5 قانون ناگفته که منجر به فرهنگی مخرب می شوند

شما در محل کار به اندازه کافی برای رعایت قوانین نگرانی دارید؛ ما نباید مجبور باشیم که دلواپس قوانین نانوشته هم باشیم، اما اگر این قوانین مورد توجه قرار نگیرند، فرهنگ شرکت را مسموم خواهند کرد.

رهبران ممکن است علنا از این واقعیت خبر نداشته باشند که محیط های کاری مخرب پنجمین عامل اصلی مرگ و میر هستند، اما بسیاری از آنان دست کم در حال درک این موضوع هستند که چنین فرهنگی برای سلامتی خوب نیست. تعداد فزاینده ای از رهبران دلسوز فعالانه در تلاشند از سهم داشتن در ایجاد فرهنگی مخرب، که مخصوصا برای کارمندان نسل هزاره قابل قبول نیست، اجتناب کنند.

بنابراین ما ابدا نیازی به آن دست از قوانین ناگفته نداریم که کنترل کامل را به دست می گیرند و به آهستگی محیط کاری را مسموم می سازند. با این حال دقیقا همین اتفاق می تواند برای رهبری بیفتد که غافلگیر شده است.

در اینجا پنج مورد از رایج ترین قوانین ناگفته آمده است که می توانند ناخواسته در محیط کار وجود داشته باشند. این قوانین را دور بریزید.

1. شما واقعا نمی توانید حرف دل تان را به رئیس تان بزنید

شما از جریان خبر دارید. همه شوالیه ها دور میز گرد (کنفرانس) نشسته اند و درحالی که پادشاه (رئیس) سخن می گوید، مانند الاکلنگ سر می جنبانند. ظاهرا همه در حال موافقت اما در پشت سکوت خود در حال جوش و خروش هستند. مردان و زنان از بیان آزادانه عقاید به خاطر ترس از سرکوب شدن واهمه دارند.

مطلب مرتبط:قواعدی که به آرامی فرهنگ سازمانی را فاسد می کند

آنگاه جلسه پشت جلسه آغاز می شود. افراد افکار واقعی شان را بیان می کنند اما همگی می دانند که نمی توانند آنها را آزادانه به رئیس خود بگویند، زیرا او نمی خواهد و یا نمی تواند به حرف شان گوش دهد.

این محیطی مخرب است. می توانم خطر رنجاندن شما را بخرم و چیزی بپرسم؟ آیا امکان دارد که شما همان پادشاه یا ملکه این سناریو باشید؟

اگر غالب اوقات (یا اصلا) به اختلاف نظرها گوش نمی دهید، درک کنید که ابدا کاری طبیعی نیست. آیا شما به گونه ای رفتار می کنید که باعث خاموش ماندن دیگران می شوید؟ آیا تحمل اختلاف عقیده را ندارید؟ آیا به جای تمجید از نقطه نظرات مخالف آنها را محکوم می کنید؟

مردم نیاز دارند که قبل از پذیرش هر ایده ای، نظر خود را بیان کنند و اگر در بیان عقاید خود به شما احساس راحتی نکنند آنگاه اصلا امکان نخواهد داشت که بهترین تصمیم ممکن را بگیرید.

آن سکوتی که می شنوید ممکن است از جنس طلا نباشد، پس اگر خودتان باعثش شده اید به دقت درباره اش فکر کنید.

2. تنها افرادی ترفیع می گیرند که دارای سبک خاصی باشند

به افرادی که ترفیع می دهید نگاهی بیندازید: آیا ترفیع گیرندگان داری سبکی مشترک و بدون تنوع هستند؟ آیا آنها افرادی هستند که شباهت زیادی به شما دارند؟

همیشه به واجد شرایط ترین و شایسته ترین شخص ترفیع دهید. همیشه. اما همزمان از معیارهای واقعی برای ترفیع گرفتن و اینکه آیا بدون تبعیض آنها را رعایت می کنید یا خیر، مطمئن شوید.

باورم کنید، زمانی که شخصی ترفیع می گیرد همه متوجه می شوند. کارمندان همان لحظه ای که خبر را می شنوند تقریبا بی اختیار می پرسند که «آیا او لیاقت ترفیع گرفتن را داشت؟» مطمئن شوید که پاسخ تان مثبت است وگرنه فرهنگ شرکت را تلخ تر می کنید.

3. حقیقت این است که عملا ریسک پذیری مورد تشویق قرار نمی گیرد

هنگام برگزاری مصاحبه برای کتابم «آتش را بیابید»، مسأله مشترک و واضحی میان کارمندان سازمان «شدیدا آزاردهنده» ظاهر شد و این مسأله محیط هایی بودند که در آنها مدیریت به طور متقاعدکننده ای درباره ریسک پذیری صحبت کرده اما زمان عمل که رسیده است، پیامدهای ناموفق ریسک پذیری به وضوح توبیخ شدند.

شما در نقش رهبر باید به وضوح قوانین ریسک پذیری را تعیین کنید: چه اقداماتی به منزله ریسک خوبی است؟ چه کسی لازم است که این ریسک را تصویب کند؟ اگر ریسک اتخاذ شده با شکست مواجه شود چه اتفاقی می افتد؟ منظورم را که درک می کنید. زمانی که ریسک اتخاذ شده نتیجه مطلوب دهد یا ناموفق بماند، آن را تأیید کنید.

زمانی که ما افق های خود را گسترش می دهیم، خویشتن داری خود را کاهش می دهیم. نمی توان زمانی که افراد از چالش ها واهمه دارند، افق ها را گسترش داد.

4. شما اجبار دارید که در جلسات، «زمان سخنرانی» به دست آورید

ساده و آسان بگویم، شما در نقش رهبر باید دست از وراجی بردارید. نمی شود این پیام را بفرستید که حرف زدن را تنها برای شنیده شدن تشویق می کنید.

افراد را تشویق کنید تا آزادانه ابراز عقیده کنند اما در زمان این کار، مطلب باارزشی را بگویند. اجازه سخن گفتن بدون محدودیت به مبلغان، امری مخرب است. اگر افراد حس کنند که قانون نانوشته آن است که در هر جلسه ای لازم است تنها حرف بزنند، آنگاه همه فقط همین کار را خواهند کرد. کارایی و مؤثر بودن جلسات افت می کند و تبدیل به نبرد نمایندگانی می شود که سعی دارند در صحن مجلس زمانی را برای صحبت به دست آورند.

مطلب مرتبط: چگونه فرهنگ سازمانی را ارتقا دهیم

5. شما برای پیشرفت نیاز دارید تا از خود تعریف کنید

بسیار خوب، من اقرار می کنم که عملا کمی حقیقت در این موضوع نهفته است که شما نمی توانید نسبت به این واقعیت که گاهی اوقات می بایست کمی در مورد خود تبلیغ کنید، غریبه یا بی توجه باشید.

اما شما در نقش رهبر نمی توانید این رفتار را در زمان همه پذیر شدن تشویق کنید زیرا به سرعت به رقابت داخلی شکست خورده ای تنزل پیدا می کند.

صادقانه بگویم، در صورتی که شما از مردم تعریف کنید، آنها نیازی به این کار احساس نمی کنند. تمجید کردن را فورا و انتقاد کردن را با تأخیر انجام دهید. افرادی را که وقیحانه از خود تعریف می کنند، به کناری بکشانید و اجازه دهید بفهمند که رفتارشان پذیرفته نیست.

لب کلام اینکه قوانین ناگفته نباید اوضاع را کنترل کنند. با اقدامات خود یعنی طرد این قوانین با آنها به مخالفت بپردازید.