فارغ از بعد جغرافیایی و دوری و نزدیکی مسافت در هر کجای این کره خاکی بی همتا که ستاره صلح درخشیدن می گیرد و دست های گرم دوستی یکدیگر را می فشارند، انسان ها و مردمان صلح دوست و بیزار و گریزان از جنگ و کینه و نفرت خانمان برانداز، گشاده رخ و اشک شوق بر چهره به یکدیگر تبریک می گویند و به زندگی، به گفت وگو، به تفاهم، به احترام به عقاید متفاوت، به اعتلای آستانه تحمل، به تاب آوری فردی و اجتماعی و. . . درود می فرستند.
دیدن صحنه های ملاقات گرم و دوستانه دیپلمات های عالی رتبه دو کشور کره شمالی و جنوبی در دو طرف مدار38 درجه و کاشت و آبیاری نهال صلح و دوستی توسط ایشان انسان های آزاده را به وجد می آورد و اشک شوق از دیدگانش جاری می سازد. مردم مترقی دنیای امروز از 65 سال دیوار جدایی و دوری یک ملت واحد و کشت بذر کینه و دشمنی و جنگ افروزی و برادرکشی مابین آنها آن هم به دلیل فقط دو ایده و دو نگرش متفاوت به جهان هستی دچار حیرت می شوند که از نتایج آن است تغییرات ناگهانی و شگفت انگیز در تراوشات مغزی جوانی وارث افکار جنگجویانه و قدرت طلبانه اجداد غریبه و ناآشنا با ارزش های مترقی پدیدار از تجارب تلخ و عبرت آموز تاریخی و شاید نتیجه جرقه و تلنگر و پرسشی آنی در برابر آینه که به رغم گذشت حدود 30سال از محوشدن عامل و مستقر کننده نخستین پایگاه های موشکی در خاک کشورش از نقشه جغرافیا و فرهنگ سیاسی جهان، آیا می باید در تفکری واپسگرا و بدون متولی همچنان گوشه گیر و منزوی باقی بماند و یا شجاعانه و محترمانه در میان جامعه جهانی با آینده نگری رفاه، آسایش و آرامش به ملت خویش هدیه کند.
اوریانا فالاچی روزنامه نگار، نویسنده و مصاحبه گر سیاسی برجسته و مشهور ایتالیایی متوفی به سال 2006 میلادی، با نامیدن کتاب معروف خود زندگی، جنگ و دیگر هیچ که حاصل حضور و تجارب شخصی او از جنگ ویتنام و فجایع آن می باشد شاید در هدفی والا به بشریت پیام داده است: زندگی، صلح و همه چیز.
که همه چیز برای مردم رنج کشیده شبه جزیره کره، از اشغال سرزمین شان توسط ژاپن تا تقسیم آن در سال 1945 و در پایان جنگ دوم جهانی، در گذر از نتیجه سحر تا دمیدن صبح دولتش، وحدت و یکپارچگی و آبادانی کل کشورشان است که یقینا میوه و ثمر درخت تنومند این نهال تازه کشته خواهد بود.
به سروده زیبای حافظ شیرین سخن ما:
درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بیشمار آرد
کارشناس اقتصادی*