در سالهای اخیر بهخصوص بعد از اعمال تحریمها به کشورمان، اقتصادمان از حالت تکمحصولی صرف در آمد. اکنون با یک بررسی ساده متوجه میشویم میزان صادرات نفتمان نسبت به زمان احمدینژاد بسیار کمتر شده و به حداقل رسیده و از سه میلیون بشکه به یک میلیون کاهش پیدا کرده است. درست است با گران شدن دلار کمی مشکل به وجود آمد ولی به هر حال زندگی مردم کم و بیش میچرخید و امورات شان میگذشت.
در کنار این امر نیز صادرات غیرنفتی افزایش یافت. آن چیزی که اکنون ما را تکمحصولی کرده نیاز به واردات است. توجه کنید به طور مثال در سال هزار میلیارد دلار هزینه مملکتمان باشد. از این مقدار 100 میلیارد دلار از درآمدهای حاصل از نفت است و حدود 900 میلیارد دلار درآمدهای کشور از طریق تولیدات داخلی تامین میشود. آن چیزی که اکنون ما را به خارج وابسته کرده نیازهای داخلی نیست بلکه نیازهای وارداتی است. اکنون با توجه به کاهش صادرات نفت طبق آنچه دولت اعلام میکند نیاز به واردات ما وابسته به نفت شده.
حال به این فکر کنید که ما نفت نفروشیم و اگر این طور باشد اقتصاد کشور هیچ آسیبی نمیبیند، چرا که 90 درصد نیازهای کشور در داخل تولید میشود با این وضعیت همانطور که مسئولان کشور پیشتر اعلام کردند تحریمها نیز بر ما اثری نمیگذارد. از تولیدات مس و آهن گرفته تا غنیسازی اورانیوم به عهده خودمان است و نیازی به خارج نداریم و با این وجود مردم به راحتی میتوانند از طریق کمک به افزایش تولیدات داخلی دخل و خرجشان را مدیریت کنند.
* آسیب شناس