یک دانشجو از زندگی روزانه کارگرانی می گوید که در کارخانه چینی آیفون کار می کنند / روایتی از کارخانه مرموز تولید آیفون در چین

دیژیان(Dijian Zeng)، یک دانشجوی دانشگاه نیویورک که شش هفته از زندگی خود را به طور نامحسوس در یک کارخانه چینی Pegatron در میان کارگران آن گذرانده، از زندگی روزمره کارگران چینی و مدت اقامت خود می گوید. این کارخانه با حدود 50 هزار کارگر، یک کارخانه مونتاژ گوشی های آیفون تحت نظارت اپل و یکی از مکان هایی است که پرمنفعت ترین تلفن هوشمند جهان به تولید می رسد.

در واقع دیژیان، برای انجام پروژه پایان نامه خود و جمع آوری اطلاعات به این کارخانه چینی رفت. این دانشجو که خودش هم اهل چین است، برای کمک به یک سازمان غیر دولتی فعال در زمینه حقوق بشر برای بررسی وضعیت کارگران چینی به کارخانه مونتاژ اپل در تایوان رفت.

او این کارخانه واقع شده در نزدیکی شانگهای را انتخاب کرده چون تاکنون گزارش های متعددی مبنی بر رعایت نکردن شرایط کاری و وضعیت اسفناک کارگران درباره آن تهیه شده بود. سال 2013، گزارش هایی مبنی بر خودکشی و مرگ چند تن از کارگران این کارخانه منتشر شد.

شبکه BBC هم در سال 2014 گزارش تکان دهنده ای درباره وضعیت این کارخانه تهیه کرد که پس از آن اپل با انجام ممیزی، دستور افزایش تعداد کارگرانش را داد. سال ها بود که اپل درباره شرایط کاری وحشتناک کارگران این کارخانه از سوی انجمن های حقوق بشری  مورد اتهام بود و حالا این حس کنجکاوی را برمی انگیزد که اوضاع در این کارخانه چگونه پیش می رود.

با وجود ایجاد تغییر در وضعیت کارگران، این کارخانه از سوی سازمان دیده بان حزب کارگر چین متهم است که در سپتامبر و اکتبر ۲۰۱۵، رقمی برابر با ۱۲۶۱ مورد اضافه کاری غیر قانونی داشته ولی خود پگاترون معتقد است که در آن بازه زمانی تعطیلات زیادی وجود داشته و به همین دلیل، پرداختی کارگران سه برابر شده و در کل، این اتهامات بی اساس است.

دیژیان هم می خواست بداند آیا واقعا وضع برای کارگران چینی در این کارخانه پس از رسوایی اپل فرق کرده یا نه؟ به همین خاطر تابستان سال گذشته به مدت شش هفته در این کارخانه که نامش Changshou است کار کرد.

ورود به کارخانه

پس از انجام معاینات فیزیکی و یک سری کاغذ بازی، دیژیان به طور رسمی و امضای قراردادش، برای آغاز تجربه شش هفته ای فوق العاده ای وارد کارخانه می شود. دیژیان می گوید مساحت این کارخانه تقریبا مساوی با ۹۰ زمین فوتبال است. در داخل آن، یک میدان بزرگ، یک ایستگاه آتش نشانی، اداره پست و حتی یک ایستگاه پلیس قرار گرفته است. اتوبوس های مدرن و پر سرعت در آن تردد می کنند، کافه هایی بزرگ دارد و فضای سبز هم در آن به وفور یافت می شود.

او در خط مونتاژی کار می کرد که روزانه باید بلندگو های آیفون6 و پس از آن آیفون7 را با کمک یک پیچ گوشتی در جای خود قرار می داد. او حجم کاری اش را در طول این مدت این گونه برآورد می کند که روزانه به طور میانگین 1800 پیچ را با دست هایش می بست. او می گوید:«روز های اول باید خود را به ریتم کار خط مونتاژ می رساندم، وقت استراحت یا فکر کردن به هیچ چیز دیگری را نداشتم و این مرا به شدت خسته می کرد.»

او ادامه می دهد:«بعد از اینکه به سرعت خط عادت کردم، فقط و فقط کار بود و وقت هیچ کار دیگری نداشتم و متوجه هیچ چیز دیگری هم نمی شدم. بردن هرگونه لوازم الکترونیکی به داخل خط مونتاژ ممنوع است و به همین دلیل کارگران به شدت حوصله شان از کار سر می رود. گاهی هم که کارگران با یکدیگر صحبت می کردند، مدیر خط با ناراحتی و لحنی تند به آنها تذکر می داد که صحبت نکنند و سرشان به کار خودشان باشد.»

شکنجه ای واقعی

بدترین تجربه کاری او مدت این شش هفته، زمان تست و تولید آیفون7 بود. دیژیان در این باره می گوید:«باید روزی پنج گوشی آیفون تولید می کردیم و برای همین باید روزی 12 ساعت بدون پرداختن به هیچ کار دیگری فقط کار می کردیم که این یک شکنجه واقعی بود.» دیژیان شیفت شب کار می کرد. از ساعت 19:30 تا 7:30 صبح روز بعد.

او تعریف می کند که در زمان استراحت 10دقیقه ای که داشتند، بسیاری از کارگران می خوابیدند ولی واقعا این استراحت چند دقیقه ای خودش یک نبرد واقعی بود. در این 10دقیقه، یا باید استراحت می کردیم یا اگر می خواستیم به توالت برویم یا نوشیدنی صرف کنیم، باید تا بیرون کارگاه می رفتیم و برمی گشتیم که زمان استراحت تمام می شد.»

دیژیان تعریف می کند افرادی که در این کارخانه کار می کنند به دلیل کم بودن دستمزد، باید ساعات اضافه کاری داشته باشند تا بتوانند نیازهای شان را برآورده سازند. دیژیان در روایت خود از شرایط کارگران چینی در این کارخانه از همکاری می گوید که 11 روز متوالی کار کرده بود، اما در عین حال می گوید که شرکت در رابطه با ساعت های اضافه کاری که 50درصد حقوق بیشتر داشتند، بسیار سختگیر بود.

دژیان می گوید:«مردان و زنانی که در Pegatron کار می کنند، زمانی  که می خواهند وارد کارخانه شوند، باید از اسکنرهای چشمی عبور و کیف های شان را از گیت های بازرسی رد کنند. ساعت حضورشان ثبت می شود تا مدیران کارخانه اطمینان حاصل کنندکه هیچ کارگری، اضافه کار بیش از اندازه ای ندارد و بیشتر از حد مجازی که تعیین شده، کار نمی کند.»

دژیان درباره دستمزد می گوید کارگران چون در خود کارخانه زندگی می کنند، ماهانه 500دلار با کسر هزینه اقامت و غذا دریافت می کنند. دژیان در یک خوابگاه با هفت نفر دیگر بین 18 تا 28 سال زندگی می کرد که برخی از آنها تحصیلکرده بودند و برخی هم مدرک دانشگاهی داشتند.

دژیان تعریف می کند که در خوابگاه همه چیز آرام بود و بعضی ها می خوابیدند و بعضی هم روی گوشی های همراه خود فیلم تماشا می کردند. به گفته او، کارگران می توانستند برای بازی های ویدئویی به کافی نت کمپ بروند و از رستوران و زمین بسکتبال استفاده کنند. دژیان می گوید:«کارگران این کارخانه شبیه بقیه هستند. آنها با هم از فیلم های ترسناک، بازیگران مورد علاقه شان یا تنش میان چین و آمریکا صحبت می کنند.»

براساس گفته های او پروفایل کارگران بسیار متنوع بود و آنها از همه اقشار و طبقات اجتماعی بودند و از همه جای چین افرادی در پگاترون کار می کردند.

دژیان به طور خلاصه درباره این سوال که نظر همکاران سابق او در کارخانه مونتاژ اپل در چین، راجع به شغل شان چیست؟ می گوید:«آنها از شغل خود متنفر نیستند، اما به آن عشق هم نمی ورزند. آنها کار می کنند و در قبال آن دستمزد می گیرند. همین.»

سوتیتر: این کارخانه از سوی سازمان دیدبان حزب کارگر چین متهم است که در سپتامبر و اکتبر ۲۰۱۵، رقمی برابر با ۱۲۶۱ مورد اضافه کاری غیر قانونی داشته، ولی خود پگاترون معتقد است که در آن بازه زمانی تعطیلات زیادی وجود داشته و به همین دلیل، پرداختی کارگران سه برابر شده و در کل، این اتهامات بی اساس است.