کلیف فریمن، گوشت همبرگر کجاست؟

در دو شماره پیشین ستون ستاره های تبلیغات به بررسی زندگی نامه آقای کلیف فریمن پرداختم و در این شماره قسمت سوم و پایانی سرگذشت او را به رشته تحریر درخواهم آورد. همانطور که اشاره شد، آقای فریمن از دانشگاه ایالتی فلوریدا در تالاهاسی در رشته تبلیغات و روابط عمومی فارغ التحصیل شد.

او در ابتدا کارش را در یک مغازه کوچک تبلیغاتی به نام لیلر نیل (Liller Neal)  آغاز کرد، اما پس از چندی به شرکت صاحب نام مک کن اریکسون (McCann-Erickson)  نقل مکان کرد.

ولی شروع دوران طلایی فریمن در شرکت دنسر فیتز جرالد سمپل (Dancer-Fitzgerald-Sample)  شروع شد؛ جایی که او توانست با همکاری تیم کوچک خلاقیت شرکت کارهای ماندگاری مانند «Sometimes you feel like a nut» را در سال 1973 و «?Where's the beef» برای رستوران زنجیره ای وندی در سال 1984 تهیه کند.

البته او پس از تعطیلی شرکت دی اف اس، از سوی کمپانی ساعتچی و ساعتچی ماموریت یافت تا یک شرکت خلاقیت را درون مرزهای ساعتچی و ساعتچی با سرمایه ای معادل 40 میلیون دلار تاسیس کند تا با همکاری آرتور بیجو(Arthur Bijou)  و پیت رگان (Pete Regan)  بتوانند کارهای تبلیغاتی پیتزا سزار را سروسامان دهند.

آنها توانستند این رستوران زنجیره ای را در یک دوره 10 ساله – از سال 1988 تا 1998 میلادی- به اوج شکوفایی برسانند.

تبلیغات موثر و به یادماندنی پیتزا سزار و مراجعه مشتریان دیگر در آن سال ها باعث شد تا کلیف فریمن تصمیم بگیرد که به صورت مستقل کار کرده و از کمپانی ساعتچی و ساعتچی جدا شود. در اکتبر سال 1999 میلادی این اتفاق افتاد و شرکت جدید را با نام کلیف فریمن و شرکا تاسیس کرد.

او انجام کارهای خلاقانه و قدرتمند را مقدم بر پروسه جهانی شدن شرکت های تبلیغاتی که در آن سال ها رشد فزاینده ای داشت، می دانست. به همین دلیل او مشتریانی را در شرکت جدید قبول می کرد که فکر می کرد می تواند برای آنها کارهای خوب و تاثیرگذار بسازد.

او در روندکاری اش مثل گذشته ترجیح می داد کارهای مشتریانی را قبول کند که می خواستند با رهبران بازار خود چالش داشته و در دنیای کسب و کار به شهرت برسند. شاید این مسیری بود که او خوب می شناخت و آن را با پیتزا سزار و همبرگر وندی تجربه کرده بود، اما در سال 2000 او مورد توجه شرکت کوکاکولا قرار گرفت و تبلیغاتی را برای کوکای کلاسیک، فانتا و چری کوک تهیه کرد.

او در آغاز قرن بیست ویکم بخش های تحقیقات و خلاقیت خود را برای یافتن و تولید ایده هایی که بتواند بهتر از سوی مخاطبان درک شود مجددا سازماندهی کرد، اما درآمد شرکت در سال 2003 میلادی حدود 15 میلیون دلار بود که کاهش 39 درصدی را نسبت به سال قبلی نشان می داد. این مسئله به خاطر شرایط رکود در شرکت و خروج تعدادی از اعضای اجرایی مجموعه بود که کمپانی را در سراشیبی سقوط قرار داد.

همچنین تعدادی از مشتریان کلیدی شرکت نظیر میداس و کوئیزنوس نیز شرکت را ترک کردند، اما شاید تصمیم گیری غلط آقای کلیف فریمن در عدم جایگزینی افرادی مثل اریک سیلور که به شرکت بی بی دی او (BBDO) پیوست یا آری مرکن که به گروه پابلیسز رفت در سقوط شرکت سهم بسزایی داشت. همچین آقای چارلز روسن یکی از مدیران شرکت نیز برای تاسیس آژانس تبلیغاتی جدید تعدادی از کارمندان فریمن را با خود از شرکت برد.

برای حل این مشکلات آقای فریمن سعی کرد تا برای نوسازی شرکت وجهه جدیدی ایجاد کند. اگر تا آن زمان شرکت به خاطر شوخی هایش در تیزرهای تلویزیونی بیشتر برای مخاطبان مرد شناخته شده تر بود، با کار برای مشتریان دیگر مثل کفش DSW سعی کرد با افزایش مرزهای مخاطبانش، بخت و اقبال خود را بیازماید، اما شاید این گونه چاره اندیشی ها برای نجات و مستقل ماندن شرکت فریمن موثر نبود و او مجبور شد در اوایل سال 2004 میلادی 20درصد از سهامش را به MDC واگذار کند که این واگذاری در عرض دو سال به 70درصد از سهام افزایش یافت.

اما باید به خاطر داشت آقای کلیف فریمن در طول مدت کارش تقریبا در همه فستیوال های مطرح در صنعت تبلیغات چندین بار مورد تقدیر قرار گرفت که شاید این اتفاق برای یک تبلیغاتچی دیگر کمتر اتفاق افتاده است. کسب افتخار در فستیوال کن، گرند پریکس، کلیو و جشنواره های مطرح دیگر و انتخاب شدن شش کمپین تبلیغاتی او به عنوان کمپین برتر سال برای پنج مشتری متفاوت تنها بخشی از افتخارات این چهره درخشان دنیای تبلیغات است.

ارتباط با نویسنده: alijah. ir

مشاور تبلیغات و برندسازی