چرا کار ترکیبی می تواند سمی شود؟

محل کار سمی توسط طیفی از عوامل ایجاد می شود. مهم است که بدانیم برخی از جنبه های کار ترکیبی و دورکاری احتمال بروز سمیت را افزایش می دهند. هنگام صحبت با مدیران در مورد سمیت، آنها را تشویق می کنیم که مثل دانشمندان علوم اجتماعی فکر کنند، تا مکانیسم هایی که از طریق آن کار ترکیبی می تواند منجر به افزایش سمیت شود را درک کنند. چیزی که آنها باید بدانند این است که چگونه کار ترکیبی می تواند منجر به سمیت شود. تجربه تحقیقاتی و مشاوره ای من باعث شده است که به چهار مکانیسم فکر کنم که از طریق آنها کار ترکیبی می تواند منجر به رفتارهای سمی شود.

1. کار ترکیبی پویایی را تغییر می دهد

کار ترکیبی به این معناست که در مقایسه با کار تمام وقت در دفتر، ارتباطات بیشتری از طریق فناوری هایی مثل ایمیل، تلفن یا ویدئو برقرار می شود. یکی از یافته های اولیه در تحقیقات در مورد تأثیرات ارتباطات مبتنی بر فناوری این بود که افراد در هنگام برقراری ارتباط از طریق فناوری، نظارت و خودکنترلی کمتری از خود نشان می دهند. به عبارت دیگر، زمانی که به صورت الکترونیکی با یکدیگر صحبت می کنیم، به احتمال زیاد چیزهایی را که ممکن است آسیب‎زا هستند، بیان کنیم. به تبادلات شدیدی که با همکاران خود چه به صورت حضوری و چه به صورت الکترونیکی داشته اید فکر کنید. به احتمال زیاد، شما بیشتر وسوسه شده اید که در یک ایمیل به طعنه های تند بپردازید تا به صورت حضوری.

مطلب مرتبط: دورکاری یا کار ترکیبی؛ کدام به درد برند شما می خورد؟

در تعاملات رو در رو، انسان طرف دیگر مکالمه برای ما برجسته تر است و باعث می شود بیشتر ما هزینه های بالقوه یک کلمه کم دقت تر را تشخیص دهیم و زبان‎مان را گاز بگیریم. نکته این نیست که ما نباید نظرمان را بگوییم، بلکه باید کلمات خود را به خوبی انتخاب کنیم. در حالی که کاهش خودنظارتی و خودکنترلی که با تعاملات از راه دور همراه است، لزوماً مسمومیت ایجاد نمی کند، اما احتمال انتشار نظرات غیرمحترمانه یا توهین آمیز را افزایش می دهند.

2. کار ترکیبی اساسا نامتعادل است

کار ترکیبی همچنین به این معناست که افراد مختلف در زمینه های مختلف کار می کنند. برخی ممکن است در خانه باشند، در حالی که برخی دیگر در دفتر هستند که هر کدام از آن مکان ها تفاوت های غیرقابل انکاری دارند. افراد در دفتر دسترسی بیشتری به منابع و دید بالاتری دارند که اغلب منجر به اعتبار بیشتر و در نتیجه ارتقای سریع تر می شود. در همین حال، کارکنان از راه دور اغلب احساس می کنند کنار گذاشته شده اند و از بقیه آنها دوری می کنند. هرچند این اثرات ممکن است منفی باشند، اما اگر همه افراد به طور مساوی در برخی مواقع در مضیقه باشند، شرایط کاملا سمی نیست. مشکل زمانی است که برخی از افراد (کارکنان دورکار/ ترکیبی) احساس می کنند که دائما طرد شده اند، مانند تجربه مدیری که اخیرا با او کار کردم.

سیاست شرکت این بود که به همه کارمندان اجازه می داد دو روز در هفته از راه دور کار کنند و مدیر به اعضای تیمش اجازه داده بود آن روزها را انتخاب کنند. او به سرعت متوجه شد که تیمش به طور مؤثر براساس الگوهای مختلف (اما ثابت) تقسیم شده است. با تشدید این موضوع، انتخاب های کار از راه دور اعضای تیم به شدت تحت تأثیر رفت وآمدها و برنامه های مدرسه کودکان بود، که آنها را با تفاوت های جمعیتی در تیم همسو می کرد. مشکلات زمانی به وجود آمد که برخی از اعضای تیم احساس کردند از بحث ها و جلساتی که در روزهای داخل دفتر گروه دیگر رخ می داد کنار گذاشته می شوند. این انشعاب منجر به تنش ها و درگیری های بین فردی شد، مردم احساس طردشدن و بی احترامی کردند (دو ویژگی سمی) و در نهایت منجر به جابه جایی شدند.

3. کار ترکیبی می تواند انسجام و اعتماد را کاهش دهد

تحقیقات نشان می دهد که فقدان تماس نزدیک باعث کاهش ارتباط و اعتماد می شود که از عناصر کلیدی یک فرهنگ سالم است. در طول همه گیری کرونا، با بسیاری از کارمندانی که مشاغل جدید را از راه دور شروع کرده بودند صحبت کردم و دائما شنیدم که آنها با همکاران خود آشنا نشده اند و احساس می کنند که ارتباط شان با هم قطع شده است. تحقیقات مایکروسافت نشان داد که کار از راه دور باعث می شود کارمندان شبکه های کوچک‎تر و کمتر توسعه یافته ای داشته باشند.

 کار از راه دور (و به عبارت دیگر ترکیبی) لزوما به این معنا نیست که سازمان ها فرهنگ ضعیف یا ناسازگاری خواهند داشت. لینوکس را به عنوان مثال در نظر بگیرید. توسعه نرم افزار متن باز آن از روز اول توسط جامعه ای از توسعه دهندگان با ساختار ضعیف انجام می شود که هرگز حضوری ملاقات نکرده اند، اما تحقیقات گسترده روی این گروه نشان می دهد که این گروه دارای هنجارهای اجتماعی قوی رفتاری است. با این حال، سخت است انکار کنیم که ساختار گروه (یا فقدان آن) بسیاری از مکانیسم هایی را که ما به طور سنتی برای ایجاد، انتقال و حفظ فرهنگ استفاده می کنیم، حذف می کند یا مانع آنها می شود. توجه داشته باشید که لینوکس با یک فرهنگ کار از راه دور و پراکنده شروع شد. در حالی که بسیاری از شرکت ها از زمان شروع همه گیری از کار از راه دور و ترکیبی استقبال کرده اند، فرهنگ های آنها قبلا ایجاد شده بود و سپس برای مدیریت بحران تنظیم شده بود.

فرهنگ بسیار مهم است زیرا قطب نمایی است که سازمان ها برای اجتناب از رفتارهای غیراخلاقی و حتی در موارد شدیدتر از آن استفاده می کنند. برای روشن سازی باید گفت، کار ترکیبی ذاتا باعث نمی شود که افراد بداخلاق تر یا غیراخلاقی تر شوند (اگرچه ممکن است استدلال شود که احساس فاصله بین افراد باعث می شود که آنها کمتر از پیامدهای منفی اعمال خود آگاه شوند). با این حال، در هر نظام اجتماعی طیفی از رفتارها را می یابیم و فرهنگ معمولا به ما کمک می کند تا رفتارهای منفی را مهار کنیم. علاوه بر این، افراد کمتر احتمال دارد رفتارهای سمی را نسبت به کسانی که احساس می کنند به آنها نزدیک و مرتبط هستند از خود نشان دهند. فاصله ای که یک محیط دوردست/ترکیبی به ارمغان می آورد باعث می شود برخی از همکاران مان را نه به عنوان «ما» که «آنها» ببینیم و خیلی ساده تر است که نسبت به «آنها» ضعیف عمل کنید.

4. کار ترکیبی داشتن حل مسائل را سخت می کند

یک چالش کلیدی دیگر در کار از راه دور و ترکیبی وجود دارد: ما تعاملات چهره به چهره کمتری با همکاران داریم و تحقیقات نشان می دهد که حل و فصل اختلافات (مانند موارد پیرامون رفتارهای سمی) به صورت مجازی دشوارتر است. به این فکر کنید که سعی کنید یک موضوع حساس را از طریق ویدئوکنفرانس با شخصی مطرح کنید و نگران همه چیز باشید، از جایی که او به آن نگاه می کند تا سرعت پاسخ داد ن آنها. آیا آنها تمام توجه خود را به من می دهند؟ آیا مطمئن هستم که صداقت من از طریق ویدئو آشکار می شود؟ آیا پاسخ آهسته آنها به این دلیل بود که آنها موافق نبودند یا فقط عقب مانده بودند؟

مطلب مرتبط: چالش های مدل کار ترکیبی (Hybrid Work) چیست؟

 وقتی با افراد رودررو هستیم، ابزارهای بین فردی بیشتری در اختیار داریم. ما داده های بهتری داریم، زیرا می توانیم حالت های چهره را راحت تر بخوانیم و رفتارهای خارج از دوربین را ببینیم. ما همچنین ابزارهای بهتری داریم، زیرا تعاملات چهره به چهره به ما امکان می دهد تا به طور همزمان برای حل اختلافات با هم کار کنیم. اثر نزدیکی (در اصل، ما افرادی را دوست داریم که بیشتر در معرض آنها قرار داریم) به این معناست که همه اینها از نقطه شروع یک رابطه نزدیک تر اتفاق می افتد.