فلسفه «امید» و مشكلات دامنگیر

«امید» فلسفه زندگی انسان صنعتگر است. انسان خلاق با اتكا به این فلسفه است كه بذر كار و تولید را می‌افشاند. با فلسفه «امید» است كه می‌توان سختی‌ها را تاب آورد و حتی بر آنها پیروز شد. امسال صنعت و تولید كشور بی‌شك یكی از سخت‌ترین سال‌ها را سپری كرد؛ سالی كه درآمدهای نفتی دولت روند نزولی باور نكردنی درپیش گرفت و حتی تا بشكه‌ای 20 دلار نیز سقوط كرد و از سوی دیگر فشار تحریم‌ها تا همین اواخر با شدت و حدت ادامه داشت و بازارهای جهانی مواد معدنی و مشتقات نفت و گاز در ركود به سر می‌برد.

اقتصاد چین و سایر قدرت‌های نوظهور اقتصادی و نیز بسیاری از كشورهای اروپایی رشد كمی را تجربه كرد. این وضعیت نامناسب داخلی و خارجی اقتصادی طبعا خود را در قدرت خرید خانوارهای ایرانی كه چند سالی است وضعیت نامناسبی دارد، بازتاب داد و كاهش قدرت خرید مردم، بنگاه‌های صنعتی را با انبار شدن محصولات‌شان و بدترین شرایط چند دهه اخیر مواجه کرد. وضعیتی كه در این روزهای پایانی سال بنگاه‌های اقتصادی و صنعتی را وا می‌دارد كه به ناچار برای آن‌كه كل كشتی واحد تولیدی غرق نشود، با تعدادی از همرزمان و همكاران بس عزیز و گرامی كه آنان را همچون فرزندان عزیز می‌دارد، خداحافظی کنند؛ اقدامی بس سخت وطاقت فرسا.

موقعیت بغرنج بنگاه‌های صنعتی نمادی است از وضعیت نامناسب اقتصادی و صنعتی میهن عزیزمان. اقتصاد و صنعتی كه به‌رغم توانمندی‌های بسیار نمی‌تواند در حال حاضر به فعالیت معمول خود ادامه دهد و مجبور به كوچك كردن خود و كاهش شدید هزینه‌ها و كاركنان خود است. صنعت و اقتصادی كه در حال حاضر نمی‌تواند پاسخگوی نیاز نیروهای جوان مستعد و افراد مجرب به فرصت‌های شغلی متناسب با علاقه و تخصص آنان باشد، اما آنچه شاید از این رنج و سختی تا حدودی می‌كاهد و «امید» را زنده نگه می‌دارد، گشایش‌هایی است كه در سال جاری در فضای داخلی و خارجی میهن‌مان ظاهر شد.

توافق برجام و ایجاد اعتماد و آشتی در روابط بین‌المللی كشورمان با قدرت‌های جهانی و نیز برگزاری انتخابات هفتم اسفند و ارتقای همبستگی و اعتماد ملی در داخل كشور و بین آحاد اجتماعی و دولت-ملت می‌تواند فضای «امید» و رونق اقتصادی و معیشت سالم را برای همه مردم و به‌خصوص جوانان عزیز و تحصیلكرده فراهم آورد. جوانان شایسته این سرزمین باید این امكان را داشته باشند كه از بین موقعیت‌های مختلف شغلی مطلوب‌ترین آن را متناسب با تخصص و تجربه خود انتخاب و من صنعتگر نیز برای جذب هر یك از این عزیزان شرایط بهتری را به ایشان پیشنهاد کند، نه آن‌كه تحصیلكردگان عزیزمان از سر ناگزیری و برای تامین صرف معیشت به كاری مشغول شوند و كارفرما نیز به واسطه تنگدستی تنها امكان تامین حداقل‌ها را برای آنان داشته باشد.

آنچنان كه در مورد تعیین حداقل حقوق امسال و سال‌های اخیر روی داد و كارگر و كارفرما به قول استاد عزیزم جناب آقای مردوخی با یكدیگر رفاقت كردند كه قطعاً مبلغ حقوق تعیین شده، مطلوب هیچ یك از طرفین نبوده است. امید است دولت محترم با ارتقای فضای كسب و كار و مولفه‌های اقتصاد كلان چنانكه طی دو، سه سال اخیر جد و جهد کرده است بسترهای لازم را برای به بار نشستن بذر «امید» فراهم کند تا این سرزمین، بهاری دل‌انگیزتر را در سال آتی تجربه كند.

* عضو هیات نمایندگان اتاق تهران