تاجیکستان در آسیای میانه نزدیکترین شریک اقتصادی و سیاسی ایران است و این موضوع مزیتهای زیادی برای رونق اقتصاد ایران دارد و میتواند دروازه ورود کاروان اقتصادی و علم و تکنولوژی ایران به بازارهای آسیای مرکزی و چین و شرق روسیه باشد.
تاجیکستان به عنوان عضو مؤثر سازمان همکاریهای اقتصادی شانگهای نیز میتواند ایران را به کشورهای عضو این سازمان پیوند دهد.
طبق محاسبات آماری، تاجیکستان درصورت استفاده بهینه از منابع انرژی خود میتواند تا 90میلیارد کیلووات ساعت انرژی برق در سال تولید کند که این میزان تنها نیمی از نیاز داخلی کشور است، از این رو میتواند برای تأمین برق مورد نیاز خود از ایران سرمایهگذاری کند. تاجیکستان از جهت مأخذ انرژی آب (۵۲۷ بیلیون در سال) پس از چین، روسیه، امریکا، برزیل، زئیر، هند و کانادا در جای هشتم و از لحاظ ماخذ آب، در بین کشورهای همسود در جای دوم قرار دارد.
اساس انرژی برق تاجیکستان را نیروگاه برقابی «نارک» (7/2میلیون کیلوات) و نیروگاه برقابی عظیم راغون در رودخانه وخش (با قدرت ۳۶۰۰ میگاوات) تشکیل میدهد که از نیروگاههای پرقدرت جهان محسوب میشود. در نتیجه تاجیکستان با استفاده از ذخیرههای بزرگ آبهای داخلی، میتواند نیازهای داخلی برق را کاملاً تأمین و همزمان به کشورهای همسایه صادر کند که راهاندازی خط انتقال برق ۵۰۰ کیلو وات تاجیکستان به افغانستان از جمله این موارد است.
سرمایهگذاری ایران از محل درآمدهای نفتی در این کشور دوست میتواند ارزش افزوده قابل ملاحظهای برای اقتصاد ایران رقم بزند.
انجام فعالیتهای عمرانی در تاجیکستان درحال توسعه نیز زمینه مناسبی برای انتقال تجارب مهندسان ایرانی به تاجیکها و همچنین منافع اقتصادی برای شرکتهای ایرانی است.