ایلام در مه

به یاد دارم در دوران کودکی، روزی تمام دیوارهای خانه را نقاشی کردم و به خاطر این مسئله تنبیه شدم. علاقه من به نقاشی به همان دوران بازمی‌گردد. اما آن تنبیه باعث نشد که از نقاشی دل بکنم. حتی آن زمان مادرم یکی از نقاشی‌هایم را به شبکه اول سیما فرستاد و در برنامه کودک پخش شد. سال‌های جنگ بود و کار فرهنگی معنایی نداشت. بعد‌ها به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان رفتم. نخستین باری که به کانون پرورش فکری کودک و نوجوانان در شهر خودمان پا گذاشتم، ذوق زده بودم. هر چند آن موقع کانون در یک خانه اجاره‌ای قرار داشت. 

در دوره دبیرستان هم رشته‌های هنری وجود نداشت و آموزشگاه‌ها به‌صورت آکادمیک آموزش نمی‌دادند و بیشتر جنبه بازاری به خود گرفته بودند. واقعیت این است که نبود امکانات مانع از پیشرفت هنرمندان می‌شد. بعدها هم که در دانشگاه هنر پذیرفته شدم، به خاطر نگاه ضعیف اطرافیان انصراف دادم و به سمت کار مطبوعاتی رفتم. 

سواد بصری در هنرهای تصویری بسیار مهم است و من سعی می‌کردم این مهم را چه در نقاشی و چه در کار صفحه‌آرایی مدنظر قرار دهم. بعد از این فعالیت‌های من به جشنواره و نمایشگاه معطوف شد. در دو جشنواره استانی که از طرف حوزه هنری ایلام برگزار می‌شد، رتبه اول را کسب کردم و این مسیر ادامه پیدا کرد و در جشنواره‌هایی مثل ایثار و شهادت، جشنواره ملی قرآن و جشنواره سراسری مطبوعات برگزیده شدم. 

بخش زیادی از مهجور ماندن هنر در ایلام و اینکه مردم کمتر در نمایشگاه‌ها و فعالیت‌های فرهنگی حضور دارند به کوتاهی مسئولان و مدیران فرهنگی بازمی‌گردد. چطور می‌توان تصور کرد یک مدیر فرهنگی حتی در افتتاحیه یک نمایشگاه هنری حضور نداشته باشد؟ ولی این اتفاق در شهر ما طبیعی است. اگر فرهنگ‌سازی از طرف همین مدیران صورت بگیرد، مردم هم به سمت نمایشگاه‌ها می‌روند. یک هنرمند دوست دارد که آثارش تحلیل و تجزیه شود و نگاه‌های مختلف را نسبت به آثارش بسنجد. مخاطبان ما روز به روز کاهش پیدا می‌کنند و این خبر خوبی برای هنرمندان نیست. یکی از دلایل این امر نبود پایگاه‌ها و پاتوق‌های فرهنگی منسجم و مناسب است. 

بارها از شهرداری خواستیم با هنرمندان تصویری و تجسمی جلساتی گذاشته شود و ما هم مشاوره بدهیم و حتی در بحث اجرایی به شهرداری کمک کنیم. نبود هنرمند در شهرداری بزرگ‌ترین ضعف شهرداری است. از اندیشه هنرمند باید استفاده شود، این وضعیتی بسیار بغرنج و ناراحت‌کننده است. زیبایی شهر ما نباید در یکسری دیوارنویسی‌ها خلاصه شود. در یک کلام شهر ما زیبا نیست.