تاریخ نگار اقتصادی 21 فوریه

46 سال پیش در چنین روزی پیش نویس طرح مبارزه با سوء استفاده از مواد روانگردان در سازمان ملل به امضا رسید. این کنوانسیون با هدف کنترل مصرف انواع آمفتامین ها، باربیتورات ها بنوزدیازپین ها و. . . طراحی شده است. امضای این طرح به عنوان یکی از مهم ترین گام های اعتراض مدنی به مصرف بیش از حد مواد مخدر صنعتی در جهان حائز اهمیت بسیاری است.

تا دهه 60 میلادی مصرف مواد مخدری که ریشه ای به غیر  از شاهدانه داشته باشد بسیار محدود بود، اما به مرور زمان و پس از دهه 70، شدت استفاده از مواد مخدر صنعتی تا حدی بالا رفت که به موضوعی جدی برای نگرانی عمومی تبدیل شد.

به راه افتادن بازار سیاه مواد مخدر، اشاعه قاچاق و. . . از مواردی هستند که باعث شدند این قرارداد بین المللی به امضا برسد؛ قراردادی که به موجب آن هر گونه استفاده غیرعلمی و غیر پزشکی از انواع مواد مخدر صنعتی پیگرد و مجازات قانونی خواهد داشت. با گذشت زمان به نظر می رسد اهمیت استفاده از این نوع قوانین روز به روز بیشتر از گذشته می شود. تا پایان سال گذشته میلادی بیش از 180 کشور به عضویت این پیمان منع مصرف درآمده اند.

اگرچه بسیاری از کشورها هم هستند که برای کنترل مواد روانگردان قوانین مخصوص به خود را دارند، اما عضویت در این پیمان کنترل مواد روانگردان در سطح بین الملل را ساده تر می کند. مقررات برای پایان دادن به قاچاق بین المللی مواد مخدر که تحت پوشش این کنوانسیون در سازمان ملل وجود دارد، دقیقا همراستا با قوانینی است که علیه قاچاق مواد مخدر و داروهای روانگردان تنظیم شده است. این پیمان، در سال 1988 ارتقا پیدا کرد و در نتیجه به تقویت مقررات علیه پولشویی و سایر جرائم مربوط به مواد مخدر منتهی شد.