ارتباط‌پذیری در اجرا

نمایش‌های بخش خیابانی سومین جشنواره تئاتر شهر اجرا شد. در طول برگزاری این بخش در فرهنگسرای اندیشه، از 13 تا 16 مهر به مدت چهار روز 11 نمایش اجرا شد. از بین این نمایش‌ها چند تایی را می‌توانم بگویم که خوب بود و می‌شد به آن صفت «خیابانی» داد. 

ملاک اصلی برای اینکه بتوان به یک نمایش عنوان خیابانی داد، ارتباطی است که نمایش در محیط با مخاطبان خود برقرار کرد. جذابیت نمایش خیابانی در همین است. از این حیث به برخی از نمایش‌هایی که در این جشنواره برگزار شد می‌توانستیم بگوییم خیابانی و به برخی دیگر نمی‌توانستیم.  برخی از نمایش‌ها هیچ یک از ویژگی‌های خیابانی بودن را نداشتند و فقط در محیط خیابان برگزار می‌شدند. این نمایش‌ها این اجازه را نمی‌دهند که تماشاگر با آنها ارتباط برقرار کنند. تماشاگر علاقه دارد که وارد بازی شود. 

تلاش ما بر این بود تا ویژگی ارتباط‌پذیری را در نمایش‌ها بررسی کنیم. سعی داشتیم تا امتیاز بیشتری به نمایش‌های ارتباط‌پذیر بدهیم.  برگزاری این نمایش‌ها فرصت مناسبی برای حمایت از بچه‌های تئاتر خیابانی است. این بچه‌ها افراد مشخصی هستند که تمام عمر خود را برای ارتقای سطح تئاتر خیابانی صرف کرده‌اند. 

تعدادشان هم زیاد نیست. افرادی که بدون هیچ‌گونه حمایت از طرف سازمان یا ارگانی به کار خود ادامه داده‌اند. 

به نظر من سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران در ادامه روند برگزاری سالانه جشنواره تئاتر شهر باید فکر اساسی برای حمایت از نمایش خیابانی داشته باشد. نمایش خیابانی به حمایت بیشتری احتیاج دارد. در این میان موضوع آموزش و کسب اطلاعات جدید اهمیت بسیاری دارد. اگر امکان اینکه افراد فعال در این حوزه را برای آموزش به خارج از کشور بفرستیم وجود ندارد، می‌توانیم اساتید برجسته این رشته را برای مدت معین به کشور بیاوریم و با برگزاری ورکشاپ‌هایی امکان آموزش بهتر و کسب تجارب بیشتر را برای بچه‌های نمایش خیابانی فراهم کنیم. 

از لحاظ هزینه هم فکر نمی‌کنم با توجه به هزینه‌های بالای جشنواره، مبلغ قابل عنوانی باشد. برگزاری و فراهم آوردن این کارگاه‌ها وظیفه سازمان‌ها و ارگان‌های مرتبط با حوزه نمایش است. نمایش خیابانی برای ارتقا و کسب ویژگی ارتباط‌پذیری نیاز به دریافت آموزش و تجربیات جدید دارد.