گل محمدی (Rosa damascena) همانگونه که از نام علمی آن مشخص میشود نوعی رز هیبرید چندرگه است. گل محمدی در دسته رزهای دنیای قدیم و غیربالارونده طبقهبندی میشود. این گیاه به شکل درختچهای خزانکننده، به ارتفاع حدود یک تا دو متر با گلهایی صورتی رنگ است. در برخی از ارقام گل محمدی ساقه و برگ نیز معطر هستند. گل محمدی کاشان دارای برگهایی با عطر ملایم است. گلهای این رز روی شاخههای یکساله تشکیلشده و در اوایل صبح شروع به باز شدن میکنند، این گیاه دوره گلدهی کوتاهی دارد. برخی ارقام یکبار در سال و برخی دیگر چندبار در طول سال گلدهی دارند. منشا ابتدایی این رز قدیمی بهصورت دقیق روشن نیست اما بر پایه پژوهشها به نظر میرسد این گل از آسیا (چین، هند، ایران، ترکیه و سوریه) به اروپا برده شده است.
در چین از این گل برای تزیین، حدود 600 سال قبل از میلاد استفاده میشده و کشت و کار آن به 7هزار سال قبل برمیگردد. گلبرگهای گلمحمدی از قرنها قبل مصرف خوراکی داشتند. استفاده از گل رز محمدی در ایران به بیش از 2500 سال پیش برمیگردد. در باغهای ساسانی از رزهای معطر استفاده میشده و برای درمان بیماریها گلبرگهای این گل را در چربیها قرار داده و اسانس آن را استخراج و استفاده میکردند.
محصولات عمدهای که از گل محمدی تهیه میشود شامل گلاب، اسانس و گلبرگ خشک است که از آنها در صنایع دارویی، عطرسازی، فرآوردههای بهداشتی و آرایشی و صنایع غذایی استفاده میشود. روغن رز یا اسانس (rose absolute) از تقطیر جزء به جزء گلبرگهای رز به دست میآید و مصرف اصلی آن در صنعت عطرسازی است.
اسانس گل محمدی از پیچیدهترین فرآوردههای معطر است که در آن حدود 500 ترکیب وجود دارد و هنوز بسیاری از ترکیبات آن شناسایی نشده، به همین دلیل رعایت اصول برداشت و استخراج اسانس و گلاب در گل محمدی اهمیت ویژهای دارد. در صنایع بهداشتی بهویژه در تولید صابون، لوسیونهای پاککننده پوست، کرمها و لوسیونهای مرطوبکننده از گلاب و اسانس طبیعی این گل استفاده میشود ولی مهمترین استفاده از اسانس گل محمدی و گلاب در صنایع عطرسازی است. اسانس این گیاه در فرمولاسیون عطرهای بسیار معروف و پرفروش دنیا به کار میرود.
در تاریخچه تولید روغن گلمحمدی (اسانس) نیز ایران بهعنوان نخستین کشور تولیدکننده روغن یا همان اسانس گل محمدی شناخته شده است. گل محمدی به اکثر مناطق ایران منتقل شده و 18 نوع گل محمدی در ایران وجود دارد که از نظر کیفیت اسانس و تهیه گلاب با یکدیگر متفاوت هستند. امروزه در اکثر منابع علمی از گلها و اسانس گل محمدی بهعنوان دارو یاد میشود و خواص درمانی آن مورد تاکید قرار میگیرد. این گیاه حاوی ترکیباتی همچون ترپن، گلیکوزید، فلاونویید، آنتوسیانین، کربوکسیلیک اسید، مرسین، ویتامین ث، کامپفرول، کورستین و ژرانیول است. این گیاه منبع غنی از ترکیبات فنلی همچون اوژنول و گرانوییل است. این ترکیبات تاثیرات مختلف و وسیعی بر بدن میگذارند و بهعنوان آنتی اکسیدانت عمل و رادیکالهای آزاد را مهار میکنند. همچنین دارای خواص ضدسرطانی، ضدالتهابی، ضدجهش ژنتیکی و ضدافسردگی هستند. این ترکیبات فنلی دارای خواص ضدصرع نیز هستند.
فلانوییدها و ترپنهای موجود در گل این گیاه، برای درمان افسردگی مفید است و به عملکرد قلبی و عروقی نیز کمک میکند. اسیدهای چرب اشباع نشده موجود در عصاره این گیاه به رشد دندریتهای عصبی کمک میکند. تحقیقات نشان داده است که گل محمدی ضدHIV (ویروس ایجادکننده ایدز)، آرام بخش و خواب آور است و دارای خواص ضدسرفه، ضدانقباض و تشنج و ضد یبوست نیز هست.
شربت گلمحمدی در گذشته برای درمان بیماریهای گوارشی و تنفسی استفاده میشده و علاوه بر آن برای رفع گرمازدگی نیز موثر است. افشره گلمحمدی بهعنوان نشاطآور، ضدافسردگی، ضد فشارهای عصبی و ضداسترس مصرف میشود. به همین دلیل در مجالس ختم استفاده از گلاب برای مصیبت دیدگان مرسوم است. همچنین استفاده از گل محمدی در رفع ناتوانیهای جنسی نیز موثر است، بهویژه اینکه منشا این بیماری به مشکلات عصبی و افسردگی مربوط میشود.
در شمال آفریقا بهویژه مراکش ادویه معروفی به نام رأس الحانوت (به معنای رأس ادویهها) وجود دارد که بسیار مورد توجه است و به دلیل مغذی بودن معمولا در غذاهای اعیاد از آن استفاده میکنند. ترکیب اصلی این ادویه گل محمدی است. این رز در عین قابض بودن (ضد اسهال)، خاصیت مسهل نیز دارد. این گیاه برطرفکننده نفخ معده است، همچنین موجب افزایش مقاومت بدن در برابر بیماریها شده و ریهها را تقویت میکند.
روش عمده افزایش گل محمدی در ایران به شیوه پاجوش است. استفاده از روشهای جدیدتر مانند کشت بافت امکان تهیه گیاهانی یکسان، یکنواخت و عاری از انواع بیماریها با ویژگیهای مفیدی مانند مقاومت به خشکی، شوری، آفات و بیماریها و همچنین زودرسی را فراهم میسازد.
* کارشناس کشاورزی