جست وجوی کار آفرینان در آشیانه های بخش خصوصی

استادی گفته است: «پولداری منش است و ربطی به میزان دارایی ندارد و گدایی صفت است و ربطی به بی پولی ندارد و نیز دانایی فهم و شعور است و ربطی به مدرک تحصیلی ندارد.» بنابراین هر که این سخن قصار حکیمانه را گفته اگر زنده است آفریدگار توانا و دانا سایه اش را از سر ما کم نکند!

حال به همین سیاق می گوییم: کارآفرینی نه یک دوره تخصصی و فنی و نه یک سلسله مطالعات و اطلاعات است که افراد باید طی یک مدت شش ماهه یا یک ساله در دانشگاه ها، مراکز آموزش عالی یا مراکز فنی و حرفه ای و یا علمی و کاربردی بگذرانند، که یک استعداد و قابلیت توام با تفکر، تدبیر و همت است که برخلاف نظر برخی ساده اندیشان و سهل انگاران، به سادگی به دست نمی آید و سال ها تفکر، تعمق و تلاش و استقامت نیاز دارد تا بذرها، استعدادها و نهال های نهفته وجودی شان به مزارع و بوستان های سرسبز و زیبا به تجسم و تبلور درآید.

درباره مقوله کارآفرینی هر چه گفته شود، باز هم کم است و به راستی این مقوله، اساسا سخن خیز است و جذاب و شیرین و مورد نیاز و بیهوده نیست که ظرف کمتر از 20سال، صدها کتاب در این زمینه نوشته و ترجمه شده و تحولات وسیع و عمیقی در این مورد در محیط های دانشگاهی، علمی و فنی و پژوهشی صورت گرفته است.

در نظر بسیاری از افراد، کارآفرینی موتور تغییرات اجتماعی است که باعث ایجاد شغل، استفاده اثر بخش از منابع و تجدید حیات ملی می شود. اینکه صاحب نظری می گوید: «کارآفرینان، مهندسان پیشرفت صنعتی و عامل اصلی تولید اند» بیراه نمی گوید و هم اکنون می توان با قاطعیت و صدای بلند گفت که آنچه ایران، صنایع ایران و چرخ های اقتصاد به گل نشسته ایران را می گرداند و در تلاش است این ارابه فرسوده را ترمیم و بازسازی کند و به جاده توسعه پایدار بکشاند، همین گروه صبور و امیدوار و پوست کلفت و شایسته و کارآفرین گمنام ایران زمین است که دیگران به صدقه سری آنان زنده اند که بر خود و بر سرزمین آبا و اجدادی می بالند! اینان، همان هایند که فکوری و دلیری جزو ذات وجودی شان است و مخاطره جو هستند و در عین حال متفکر و با تدبیر و خلاق و البته واژه هایی چون سهل انگاری، محافظه کاری، روزمرگی و شتابزدگی و جهل در قاموس و فرهنگ شان نمی گنجد.

کارآفرینان که همان خلاقان و نوآوران میدان هایند، نق نمی زنند ولی تا دل تان بخواهد سخن شنیدنی و ناگفتنی دارند. واژه هایی چون یأس و ناامیدی هم به مرام شان نمی آید، آنان به سرعت از حالت نومیدی خارج می شوند و به سرعت خود را با شرایط سخت، آشتی می دهند، چراکه می خواهند کار کنند و غیرممکن ها را ممکن سازند.

کارآفرینان مرام مولانا را در این بیت می پسندند: خلق را تقلیدشان بر باد داد/ ای دو صد لعنت به این تقلید باد

آنان از حداکثر نوآوری که خداوند در وجودشان نهاده بهره می برند تا کاری را که به عهده گرفته اند، متحول کنند. بنابراین این سخن یک نظریه پرداز که گفته است:

«تحول، حاصل کار نوآوران کسب وکار یا کارآفرینان خواهد بود» کاملا درست و بجاست. این عده لایق و شایسته که هم اکنون از دور دستی به آتش دارند حاصل کارشان همین است که می بینید؛ ادامه کار و گردش چرخ های زندگی و صنعت و اقتصاد و بازسازی منابع به غارت رفته ایران. حال تصور کنید آن روز را که آنان به طور ششدانگ و گسترده به تلاش و مشارکت و بازسازی و سازندگی ایران دعوت شوند و میدان های تصمیم گیری و کار و صنعت و اقتصاد و تجارت و بازسازی و... به روی آنان در سطوح کلان کشور گشوده شود. هر زمان که سهم بخش مظلوم و موسوم به خصوصی در اداره صنعت و اقتصاد و عمران کشور افزایش یافت، سرعت رشد و توسعه کشور رو به افزایش نهاد. یک نکته آخری می ماند جهت یادآوری به آقایان! کارآفرینان، نوآوران و خلاقان مبتکر، مستقل و دلسوز و وطن پرست را بیشتر در آشیانه های بخش خصوصی باید جست وجو کنید، همان ها که هرگز با جیب همسایه داماد نشده اند!

روزنامه نگار