آیا درست است همکاران مان را مانند اعضای خانواده خود بدانیم؟

بسیاری از شرکت ها کارکنان خود را تشویق می کنند تا کسانی را که هر روز صبح تا عصر خود را در کنارشان می گذرانند مانند خانواده خود بدانند، اما به تازگی کتابی منتشر شده که نسبت به رنگ باختن این مرزها میان خانه و محل کار هشدار داده است.

آلیسون گرین (Alison Green) که یک مشاور مدیریتی است در کتاب جدید خود با عنوان «از یک مدیر بپرس» (Ask a Manager) می گوید ما تقریباً همان قدر از مدت بیداری مان را که در خانه می گذرانیم در محل کارمان هم هستیم، اما باید مراقب باشیم این دو را با هم اشتباه نگیریم. حق با اوست چرا که وقتی محل کار را مثل خانه خود می دانیم از بسیاری جهات در معرض آسیب قرار می گیریم. مثلاً برای درخواست ترفیع معذب می شویم. احتمالاً بیش از آنچه در قراردادمان ذکر شده سر کار می مانیم و از آنجایی درگیر تلاش برای اثبات وفاداری و تعهد خود به شرکت هستیم، دیگر زمانی برای آنکه با خانواده خود مانند یک خانواده رفتار کنیم نداریم؛ یعنی به طور خلاصه کار و زندگی مان در هم گره می خورند.

«بیا و به خانواده ما ملحق شو» (Come, Join Our Family) عنوان یک مقاله دانشگاهی توسط جامعه شناسی به نام کاترین کیسی (Catherine Casey) است که در سال 1999 منتشر شده است. این عبارت گویای فرهنگ مشترکی است که پیشگامان عرصه مدیریت در آن زمان تبلیغش را می کردند. از آن زمان تاکنون اتفاقات زیادی رخ داده و اگرچه هنوز هم شرکت های بسیاری مایلند خود را یک خانواده بپندارند، امروزه شرکت ها بیشتر تمایل دارند برای تأکید بر روحیه غیرسلسله مراتبی و محیط کاریِ بدون کشمکش و خالی از روابط قدرت خود، روابط خود با کارکنان شان را به دوستی تشبیه کنند.

نمونه های فراوانی از چنین سازمان هایی وجود دارد، مانند گوگل یک آشپز استخدام کرد و به او مأموریت داد «حس وحالی بی آفریند که افراد خیال کنند نه در محل کار بلکه در نوعی سیر و سیاحت به سر می برند»، یا خرده فروشی آنلاین «زاپوس» (Zappos) که به جای برقراری تعادل بین کار و زندگی از فلسفه «تلفیق کار و زندگی» پیروی می کند و یا رستوران زنجیره ای «پرت اِ مانگر» (Pret a Manger) که شادی را بخشی از فلسفه خود ساخته است.

مطلب مرتبط: برای افزایش کارایی در محیط کار دوست پیدا کنید

اما همان قدر که با گرین و سایرین موافقم که معتقدند شبیه دانستن همکاران به اعضای خانواده پوششی برای بیشتر کار کشیدن از افراد است، نمی توانم به گرایش دیگری که شاید ترسناک تر هم باشد توجه نکنم و آن شرکت هایی هستند که با آغوش باز روح «هم نوع خواری» سرمایه داری را می پذیرند، درست مثل «آمازون».

وقتی حرف از استعاره خانواده می شود، به یاد یکی از جلساتم با مدیرعامل یک شرکت غذایی می افتم. قرار بود در تلویزیون با هم مناظره کنیم، اما رفتارش آن قدر خوشایند بود که نمی شد به راحتی با او بگومگو کرد. بعد از آن به من گفت که برای همه کارکنانش یک ساعت وقت ناهار در نظر گرفته و برای شان به رایگان از غذاهای ایتالیایی محصول شرکت سرو می شود. او شخصیت بسیار پدرانه ای داشت و کارکنانش را خالصانه مانند خانواده خود می دانست. اگر روزی حق داشتم رئیسم را خودم انتخاب کنم او را به جف بزوس ترجیح می دادم.