صنعت بومی بازی های رایانه ای داشته باشیم

بازی های رایانه ای یک فناوری برتر است و دستیابی ایران و بسیاری از کشورها به آن بسیار زمانبر و مخصوصا در کشور ما با محدودیت هایی از جمله تحریم مواجه است. این در حالی است که بخشی از تحریم ها ربطی به برجام ندارد، زیرا سال هاست که ایران در حوزه فناوری های برتر تحریم است و همچنان این تحریم ادامه دارد.

اما صنعت بازی یک ویژگی دیگر هم دارد و آن هم این است که تنوع تکنولوژی در آن زیاد است. به این معنا که ما به لحاظ تکنولوژی نمی توانیم با غول های صنعت گیم در دنیا برابری کنیم اما از نظر میزان جذب مخاطب و گردش مالی این قابلیت وجود دارد.

مانند اینکه امسال پس از 42 سال، کشور چین توانست از نظر مالی کشور آمریکا را پشت سر بگذارد و کشور اول در حوزه درآمد بازی های رایانه ای شود اما این به آن معنا است که چین بهترین بازی ها را تولید می کند یا به تکنولوژی به روز صنعت گیم دست پیدا کرده است و این تکنولوژی همچنان در اختیار ژاپن و آمریکا و برخی کشورهای اروپایی است ولی چین توانسته از نظر مالی رتبه اول را در سال جاری کسب کند.

قاعدتا ایران هم می تواند به غول ها و بزرگان صنعت گیم دنیا نزدیک شود اما چند مانع وجود دارد. یک مانع این است که اصل تولید یک محصول به تولیدکننده برمی گردد و این در حالی است که ما در کشورمان فقط چند تولیدکننده جدی داریم.

اینکه ما چه تعداد نیروی انسانی داریم که به دانش کافی مسلح شدند، به طور دقیق مشخص نیست، اما تعداد کم است. زمانی که تعداد نیروی انسانی دارای دانش کافی کم باشد، به این معنا است که شرکت های بزرگ نمی توانند به وجود بیایند و شرکت هایی نداریم که در آن تعداد بالایی نیروی انسانی متخصص و حرفه ای کار کنند و بتوانند در نهایت بازی های خوب و پرسودی را تولید کنند.

مشکل دیگر جذب سرمایه است، به این معنا که سرمایه دولتی وجود ندارد یا بسیار اندک است اما بخش خصوصی هم هنوز توجیه نشده است که در حوزه بازی های ویدئویی و رایانه ای، سرمایه گذاری کند. به عنوان مثال در حال حاضر سرمایه ای که در حوزه تولید لاستیک گذاشته می شود، پس از پنج تا هفت سال بازگشت سرمایه خواهد داشت و سال ها طول می کشد که به سود برسد اما در صنعت بازی، سرمایه گذاری در کمتر از یک سال به نتیجه و سودآوری می رسد و حتی گاهی اوقات سود آن چند برابر خواهد بود.

در عین حال باید توجه داشته باشیم که این موضوع که بتوانیم با سایر کشورها در عرصه صنعت بازی رقابت کنیم، کار آسانی نیست زیرا سایر کشورها هم در حال برنامه ریزی و تلاش و سرمایه گذاری هستند اما از نظر منطقی این موضوع شدنی است که ما جایگاه خوبی را در بازار بازی های ویدئویی و رایانه ای به دست بیاوریم اما مشکلاتی که وجود دارد، قابل رفع است.

ما اگر نمی توانیم در حوزه هایی که نیاز به تکنولوژی برتر دارد و ما تحریم هستیم یا ممکن است هزینه های بالایی داشته باشد، خیلی پیشرو باشیم اما در بازی های موبایلی و بازی های آنلاین می توانیم حرفی برای گفتن داشته باشیم، زیرا اینها به تکنولوژی خاصی نیاز ندارد. البته در حال حاضر در همین راستا در حال حرکت هستیم و بنابراین امیدواریم که به نتیجه برسیم. در واقع کل صنعت بازی های ویدئویی و رایانه ای به سمت درستی حرکت می کند اما هم سرعت کم و هم امکانات بسیار اندک است.

بنابراین معتقدم که می توانیم چشم انداز بسیار امیدبخش و روشنی در صنعت بازی های ویدئویی و رایانه ای داشته باشیم اما یک شرط دارد و آن این است که ما صنعت بومی بازی های رایانه ای را داشته باشیم. در همین رابطه باید توجه داشته باشیم که کشور چین زمانی توانست در بازار جهانی موفق باشد که بازی های چینی تولید و سپس به دنیا عرضه کرد.

ما هم اگر قرار باشد بازی هایی مانند بازی های آمریکایی و بازی های فنلاندی و بازی های اروپایی تولید کنیم و به بازار ارائه دهیم، موفق نخواهیم شد، بلکه باید بازی های متفاوتی را تولید و عرضه کنیم.

خوشبختانه کشور ما سبقه عمیقی دارد و حتی به اندازه ای داستان های جذاب و پرمعنا داریم که می توانیم آنها را تبدیل به بازی کنیم و در آن شرایط است که دیده خواهیم شد. در حال حاضر متاسفانه اکثر بازی هایی که در ایران تولید می شود، عین بازی های سایر کشورها است و با توجه به اینکه تولید بازی ها را حداقل 30 سال دیرتر آغاز کرده ایم، همیشه 30 سال عقب خواهیم بود.اما اگر بخواهیم به صنعت بازی در کشورمان شکل بدهیم و خاص و گویای فرهنگ کشورمان باشد، در جهان دیده خواهد شد و از نظر اقتصادی هم موفق خواهد بود.

فعال و کارشناس صنعت بازی