همه چیز از چرخ خیاطی‌ دستی مادرم شروع شد

بسیاری از افرادی که کسب‌و‌کاری راه‌ انداخته‌اند و صاحب کار وباری شده‌اند، گام‌های نخست را از نقطه صفر برداشته‌اند. ناصر نمازی جزو این گروه است که با دست خالی و بدون کوچک‌ترین حمایتی شروع به کار کرده و روی پای خودش ایستاده‌ است.

نمازی 22سال سابقه فعالیت در صنف پیراهن‌دوزان و به‌طور کلی پوشاک را دارد و از قدیمی‌های بازار محسوب می‌شود. در حال حاضر مالک تولیدی قائم 14 است که انواع پیراهن‌های مردانه کلاسیک و اسپورت را تولید می‌کند.

«از سال 73 شروع به کار کردم. البته نه به‌طور عادی و روال مشخص که معمول است. من کارم را از داخل خانه و با چرخ‌ خیاطی مادرم آغاز کردم. بعد از مدتی توانستم یک زیرزمین کوچک اجاره کنم و با دستگاه چرخ خیاطی دست دوم شروع به سری دوزی کردم.

ابتدای کار سفارش‌های موردی و محدود می‌گرفتم و تازه خودم دنبال کار می‌رفتم. مدتی بعد کارها روی غلتک افتاد و حجم کاری‌ام زیاد شد. کار که رونق گرفت به فکر جای بزرگ‌تر بودم تا فعالیت و حجم کاری را بالاتر ببرم تا اینکه در سال 1373 موفق به تأسیس یک تولیدی مستقل شدم و آغاز فعالیت در واحد تولیدی با کاپشن‌دوزی بود که متناسب سفارشات دریافتی به‌طور روزانه می‌دوختیم و تحویل می‌دادیم. پس از زمان کوتاهی به سمت دوخت و عرضه پیراهن مردانه متمایل شدم و تا حالا هم در همین صنف فعالیت می‌کنم.

کارهای تولید ما بیشتر بر مبنای سفارش‌هایی است که مشتریان به ما می‌دهند و رابطه مستقیمی با مد روز و طرح‌‌ها و رنگ‌های سال دارد. مثلاً در یک سفارش تا 40نوع طرح و رنگ را تحویل دادیم. کارهای تولیدی ما مناسب همه سنین است و برای هر فرد با هر سن و سایزی که دارد جنس برای عرضه داریم.

مقدار تولید ما بستگی به نیاز بازار دارد که معمولاً بین 500 تا 2هزار پیراهن در روز می‌شود. البته این اندازه از دوخت مربوط به شرایط فعلی است، و ما در گذشته سه تا شش برابر این مقدار سفارش داشته‌ایم.

در حال حاضر تولیدی قائم 14 در مساحت 200متری با 10پرسنل به کار مشغول است و قصد داریم اگر بازار مختصر تکانی خورد و از کسادی محض این روزها خارج شود، کار را توسعه داده و اقلام جدیدی را به چرخه تولید و دوخت ودوز وارد کنیم. در حال حاضر وسایل دوخت مدرن و جدید را از آلمان و کره‌جنوبی وارد کرده‌ایم. ما از شیوه تولید سنتی فاصله گرفته‌ایم و به فرآیند مدرن روی آوردیم و کارهای طراحی و رنگ‌بندی را هم به صورت رایانه‌ای انجام می‌دهیم.»

قیمت‌ها و پارچه‌ها

مهم‌ترین نیاز واحدهای تولیدی، پارچه است. صنایع نساجی کشور مثل صنف خود ما حال و روز مساعدی ندارند و اقلام تولیدی‌شان مناسب نیست. کارهای تولیدی و دوزندگی ما با پارچه‌های خارجی انجام می‌شود که از آلمان، ترکیه و ایتالیا وارد می‌کنیم.

قیمت پارچه بین 20 تا 35هزار تومان است که این مبالغ با نرخ دلار کم و زیاد می‌شود و نرخ ثابتی ندارد. قیمت تمام‌شده یک پیراهن و فروش آن به صورت عمده‌فروشی بین 40 تا 65هزار تومان است که در مغازه‌ها بیشتر از این قیمت فروخته می‌شود. لوازم و وسایل مورد نیاز دیگر مثل لایی را از فرانسه، آلمان و انگلیس تهیه می‌کنیم چون در ایران موجود نیست.

نخ و دکمه را از ترکیه به قیمت سه، چهار دلار می‌خریم. در مورد نرخ وارداتی پارچه این را هم بگویم که در دولت قبلی  (دولت دهم دوره احمدی‌نژاد) که شاهد بی‌تدبیری‌ها ضعف‌های فراوان مدیریتی و حمایتی بودیم، نرخ دلار یک‌دفعه از 1200تومان به 3500تومان رسید و برای واردات پارچه به مشکل جدی در تأمین ارز لازم خوردیم و مجبور شدم مغازه‌ام را بفروشم. امیدوارم آن روزها دیگر تکرار نشود.

مشکلات پیش‌رو

مهم‌ترین گرفتاری‌های جلوی پای ما قاچاق کالا و رانت شدید و انحصار در واردات پارچه است. اشخاص ذی‌نفوذ با استفاده از رانت‌های مختلف اقدام به واردات همه رقم پارچه می‌کنند بدون آنکه کیفیت آن را در نظربگیرند. اصلاً برای‌شان مهم نیست که چه چیزی را به کشور می‌آورند.

هزینه‌های بالای تولید، بیمه و شرایط حقوقی بین کارگر و کارفرما از دردسرهای همیشگی ما است. همه اینها کار تولید را سخت می‌کند و موجب فراری دادن فعالان این صنف می‌شود. طبق بخشنامه‌های موجود، واحدهای بیش از 10 نفر 10 درصد و کمتر از آن 30درصد حق بیمه پرداخت می‌کنند. این قوانین و مصوبه‌ها باید به نوعی اصلاح شود تا وقت و انرژی بی‌خود و بی‌جهت صرف کارهای پراکنده نشود.