قیمتگذاری خودرو همچنان بهعنوان یک چالش مطرح است البته این بار موضوع بر سر میزان افزایش قیمت خودرو نیست، بلکه از یکسو بحث بر سر این است که چه کسی باید متولی این قیمتگذاری باشد و از سوی دیگر خودروسازان همچنان بر آزادسازی قیمت خودرو پافشاری میکنند. سال گذشته خودروسازان طی نامهای به محمدباقر نوبخت، سخنگوی دولت، با دلایلی اعلام کردند که خودرو در لیست کالاهای انحصاری قرار ندارد و باید مکانیزم قیمتگذاری آن از شورای رقابت خارج شود اما طبق سیاستهای ابلاغی اصل 44 قانون اساسی، مکانیزم شورای رقابت برای قیمتگذاری خودرو پیشبینی شده و این شورا در زمینه تعیین قیمت خودرو دارای صلاحیت شناخته شده است.
با آغاز سال 94 خودروسازان درخواست افزایش قیمت خودرو را به شورای رقابت ارائه کردند اما این شورا به دلیل اینکه طبق مصوبه مجلس در مورد تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت، تشخیص انحصاری بودن کالا یا خدمات و تعیین قیمت آن باید توسط شورای اقتصاد صورت گیرد، در این زمینه اظهار نظری نکرد تا زمانیکه مجلس درباره این ابهام که آیا همچنان شورای رقابت باید درباره قیمت خودرو تصمیم بگیرد یا شورای اقتصاد باید تکلیف انحصاری بودن یا نبودن خودرو را مشخص کند، تصمیم بگیرد. در همین زمان زمزمههایی از بازگشت قیمتگذاری خودرو به سازمان حمایت به گوش میرسد.
نه شورای رقابت
نه سازمان حمایت
در شرایطی زمزمههای تغییر متولی قیمتگذاری خودرو به گوش میرسد که این چنین ساختارهای دستوری را در کشورهای در حال توسعه فقط در موزهها میتوان پیدا کرد. حالا پرسش اینجاست که آیا هنوز سیستم قیمتگذاری دستوری که در همه جای دنیا منسوخ شده، باید برای خودرو در دستور کار قرار بگیرد؟ امیر جعفری، اقتصاددان و کارشناس صنعت خودرو در پاسخ به این پرسش به «فرصت امروز» میگوید: «کار ویژهای که در سازمان حمایت وجود دارد یا چارچوبی که برای شورای رقابت در بحث قیمتگذاری تعیین شده، در جریان به روز اقتصاد مبتنی بر بازار آزاد و رقابت کامل، جایگاهی ندارد. این ساختارها میراث اقتصاد دولتی و دوران جنگ سرد و نظامهای کمونیستی هستند که در دنیای امروز کارایی ندارند. قیمت پدیدهای است کاملا مبتنی بر بازار که همین بازار باید قیمتگذاری را شکل دهد. اینکه ما نهادی دستوری برای قیمتگذاری داشته باشیم، مفهومی کاملا ضد بازار است.»
احمد نعمت بخش، دبیر انجمن خودروسازان نیز در این زمینه بیان میکند: «خودروسازان میخواهند مانند سایر صنایع که خودشان قیمت را تعیین میکنند، اجازه دهند که خودروسازان نیز خودشان اقدام به تعیین قیمت کنند. نمودار سالهایی که خودروسازان در حاشیه بازار قیمت را تعیین میکردند نشان میدهد در آن سالها دلالبازی کنار رفته بود و افزایش قیمت خودرو در نهایت 2 تا 3درصد در سال بود. دولت باید متوجه باشد که خودرو کالای انحصاری نیست.»
سیگنالهایی که تقاضا را پس میزند
قیمتگذاری دستوری در صنایع بزرگی نظیر خودرو سالهاست که مورد اعتراض کارشناسان و صنعتگران قرار دارد. اما چه عاملی موجب اصرار به این قیمتگذاری دستوری است؟ جعفری در این زمینه بیان میکند: «من فکر میکنم چنین تصمیماتی به دلیل اتفاقاتی که در بازار خودروی ایران میافتد، گرفته میشود. ما بازاری را داشتیم که سالانه نزدیک به یکمیلیون و 700 هزار دستگاه خودروی سواری در آن وارد میشد، این تولید یک دفعه نصف شده و در سالهای بعد نیز افت داشته است. از سوی دیگر فاصله بزرگی میان عرضه و تقاضا به وجود آمده است؛ در این شرایط یا باید قیمت بهگونهای تعیین شود که تعادلی میان عرضه و تقاضا رخ دهد یا تولید خودروسازان بالاتر رود.»
او میافزاید: «برای افزایش تولید نیاز به مولفههایی نظیر رفع تحریمها، بهبود فضای کسبوکار و تزریق منابع تازه به خودروسازان است که امکان هیچ یک فراهم نیست. حالا نه دولت تمایل به افزایش قیمت دارد و نه میتواند نیازهای صنعت خودروسازی را فراهم کند، بنابراین تنها راه این است که با فرستادن سیگنالهایی نظیر احتمال کاهش قیمت یا تغییر متولیهای قیمتگذاری، جوی به راهانداخته شود تا تقاضا به عقب بیفتد و دولت قیمت را کنترل کند. زیرا وقتی فشار تقاضا صورت بگیرد خواهوناخواه افزایش قیمت نیز اتفاق خواهد افتاد.»
نعمت بخش نیز در پاسخ به این پرسش تصریح میکند: «متاسفانه در دولت آقای احمدینژاد، خودرو را کالای انحصاری اعلام کردند و قیمتگذاری را به دست شورای رقابت سپردند که فقط ایجاد رانت و فساد کرد و همین رویه در این دولت نیز ادامه پیدا کرد. اکنون بازار آماده است که مکانیزم قیمتگذاری به آن سپرده شود.»