به گزارش وال استریت ژورنال، چندین دهه پیش، سناریویی شوم در تصور عموم مردم جهان به جریان افتاد: تولید نفت در جهان به بالاترین حد خود میرسد و بعد به طرزی مهارنشدنی سقوط خواهد کرد. قیمتها بالا خواهد رفت و کشورها مجبور خواهند بود برنامههای سفت و سختی را برای جیرهبندی به کار بگیرند و برای منابع در حال اتمام، مبارزه کنند. البته تولید نفت امریکا در دهه 1970 به نقطه اوج خود رسید و برای چند دهه بعد فروکش کرد، درست همانطور که تئوری نقطه اوج نفت پیشبینی کرده بود.
اما پس از آن اتفاقی رخ داد که در این تئوری پیشبینی نشده بود: تولید نفت امریکا در سال 2009 دوباره افزایش یافت و به لطف جهش در تکنولوژی استخراج نفت تاکنون متوقف نشده است. برای کسانی که هوادار تولید نفت در نقطه اوج خود هستند، این تنها فرصتی کوتاه است و مطمئنا کاهش تولید اجتنابناپذیر خواهد بود.
اما موج جدیدی از کارشناسان صنعت نفت معتقدند نگاه ما به این مسئله اشتباه است. موانع واقعی در زمینه تولید نفت، تکنولوژی و هزینهها هستند. ما دچار کمبود هستیم اما نه در میزان نفتی که در زمین وجود دارد، بلکه در مورد میزان نوآوری که برای رسیدن به منابع جدید نفتی در زیر زمین به خرج میدهیم و البته میزان هزینهای که حاضریم برای رسیدن به این منابع بپردازیم.