بازار بزازها(پارچه فروش ها) در واقع یکی دیگر از راستههای مهم در تهران قدیم بوده که ادامه آن به بازار امیر میرسیده و علت اینکه در بعضی مراجع این سه بازار را یکی میدانند، همین است. بازار بزازها که قسمت اعظم آن هنوز هم باقی است، در گذشته از انتهای خیابان ناصر خسرو فعلی شروع میشد و تا میدان محمدیه (اعدام) امتداد مییافت. طول آن را تا پنج کیلومتر نوشتهاند.
خریداران و فروشندگان
خریداران راستههای پارچهفروشی هم صاحبان تولیدی لباس هستند و هم خانوادهها. حتی ورود لباسهای آماده به بازار هم نتوانسته مانع حضور خانوادهها و خرید پارچه شود. در تهران چندین مركز بورس برای خرید پارچه وجود دارد. از كوچه مهران گرفته تا خیابان زرتشت و راسته خیابان گاندی. خیابان مولوی هم كه از همان قدیم یكی از مراكز اصلی عرضه پارچه بوده است. در این بازارها كه قدم میزنی تا چشم كار میكند، توپهای پارچه است كه روی هم تلنبار شدهاند و فروشندهها هم تندتند مترهای آهنی خود را تا زیر چانهشان میبرند و برمیگردانند و مشتریان را به اصطلاح راه میاندازند.
دنیای رنگارنگ پارچهها
چیزی که در بازار پارچهفروشها زیاد است، تنوع رنگ و طرح و جنس است. از چیتهای ساده گرفته تا گیپور و گاواردین انگلیسی و غیره. قیمتها هم نوسان زیادی دارد. مشتریان اغلب از بالا رفتن قیمتها مینالند. فروشندهها هم از مشكلات واردات و غیره.
جولان خارجیها در بازار پارچه
در عوض پارچههای ترك، چینی، تایلندی، كرهای و غیره بازار را قرق كردهاند. صدای همه هم از وفور جنس چینی درآمده است. البته پدیده دیگری كه در بازار پارچهفروش بسیار شایع است، جا زدن پارچههای چینی به جای جنسهای انگلیسی و غیره است. این كار به راحتترین شكل ممكن انجام میشود. تنها نصب یك اتیكت كافی است تا پارچهها چندین برابر قیمت اصلی خود به فروش برسد و در این میان مشتری مغبون بزرگ بازار است.
انواع پارچه در بازار بزازها
در بازار بزازها انواع و اقسام پارچههای نخی و پشمی و ابریشمی به چشم میخورد. از قبیل پارچههای چیت، چلوار، کرباس یا كرپاس، متقال، کتان، مخمل، حریر، ململ، ماهوت، کریشه، کلوکه، کرپدوشین، آغبانو، گاواردین، دبیت، مخملهای کاشان، زربفتهای یزد، بورسا، شالهای کشمیر، پارچههای زریدوزیشده اصفهان، قدک نخی قزوین، وال، تور، فاستونی، عبای لار و غیره. بازار پارچهفروشها همیشه خریداران مشتاقی دارد هر چند بالا و پایین هم در این بازار زیاد است.