از کشتی‌های چرخ‌دار تا خودروهای کوچک دوگانه‌سوز

شرکت جنرال موتورز در سال ۱۹۰۸ در شهر فلینت ایالت میشیگان افتتاح شد و حال با نزدیک به یک قرن فعالیت در حدود 250 هزار پرسنل در سرتاسر جهان دارد. ساختمان اصلی و مرکزی این شرکت در مرکز منطقه رنسانس واقع در دیترویت ایالت میشیگان قرار دارد. محصولات این ابرخودروساز که شامل اتومبیل‌های سواری و کامیون می‌شود در 35 کشور جهان تولید می‌شوند. به  عبارتی این شرکت با احتساب کارخانه‌های قطعه‌سازی خود در بیش از 30 کشور جهان شعبه دارد.  ویلیام دورانت، موسس این شرکت ابتدا تنها شرکتی را اداره می‌کرد که یک نوع خودرو می‌ساخت. خودرویی که برای ما ایرانی‌ها نیز خاطره‌انگیز شد.

این خودرو بیوک نام داشت، اما پس از فعالیت‌های اولیه و چند سال پس از تاسیس این شرکت در سال ۱۹۰۸ جنرال موتورز کمپانی‌های خودروسازی همچون اولدزمبیل، کادیلاک، المور و اوکلند (که اکنون به پونتیاک معروف است) و چند شرکت دیگر را به مجموعه خود اضافه کرد. در سال ۱۹۰۹ جنرال موتورز شرکت ریلاینس موتور تراک۳ و شرکت رپید موتور ویکل۴ که پیشینیان شرکت جی‌ام‌سی تراک کنونی هستند را به ابر شرکت خود افزود، اما در سال ۱۹۱۰ ویلیام دورانت مالکیت شرکت جی‌ام را به دلیل بدهی یک میلیون دلاری که به بانک داشت از کف داد.

در دهه۱۹۶۰ این شرکت تصمیم گرفت خودروهای کوچک و متوسط ساخته و برای نمونه خودروی شورلت کوروار شش سیلندر را روانه بازار کرد که در آن سال‌ها رقیب فولکس واگن قورباغه‌ای یا بیتل شد، همینطور شورلت شوی ۲ که در مقابل فورد فالکن قرار گرفت و شورلت کامارو و پونتیاک فایربرد که رقبای فورد ماستانگ بودند. از خودروهای سایز متوسط که شرکت جی‌ام در این سال‌ها تولید کرد هم می‌توان از اولدزمبیل کاتلاس نام برد که بسیار مورد استقبال واقع شد و جنرال موتورز تصمیم گرفت خودروهای دهه 80 خود را هم با همین نام عرضه کند. در دهه شصت میلادی غالب خودروهای جنرال موتورز پلتفرم مشترک داشتند و تا دهه هفتاد هم این شرکت از قالب‌های بدنه یکسان استفاده می‌کرد. در این سال‌ها خودروهای جنرال موتورز با یکدیگر بر سر تنوع تزیینات خارجی یا داخلی رقابت می‌کردند.
در سال ۱۹۷۱ شرکت جنرال موتورز با تولید خودروی شورلت ووگا ساخت کلاس خودروهای بسیار کوچک را آغاز کرد اما وقتی این خودرو وارد بازار شد شکست سهمگینی خورد و به دلیل بروز مشکلاتی که موتور آلومینیومی آن داشت اعتبار این خودروساز تا حدودی در بازارهای جهانی لطمه خورد، اما این باعث نشد تا سیاست ساخت خودروهای فوق سبک متوقف شود و در این دهه جنرال  موتورز رویه ساخت این خودروها را ادامه داد. شکست «ووگا» با کوچک کردن شورلت کاپریس که هم اندازه شورلت شول و سپس شورلت مالیبو که هم اندازه شورلت نوا بود، جبران شد و در سال‌های بعد شورلت نوا نیز با خودرویی دیگر که دیفرانسیل جلو بود و سایتیشن نام داشت جای خود را عوض کرد.

در سال ۲۰۰۴ این شرکت فعالیت خود را از روی کار بر کلاس سدان‌های جدید به سمت خلاقیت و تغییر در ساخت کامیونت‌های سبک و خودروهای بیابانی تغییر داد و تا سال ۲۰۰۶ چندین مدل از این کامیون‌ها را وارد بازار کرد. پس از این تصمیم قیمت نفت و سوخت در آمریکا و بازارهای جهانی بیش از ۵۰ درصد افزایش یافت و این مسئله تاثیر خود را در قیمت خودروهای دست دوم و خودروهای کلاس کامیونت جهان به‌ویژه محصولات جنرال موتورز گذاشت. در سال 2009 شرکت جنرال موتورز رسما اعلام ورشکستگی کرد اما با کمک‌های مالی که از سوی بانک مرکزی و دولت ایالات متحده آمریکا دریافت کرد توانست تا حدودی ضررهای خود را جبران کند. در نمایشگاه خودروی نیویورک 2013 این شرکت اتومبیل‌هایی در کلاس فوق سبک و دوگانه‌سوز را به بازار عرضه کرد تا شاید بتواند هنوز به‌عنوان یک ابرخودروساز در بازار جهانی باقی بماند.