رئیس انجمن علمی اقتصاد شهری ایران گفت: اکنون اغلب شهرهای کشور به دلیل رکود در بازار مسکن با چالش جدی روبه رو شدهاند و در معرض ورشکستگی قرار گرفتهاند. به گزارش مهر، حسین محمدپور زرندی در برنامه اقتصاد ایران با اشاره به اینکه اقتصاد شهری تلفیقی از اقتصاد خرد و کلان است و از هردو سطح آنها استفاده میکند، گفت: اقتصاد شهری به مطالعه اقتصادی مناطق شهری پرداخته و از ابزارهای علم اقتصاد برای تجزیه و تحلیل مسائل شهری استفاده میکند.
وی با بیان اینکه ابعاد اقتصاد شهری شامل کاربری اراضی شهری، مسکن شهری، حملونقل شهری، زیرساختها و تسهیلات شهری و مالیه شهری میشود، ادامه داد: این مفهوم مسائل اجتماعی - اقتصادی مانند فقر شهری و حاشیهنشینی و نیز مسائل جدیدتر مانند بازار کار شهری، آلودگی شهری و جرائم شهری را نیز شامل میشود. محمدپور زرندی با اشاره به اینکه نظام درآمدی شهرها ضمانت اجرایی ندارد، ادامه داد: امیدواریم در دولت تدبیر و امید لایحه نظام جامع درآمد شهرداریها به سرانجام برسد.
رئیس انجمن علمی اقتصاد شهری با بیان اینکه در شهرهای توسعهیافته بیش از ۶۰درصد از درآمدهای مدیریت شهری ماهیت پایدار دارد، ادامه داد: مابقی درآمدها نیز غالبا نیمهپایدار است درحالیکه در کشور ما عملا وضعیت بالعکس است. وی با اشاره به اینکه اتکای درآمدهای شهری بر عوارض ساختوساز منجر به بیثباتی درآمدی میشود، ادامه داد: اکنون اغلب شهرهای کشور به دلیل رکود در بازار مسکن با چالش جدی روبه رو شدهاند و در معرض ورشکستگی قرار گرفتهاند و حتی برخی توان پرداخت هزینههای جاری خود را نیز ندارند.
پورزرندی با تاکید بر اینکه باید با استفاده از تجارب شهرهای پیشرو سبد درآمدی شهرها را توسعه دهیم افزود: دریافت عوارض بر خدمات شهری، بسترسازی برای ورود بخش خصوصی، مشارکت مردمی و فعالسازی نهادهای پولی و بانکی در این زمینه میتواند راهگشا باشد. رئیس انجمن علمی اقتصاد شهری ایران با اشاره به اینکه در گذشته تنها یکدرصد از تسهیلات نظام بانکی به سمت پروژههای شهری هدایت شده است، ادامه داد: این در حالی است که در سطح دنیا این رقم به بیش از ۴۰درصد میرسد.
رئیس هیاتمدیره انجمن علمی اقتصاد شهری ایران با بیان اینکه بدون شک شهرها، در متن پارادایم پایداری قرار دارند زیرا امروزه شهرها، مسئول ۷۵درصد مصرف انرژی جهانی، ۸۰درصد انتشار گازهای گلخانهای و اصلیترین تولیدکننده ضایعات در جهان هستند، گفت: شهرها از بعد زیستمحیطی هم تهدید به شمار میآیند و هم فرصت. تهدید از آن جهت که تمرکز بالای جمعیت، تولید، مصرف انرژی، آب، کالا و خدمات در یک مکان، فشار بسیار شدیدی را بر محیطزیست محلی و منطقهای و جهانی وارد میآورد و فرصت از این جهت که میتوانند با مشارکت مردمی در صیانت از منابع طبیعی نقش بازی کنند.