7 عادت انگیزشی رهبران دلسوز

زمانی که اعضا بدانند رهبر تیم به فکر آنهاست، قطعا رشد خواهند کرد.

نیروی محرکه رهبران استثنائی، میل و آرزو، خودآگاهی و از همه مهم تر، دلسوزی است. دستیابی به رهبری نمی تواند با عوامل منفی همچون تحقیر اعضا، دغلکاری، مطالبات زیاد، استیصال، بدنام کردن اعضا، تقلب، ترس یا مدیریت خرد، همراه شود. این نیروهای منفی منجر به تعویض مداوم کارکنان، کاهش بهره وری، کمبود انگیزه و ایجاد رویکردی منفی در افراد می شوند.

برای استثنائی بودن، رهبران باید همدلی لازم جهت ایجاد درک و دانایی را در اعضای تیم ایجاد کنند. همدلی عامل بسیار مهمی است. قدم اول در ایجاد همدلی، سعی در درک زندگی از دریچه نگاه و تجربیات فردی دیگر است. زمانی که همدلی وجود داشته باشد، حالت تدافعی میان افراد از میان برداشته می شود و عامل مثبت دیگری جایش را خواهد گرفت. همدلی درهای زیادی را باز می کند؛ ابهام را از میان می برد و اذهان و قلوب را نرم می کند. زمانی که اعضای تیم حالت تدافعی را کنار بگذارند، رهبر دلسوز می تواند در حل مشکلات خلاقیت بیشتری به خرج دهد، به طوری که منجر به افزایش بهره وری و موفقیت بلند مدت شود. حال نگاهی می اندازیم به هفت عادت رهبران دلسوز.

1. یادگیری

رهبران دلسوز می دانند هر اندازه که به نظر خودشان کامل بیایند، با این حال افراد هوشمند دیگری نیز هستند که ایده های بسیاری در سر دارند و می توانند مهارت ها و دانش آنها را برای رهبریِ هرچه مؤثرتر، افزایش دهند. وقتی رهبران با این پیش فرض که همه چیز را می دانند دست به عمل می زنند، درواقع انعطاف خود را در برابر ایده های نو کاهش می دهند، چراکه آنان معتقدند جهت کارآمد بودن در نقش شان به عنوان رهبر، نیاز به یادگیری ندارند. با چنین طرز فکری، دلسوزی هیچ گاه مجالی برای ظهور پیدا نمی کند. یکی از لازمه های رهبری، یادگیری است. رهبری جمع تمام اشتباهات و یادگیری و رشدی است که برای صبور و در عین حال مصمم ماندن جهت دستیابی به اهداف ضروری می نماید. رهبران دلسوز، به قدری فروتن هستند که به طور مداوم از بازخورد دیگران بهره مند می شوند. آنها معتقدند به اندازه ای می توانند تیم خود را رشد دهند که خودشان به رشد رسیده باشند.

مطلب مرتبط: نکات انگیزشی از زبان اسطوره های موفقیت

2. حذف موانع

رهبران دلسوز، خود را غرق در مشکلات روزمره تیم شان می کنند و با کمک به آنها مشکلاتی را که بهره وری را تحت تأثیر قرار می دهد یا مانعی برای ارتباط متقابل در زمان بستن قرارداد می شود از میان برمی دارند. حذف موانع شامل دو بخش است. رهبران باید الگوهای احساسی درونی هر عضو تیم را شناسایی کنند و بدانند کدام الگوها از پیشرفت آنها جلوگیری می کند و کدام یک آنها را به سوی موفقیت می برد. رهبران باید به اعضای تیم خود کمک کنند تا از بند افکار منفی رهایی یابند و آنها را به الگوهای جدیدی در حوزه تفکر تشویق کنند که منجر به موفقیت شان می شود. زمانی که اعضای تیم به جای الگوهای متمرکز بر شکست به استفاده از الگوهای متمرکز بر موفقیت روی آورند، رهبران وظیفه کمک به آنها جهت غلبه بر موانع خارجی را به انجام رسانده اند؛ موانعی که ممکن است در زمان بستن قرارداد با آنها روبه رو شوند.

اگر زمانی برسد که دیگر مانعی وجود نداشته باشد تا رهبر آن را از میان بردارد، بدانید روزهای رهبری او به پایان خود رسیده است.

3. تأثیرگذاری

رهبران دلسوز زنده اند تا به دیگران کمک کنند. در تیمی که آنها رهبری اش را بر عهده دارند، جایی برای خودخواهی وجود ندارد. زمانی که خودخواهی جزئی از برنامه نباشد، حرص و طمع وجود نخواهد داشت. این رهبران با نگرش وفور زندگی می کنند و ترجیح می دهند به جای تمرکز بر کم کاری اعضا، به این بپردازند که آنها به چه چیزی احتیاج دارند. رهبران دلسوز به منفی نگری اجازه ظهور نمی دهند. آنها به جای ترس و تردید، به چالش ها به دیده علاقه نگاه می کنند. این نگرش الگویی برای اعضای تیم می شود و روحیه آنها را افزایش می دهد.

برای این گونه رهبران، موفقیت کمتر راجع به ثروت و شهرت و بیشتر مبتنی بر داشتن اثری ماندگار و مثبت بر همه اعضاست. رهبر دلسوز با علم به اینکه درک افراد دری به سوی موفقیت در راهبری آنهاست، سعی در درک دیگران دارد.

4. استانداردها

رهبران دلسوز به خود و اصول اخلاقی شان جایگاهی بلندمرتبه اعطا می کنند. آنها پایبند به اخلاقیات هستند و از دیگر اعضا نیز همین انتظار را دارند. اصول اخلاقی پایه هایی هستند که هرگونه سازه موفقی بر آنها بنا شده است. این رهبران تنها به والاترین ها راضی می شوند. برخی اعضای تیم ممکن است عادت به چنین محیطی نداشته باشند. برای تشویق این گونه افراد، رهبران دلسوز مقدار زیادی صداقت و بی نقصی در اعمال روزانه خود اعمال می کنند. این کار به کسب اعتماد اعضای جدید یا مردد کمک خواهد کرد.

اعضای تیم انتظار دارند رهبران هرطور شده انتظارات آنها را برآورده کنند؛ بنابراین، انتظار خود را بسیار بالا اما در عین حال قابل دسترسی قرار می دهند. زمانی که کیفیت بالایی از اعضا انتظار برود، تلاش های تیمی به طور طبیعی افزایش خواهد یافت.

5. نفوذ

رهبران دلسوز به دنبال نفوذ هستند، نه قدرت. آنها به جای مطالبه، تشویق می کنند و در این مسیر با امیدواری پیش می روند. آنها به هدایت، حمایت و قدردانی از اعضای تیم می پردازند تا با ادغام کوشش ها، مهارت ها، استعداد ها، بینش ها، شور و علاقه اعضا، امکان کار گروهی را برای رسیدن به هدف جمعی فراهم آورند.

این گونه رهبران هدف خود را ارتقای زندگی دیگران می دانند. رهبران دلسوز از قدرتی که مقام شان به آنها می دهد برای هدایت دیگران جهت کشف قدرت های خاص خود، استفاده می کنند. آنها رشد و ترقی افراد زیردست و اجتماعاتی را که به آنها خدمت می کنند شاخصه های اصلی موفقیت خود می دانند.

6. اشتیاق

رهبران دلسوز می دانند افراد کوشا به دنبال این هستند که عضوی از مجموعه ای معنی دار و تأثیرگذار باشند. آنها به چگونگی احساسات اعضای تیم خود و اینکه آنها از تجربه کارشان به چه عاملی دست می یابند، اهمیت بسیار می دهند. این رهبران هرچه را در توان دارند به میدان می آورند تا اعضا را تشویق به ارائه بهترین عملکرد شان کنند.

یکی از لازمه های رهبری، مهارت ایجاد اشتیاق در کسانی ا ست که شاید نمی دانند چگونه این اشتیاق را باید در خود ایجاد کنند. رهبران دلسوز اعضای تیم را تشویق به داشتن عزم راسخ در انجام کارها می کنند. این گونه از رهبران قدرتمند هستند، چراکه می دانند موفقیت نصیب آنهایی می شود که خود را به طور کامل وقف یک آرمان می کنند. رهبران دلسوز می دانند هیچ عاملی قدرتمندتر از فردی نیست که انگیزه قلبی دارد.

مطلب مرتبط:۱۱نقل قول انگیزشی که شما را برای کار آماده می کند

7. تیم

رهبران دلسوز به این حقیقت مهم واقف اند که کارهای بزرگ در کسب و کار یا زندگی، هرگز به دست تنها یک نفر انجام نمی شوند. کمال کاری، نتیجه تلاش گروهی است؛ حال این گروه یک تیم، یک شرکت، یک جامعه یا یک تمدن باشد. لازمه موفقیت تیمی، رهبری است که اعضا را ازطریق هدایت و حمایت متمرکز کند؛ خصوصا در شرایط بحرانی.

رهبران دلسوز اعضای تیم خود را دور هم جمع می کنند تا بتوانند به عنوان واحدی کارآمد فعالیت داشته باشند. آنها زمینه را برای تیم خود فراهم می آورند تا بیشترین شانس را برای برنده شدن داشته باشند؛ سپس از تماشای درخشش اعضای تیم، چه به صورت فردی و چه جمعی، لذت می برند. این رهبران از این که مسئولیت تیم را در لحظات بحرانی به عهده بگیرند و در مواقعی که تیم شان به موفقیت دست پیدا می کند به کنار روند تا اعضا بتوانند موفقیت خود را حس کنند، هیچ باکی ندارند.