محاصره دیپلماسی و اقتصادی دولت

منتقدان و مخالفان سیاسی دولت حسن روحانی برای اینکه مخالفت خود را نشان دهند چندان به خود زحمت پیدا کردن موضوع نمی دهند. به این معنی که هر اقدام دولت در هر حوزه ای از مقوله ها می تواند دستمایه مخالفت باشد. همچنین هر اقدام یا تصمیم دولت برای اجتناب از یک فعالیت یا یک موضوع نیز می تواند به دلیل مخالفت با دولت تبدیل شود.

مخالفان دولت استراتژی «تیر را شلیک کن، هر جا فرود آمد، همان جا را هدف اعلام کن» را در دستور کار قرار می دهند و به نتیجه نیز کاری ندارند گویا تاکتیک آنها روزانه عوض می شود و با خود می گویند مردم یادشان می رود که ما چه گفتیم. دقت در موضوع هایی که منتقدان در دستور کار قرار می دهند عموما از جنس دیپلماسی اقتصادی است.

به طور مثال اگر روزی دولت اقدام به قرارداد با شرکت های فرانسوی برای همکاری در ساخت و انتقال تکنولوژی اتومبیل یا هواپیما کند، منتقدان می گویند چرا با شرکت های چینی یا ژاپنی قرارداد منعقد نشده و یادآور می شوند مگر این همان فرانسه ای نیست که در مقطعی از زمان، فلان اقدام را علیه ایران انجام داد. اگر ایران بویینگ خریداری کند تا از این خرید به عنوان سدشکن استفاده کند تا ترس بانک ها فرو ریزد و کار با ایران را آغاز کنند، منتقدان می گویند که قرار است دولت بویینگ را نجات دهد؟ اگر ایران نتواند با بانک های خارجی دادوستد کند منتقدان می گویند که دیدید برجام هیچ فایده ای نداشت و تحریم ها پابرجا ماند.

اگر ایران در تلاش برای عبور از این بحران بانکی بخواهد برخی مقررات بین المللی را رعایت کند منتقدان می گویند قرار است ایران اطلاعات مالی کشور را به آمریکایی ها دهد یا اینکه قرار است با این اقدام نهادی در کشور تحریم بانکی شود و... اگر قیمت نفت در بازارهای جهانی به دلیل عرضه بیش از حد توسط روسیه و عربستان و کاهش رشد اقتصادی چین کاهش یابد، دولت مقصر است که 12میلیارد دلار به ایران آسیب زده و ایران را در سختی قرار داده است.

روزی که وزارت نفت اعلام کرد حاضر نیست در جنگ نفت با عربستان کاهش تولید را بپذیرد نوع دیگری از اتهام وارد می شود. به نظر می رسد منتقدان توجه ندارند که اولا این دولت با رای مستقیم شهروندان عهده دار کار شده است و از طرف دیگر تا همین امروز توانسته ایران را از کابوس های اقتصادی و امنیتی نجات دهد. به نظر می رسد که محاصره دیپلماسی اقتصادی دولت یازدهم در کانون استراتژی منتقدان قرار دارد و هر رویدادی را که منجر به گشایش امور اقتصادی از ناحیه سرمایه خارجی شود زیرتیغ قرار خواهند داد.

این در حالی است که اگر ایران در این مرحله از کار نتواند یقه اقتصاد را از چنگ رکود رها کند سال های بسیار دهشتناکی پیش رو خواهیم داشت. کوچک شدن تولید ناخالص داخلی به معنای کوچک شدن اقتصاد ایران است و با کیک کوچک می توان مهمانی کوچک داد. کیک کوچک شده و کیکی که انتظار داریم در آینده کوچک تر شود نه تنها شیرینی اش را از دست می دهد بلکه به مجادله، تنش و ناراحتی های درون سرزمینی و بین گروه ها و اقشار گوناگون منجر می شود. اگر ایران قدرتمند می خواهیم باید کیک بزرگ تری را تولید کنیم و سهم خود را از کیک جهانی افزایش دهیم.

عضو شورای سردبیری