کودکی برای بچههای دهه شصت با عروسکهای پارچهای و ماشینهای چوبی سپری شد، چرا که واردات اسباببازی از سال 1358 (پس از پیروزی انقلاب) به دلیل صرفه جویی ارزی ممنوع شده بود.
باید خیلی از تمکن مالی خوبی برخوردار میبودی یا فامیلی در خارج از کشور داشتی تا بدانی باربی یا ماشین کنترلی چیست. اگر هم این اسباببازیها را در خانه داشتی حتما اسباببازیهایی تجملی محسوب میشد و در ویترین جای داشت و جایی در بازیهای کودکانه نداشت.
رویهای که هرچند نزدیک به دو دهه است تغییر کرده، اما گرانی این اسباببازیها که اکثرا خارجی هستند، نگاه بازار و خانوادهها را چندان تغییری نداده و همچنان اسباببازی در زندگی کودک ایرانی معنایی که در خارج از مرزها دارد، ندارد.
سهم هر کودک ایرانی
تنها پنج دلار
مصرف سرانه اسباببازی در ایران زیر پنج دلار (سالانه) است، در حالی که این نسبت در امریکا 350 دلار است. در ایران متاسفانه مانند بسیاری عرصهها، هیچگاه صنعت اسباببازی معنایی نداشته، با تمام تلاشهای صورت گرفته در این دوران هنوز هم اتحادیه یا صنف خرازی یا اتحادیه نایلون و پلاستیک متولی اسباببازی کشور است.
اولین تجربه عروسکسازی در ایران، تجربه عروسکهای «دارا و سارا» است؛ اتفاقی که در جهت مبارزه با فرهنگ غربی و نه رفع نیاز دختران خردسال ایرانی صورت گرفت. قیمت این عروسکها گرانتر از عروسکهای باربی بود و حتی نتوانست سیاست فرهنگی دولت را مرتفع کند.
از سوی دیگر پس از مدتی هم تولید این عروسکها به کشور چین سپرده شد که نتوانست تحول و گامی در صنعت عروسکسازی و به دنبال آن رفع نیاز کودکان باشد. این رویه درحالی صورت گرفته که صنعت اسباببازی در دنیا بسیار پررونق است.
حدود 20 نمایشگاه تخصصی بینالمللی اسباببازی، سالانه در دنیا برگزار میشود. کشور چین سالانه حدود 6 میلیارد دلار از صنعت اسباببازی سود میبرد که این میزان حدود 15 برابر درآمد نفتی کشور ماست. از طرف دیگر آمارها نشان میدهد که 60 درصد اسباببازیهای تولید شده در چین به امریکا صادر میشود؛ یعنی امریکا یکی از بزرگترین وارد کنندگان اسباببازی در دنیاست. زیرا آنها به اهمیت این حوزه پی بردهاند و از این محصول به خوبی برای رشد کودکان خود استفاده میکنند.
سرانه مصرف اسباببازی دنیا هفت برابر ایران
طبق آمار منتشر شده در سال گذشته، 12 هزار تن اسباببازی به ارزش 32 میلیون و 735 هزار و 11 دلار به کشور وارد شده که این میزان واردات از نظر وزنی 24/38 درصد و از نظر ارزشی نسبت به سالهای گذشته 60/43 درصد کاهش را نشان میدهد. کشورهایی چون چین، اسپانیا، امارات متحده عربی، بلژیک، تایلند، تایوان، ترکیه، رومانی، فرانسه و فیلیپین از کشورهای صادرکننده اسباب بازی به ایران هستند، اما بیشترین میزان واردات از چین انجام میشود.
در حالی که برآورد میشود سرانه مصرف اسباببازی در دنیا تقریبا هفت برابر ایران است ولی با این وجود طی سالهای اخیر نشانههایی از افزایش علاقه مردم به خرید اسباببازی در بازار مشاهده شده است. در این بین حتی آمار نشان میدهد که تمایل به خرید اسباببازیهای علمی، کمک آموزشی و خلاقانه در کشور رشد قابل توجهی داشته است. با این وجود کارشناسان اعتقاد دارند تا زمانی که نگاه مسئولان، جامعه و خانوادهها به اسباببازی مانند نگاه یک کالای تجملاتی و صرفا مصرفی است، نمیتوان توقع افزایش سرانه مصرف اسباببازی را در کشورمان داشت.
در این بین شاید گنجاندن مطالبی درباره اهمیت اسباببازی در کتب درسی در تغییر رویکرد جامعه نسبت به این کالا موثر باشد. در همین حال برخی کارشناسان توسعه صنعت اسباببازی ایران را در گرو حمایت خاص دولت دانسته و اعلام کردهاند که دولت باید با اختصاص بخشی از بودجههای مربوط به مبارزه با تهاجم فرهنگی نسبت به توسعه صنعت اسباببازی در کشور کمک کند.
چین در تولید سرنشین
در مصرف همپای ایران
براساس برآوردهای انجام شده، در حال حاضر سرانه مصرف اسباببازی در ایران کمتر از پنج دلار برای جامعه کودک و نوجوان است، در حالی که این رقم در دنیا حدود 34 دلار، در اروپا 250 دلار و در امریکا بیش از 350 دلار است، اما نکته قابل تأمل در این میان سرانه مصرف اسباببازی در چین است. این کشور با اینکه به عنوان بزرگترین تولیدکننده این محصول در دنیا شناخته میشود، سرانه مصرفش حدود شش دلار است.
رقمی پر تناقض که نشان از آن دارد که چینیها اگرچه در داخل کشورشان نیاز به اسباببازی ایجاد نشده ولی بازار جهانی را مسخ خود کردهاند. اما در ایران به گفته دبیر شورای نظارت بر اسباببازی، هیچگونه آمار دقیقی از میزان مصرف و تولید اسباببازی وجود ندارد و سرانه مصرف اسباببازی بر مبنای آمار و ارقام اسباببازی موجود در سطح بازار تعریف میشود. اینکه تولید اسباببازی داخلی چه میزان است و واردات اسباببازی به کشور چگونه است، چندان ساختار و آمار مشخصی ندارد.