ترجیح بر بی‌ خانمانی است!

کارگران فقیر هنگ کنگی ترجیح می‌دهند بی‌خانمان باشند تا برای اجاره خانه هزینه کنند. این تمایل آنها شکاف بین فقیر و غنی را در شهر زیاد می‌کند. یک روکش پلاستیکی برای محافظت از وسایل زیر باران، یک پتو و یک کیسه خواب، اینها تمام دارایی یکی از کارگران فقیر هنگ‌کنگ است که ترجیح داده بی‌خانمان باشد تا اینکه بخواهد هزینه گزافی برای یک اتاق کوچک بپردازد.

این بی‌خانمان 54 ساله در طول روز در یک انبار کار می‌کند. در طول شب روی نیمکت‌های یک زمین فوتبال، در یک پارک عمومی، در زیر سایه آسمان‌خراش‌ها می‌خوابد. این وضعیت سه سال است که ادامه دارد. در شهری که گذر از شکاف بین فقیر و غنی صعب‌العبور می‌شود، این بی‌خانمان جزو گروه کارگرانی است که روز به روز افزایش یافته و ترجیح می‌دهند بیرون بخوابند. تعداد این افراد از آپارتمان‌هایی که به واحد‌های کوچک‌تر تقسیم شده‌اند و به نام کابین شناخته می‌شوند، بیشتر است.

اما در سال‌های اخیر وضعیت املاک و مستغلات به‌شدت تغییر پیدا کرده و خیلی غیر‌معمول نیست که یک اتاق 9 متری چندین هزار دلار در ماه اجاره داده شود. هیچ قانونی مالکان را ملزم نمی‌کند تا حداقل متراژ و خدمات را فراهم کنند. خبرگزاری فرانسه اعلام کرده است اتاق‌هایی با 2.6متر مربع مساحت که یک تخت به زحمت در آن جا می‌شود، تا قیمت 2هزار دلار هم در هنگ کنگ اجاره داده می‌شود. آشپزخانه و حمامی که در تمیزی آنها تردید است بین چندین مستاجر به اشتراک گذاشته می‌شود.

براساس مطالعات اخیر توسط سازمان‌های غیر‌دولتی و دانشگاه هنگ‌کنگ، این شهر 7میلیون نفری با تعداد 1600 نفر بی‌خانمان در سال 2015 شاهد 14درصد افزایش نسبت به سال 2013 بوده که بیش از یک سوم آنها شغل نیز دارند. یکی از استادان دانشگاه هنگ‌کنگ می‌گوید: «اگر آنها اجاره بپردازند، اتاق‌شان کوچک، گرم، مرطوب و پر از حشره خواهد بود. اما اگر در پارک بخوابند، باوجود سروصدا راحت می‌توانند بخوابند.»

مشکل در سال‌های اخیر وخیم‌تر شده و به‌دنبال افزایش اجاره‌ها دستمزد‌ها افزایش نیافته‌اند. لیست انتظار برای مسکن‌های دولتی طولانی است. میانگین سن بی‌خانمان‌ها بالا رفته و کسانی که بلافاصله اقامت پیدا نمی‌کنند تمایل دارند مدت بیشتری بی‌خانمان بمانند. دولت هنگ‌کنگ می‌گوید در تلاش است تا آنها را با استفاده از سرپناه‌های اضطراری و کمک‌های اجتماعی، یاری دهد و بازگرداند.

«باید خوابگاه‌هایی ساخته شود که افراد بی‌خانمان بتوانند برای دو یا سه سال در آنجا زندگی کنند.» این را نماینده شرکت سازماندهی جامعه بیان می‌کند. برخی همان سر پناه را در مجتمع‌های دیگری که 24ساعته باز هستند می‌یابند. این سرپناه‌های کوچک در سال 2015 زمانی که بدن بی‌جان یک زن در چین پیدا شد، برجسته شد.