تأثیر شور و اشتیاق بر موفقیت ایده های استارتاپی

در این مقاله با مطالعه ی زندگی یک کارآفرین و موفقیت های او، تأثیر شور و اشتیاق افراد نسبت به ایده ها را بر موفقیت استارتاپ بررسی می کنیم.

دیویس اسمیت کارآفرینی است که تجربه ی راه اندازی و فروش چند استارتاپ موفق دارد. او در سال ۲۰۰۳ از دانشگاه بریگام یانگ فارغ التحصیل شد. در آن زمان او می دانست که اینترنت، ظرفیت های بالقوه ای برای پیشرفت در کسب و کار دارد. در آن سال ها هنوز فیسبوک و شبکه های اجتماعی دیگر وجود نداشتند. دیویس تمام تلاش خود را کرد تا از ظرفیت های این فناوری نسبتا بالغ استفاده کند. او که علاقه ی زیادی به بیلیارد و ساخت میزهای این بازی داشت، وب سایتی برای فروش این محصولات راه اندازی کرد.

دیویس در سال ۲۰۱۱ مدرک MBA خود را دریافت کرد و وب سایت اول خود را نیز فروخت. پس از مدتی، او وب سایتی برای فروش کالا و خدمات مادر و کودک در برزیل راه اندازی کرد. این استارتاپ توانست ۴۰ میلیون سرمایه از سرمایه گذاران بزرگی مانند Accel دریافت کند و موفقیتی عالی برای دیویس بود. وب سایت او در حال حاضر بزرگ ترین تجارت الکترونیکی صنعت محصولات مخصوص کودکان است.

دیویس اسمیت در حال حاضر مدیرعامل Cotopaxi است. این استارتاپ، سرویسی برای فروش محصولات سفر و گردشگری است که به نوعی شبکه ی اجتماعی افراد علاقه مند به سفر نیز محسوب می شود.

می توان گفت تمامی استارتاپ  های اسمیت تاکنون موفق بوده اند. اما دلیل موفقیت این ایده ها چه بوده است؟ آیا دیویس به تمام این ایده ها علاقه مند بوده است، قطعا بله؛ اما آیا سال های زیاد با شور و اشتیاق زیاد به این ایده ها فکر می کرده است؟ احتمالا خیر.

وقتی از این کارآفرین در ارتباط با شور و اشتیاق نسبت به ایده ها سؤال می شود، او کاملا این موضوع را رد می کند. او این نظریه را که افراد باید با اشتیاق فراوان به ایده ها فکر کنند و آن ها را پرورش دهند، به کلی رد می کند. در عوض، دیویس تکنیکی پیشنهاد می دهد که در کلاس های دانشگاهی طراحی محصول آن را آموخته است. نام این تکنیک، «تورنمنت نوآوری» است. او می گوید:

 مهم نیست شما چقدر نسبت به ایده هایتان شور و اشتیاق داشته باشید. اگر هر چیزی را برای خودتان شروع کنید، در آخر از آن لذت خواهید برد. ایده ی اجراشده ی شما مانند فرزندتان است.

تکنیک مورد استفاده ی اسمیت این گونه اجرا می شود. ابتدا تمامی فرصت ها و مشکلاتی را که در اطرافتان وجود دارد، بنویسید. ممکن است صدها فرصت جدید به ذهن شما خطور کند. اسمیت معتقد است که به محض وارد شدن به حوزه ی ایده ها، آن ها به سرعت و وفور به ذهن شما خطور خواهند کرد.

سپس ایده هایی را که حداقل هایی مشخص ندارند، حذف کنید. به عنوان مثال ایده هایی که بازار نسبتا بزرگ ندارند باید حذف شوند. بخش دیگر، ایده هایی هستند که فناوری های مورد نیازشان، در زمان و مکان اجرا وجود ندارند. پس از حذف تدریجی ایده ها، به یک یا دو مورد خواهید رسید. مرحله ی بعدی انجام مصاحبه با مشتریان احتمالی است. شما در این مرحله، میزان نیاز بازار به محصول فرضی خود را می سنجید.

به عنوان نمونه، استارتاپ دوم اسمیت با ایده ای ساده و الهام از یکی از کارآفرینانی که در دانشگاه دیده بود شروع شد. مارک لر فردی بود که تعداد زیادی شرکت موفق تأسیس کرده و آن ها را به آمازون فروخته بود. یکی از این شرکت ها در زمینه ی فروش پوشک بچه فعالیت می کرده است. اسمیت با بررسی شرکت مارک لر به این نتیجه می رسد که استارتاپی مشابه می تواند در برزیل موفق شود. او با تعداد زیادی مادر ساکن برزیل در مورد مشکلات خرید مایحتاج کودکان و خصوصا نوزادان مصاحبه می کند. در نهایت اسمیت با مشاهده ی پتانسیل موجود، استارتاپ خود را راه اندازی می کند.

نکته ی مهم این است که دیویس زمانی طولانی برای به فکر کردن با شور و اشتیاق در مورد ملزومات نوزادان! سپری نکرده است. او تنها در زمان و مکان مناسب، فرصت را پیدا و به آن عمل کرده است.

به راستی آیا نظریه ی اشتیاق که شما را تشویق می کند تنها به دنبال ایده ای بروید که ذهنتان را برای مدت ها مشغول کرده است و با عشق به آن فکر می کنید، صحیح است؟ نظریه ای که می گوید ابتدا موضوع مورد عشق و علاقه ی خود را پیدا کنید و سپس شرکت خود را در ارتباط با آن بسازید. آیا با توجه به تجربه ی اسمیت می توان نتیجه گرفت که راه موفقیت چیزی جز اشتیاق و شور خالص می خواهد؟

کل نیوپرت، پروفسور علوم کامپیوتر در کتاب خود با نام «So Good They Can't Ignore You» این نظریه را بررسی می کند. او اعتقاد دارد که عشق و علاقه در شروع کسب و کار، اهمیتی ندارد. عشق به کار پس از این که آن را شروع کردید و آن قدر خوب شدید که دیگران نتوانستند شما را نادیده بگیرند، به خودی خود ایجاد می شود؛ چرا که در آن زمان شما حرفه ای شده اید و می توانید مرزهای کاری را با دستان خود گسترش دهید. به بیان دیگر او معتقد است که شور و اشتیاق الزاما شما را به موفقیت نمی رساند؛ بلکه موفقیت است که شور و اشتیاق را در افراد ایجاد می کند.

البته برخی بزرگان دنیای فناوری با این نظریه مخالف هستند. به عنوان مثال، وینود کسلا، مدیرعامل و یکی از مؤسسان سان مایکروسیستمز، معتقد است که شور و اشتیاق در شروع کار بسیار مهم است. اگرچه هرچه بیشتر در مورد این افراد تحقیق کنیم، به این مسئله می رسیم که آن ها تعصبی کورکورانه نسبت به تئوری اشتیاق دارند. آن ها در حال حاضر عشق زیادی به کارشان دارند؛ چرا که کارها خوب پیش رفته و در تجارت موفق شده اند؛ اما آیا وینود در زمان شروع کارش در سال ۱۹۸۲ نیز به اندازه ی امروز عشق داشته است.

اسکات آدامز کارآفرین دیگری است که به نوعی نظریه را رد می کند. او می گوید:

اگر از یک میلیاردر، دلیل موفقیتش را بپرسید، سریعا شور و اشتیاق را به عنوان علت اصلی نام می برد. اما در واقع این پاسخ به خاطر باکلاس و خاص بودن مشهور شده است. وقتی بیشتر تحقیق می کنید متوجه می شوید که موفقیت این افراد نتیجه ی ترکیبی از تمایل، شانس، کار زیاد، بررسی های دقیق، کار ذهنی و علاقه به ریسک بوده است.

حتی زندگی کارآفرین موفق، ایلان ماسک نیز ناقض نظریه ی شور و اشتیاق است. او پس از فارغ التحصیلی در دانشگاه برای کسب درجه ی دکترا به دانشگاه استنفورد رفت. اما چند روز بعد این دانشگاه را ترک کرد. او باور داشت که اینترنت فضایی عالی برای پیشرفت است و اگر در آن حضور نداشته باشد، فرصت خوبی را از دست داده است. در اینجا نیز می بینیم که شور و اشتیاق فراوانی وجود ندارد و تنها فرصتی است که یک فرد باهوش، آن را پیدا کرده و برای موفقیت در آن تلاش می کند.

کارآفرینان جوان، تلاش زیادی می کنند که ایده های بسیار بزرگ را که عشق فراوانی به آن دارند، عملی کنند. با توجه به موارد گفته شده می توان نتیجه گرفت که این روش اشتباه است. کارآفرینان بزرگ، فرصت ها را پیدا می کنند، مسیر خود را بارها و بارها تغییر می دهند و در همین حین، پروژه هایشان بزرگ تر می شوند و به موفقیت می رسند. در نهایت با رسیدن به موفقیت، شور و علاقه و عشق نیز ایجاد می شود.