سیاستهای وزارت جهاد کشاورزی که مخالف شالیکاری در استانهایی بهجز استانهای شمالی کشور است، بجا و درست است. بر همین اساس در استانهای کمآبی مانند اصفهان نباید شالیکاری که نیاز به 15 تا 16هزار مترمکعب آب در هر هکتار دارد، انجام شود. این کار هدر دادن و اتلاف منابع ملی کشور است. البته کشاورزان این مناطق نیز دلایل خود را دارند و میگویند ما در گذشته با آب زایندهرود شالیکاری میکردیم، بنابراین الان هم همان کار را میکنیم. این کشاورزی عاقلانه نیست و توجیه اقتصادی ندارد. دولت هم نباید اجازه چنین کاری را به کشاورزان بدهد تا هر کاری که دلشان خواست انجام دهند و منابع ملی را هر گونه که میخواهند مصرف کنند.
شوربختانه این رویه نادرست در استانهای دیگر مانند آذربایجان غربی و در حوضه آبریز ارومیه نیز انجام میشود. کشاورزان این منطقه سالانه 400هزار تن چغندرقند میکارند و به کارخانههای خراسان و اصفهان انتقال میدهند. هزینه حمل این مقدار چغندر قند که با حقابه دریاچه ارومیه و از سد بوکان استفاده میشود، ارزشش بیشتر از قیمت شکر تولید شده است.
وزارت کشاورزی باید جلوی چنین کشتهایی را بگیرد و در مقابل آن محکم بایستد و نظام کشت را سروسامان دهد. کشاورزی در کشور باید نظم و نسق بگیرد. وزارت جهاد کشاورزی متولی اجرای الگوی کشت در کشور است و رسانهها باید در این زمینه کمک کنند تا این موضوع ملی به مطالبه اجتماعی تبدیل شود که چرا در کنار زایندهرود یا با حقابه خوزستان، کشت برنج انجام میشود؟
دولت باید در این زمینه با تحکم برخورد کند تا منابع آّبی کشور این چنین تلف نشود. منافع ملی در اولویت است و باید به آن احترام بگذاریم.
* مشاور معاون اول رییس جمهوری در امور آب، کشاورزی و محیط زیست