حسین نمازی را بیشتر مردم ایران میشناسند حتی اگر نامش را ندانند. مردی که همیشه و در هر مراسمی از تشییع جنازه گرفته تا تظاهراتها در بهترین نقطه مقابل دوربین قرار گرفته و البته خیلی هم طبیعی عمل میکند، انگار که او فرد مرتبطی با این مراسم است یا با فلان چهرهای که زیر تابوتش را گرفته دوستی نزدیکی داشته است. او با حضور در نمایشگاه مطبوعات به مهر میگوید:
دلیل غیبت اخیرتان مقابل دوربینها چه بود؟ به شهرستان رفته بودم و در چند جلسه نتوانستم شرکت کنم، انگار وقتی نباشم بیشتر توی چشم میآیم! مدیران دورهشان تمام میشود و میروند اما من همیشه مقابل دوربینهای تلویزیونی باقی میماند.
چطور از برگزاری جلسههای مختلف باخبر میشوید؟ من در ارشاد کار میکنم. فهرست برنامهها و ساعت و مکان آنها را دارم، با وجود اینکه صدا و سیماییها من را رقیب خود میدانند، اما من با تمام زاویههای دوربین آشنایی دارم و میدانم هر کدام متعلق به چه شبکهای هستند. اصلا میتوانم در این زمینه کلاس بگذارم!
حضور مستمر مقابل دوربینهای تلویزیون به کارتان صدمه نمیزند؟ گاهی چرا. البته برخی از برنامهها به کارم مربوط میشود، گاهی هم به کارم لطمه میزند، اما من به این کار عشق دارم. تا چه زمانی میخواهید به این کار ادامه دهید؟ خیلی زیاد، نمیدانم، فکر میکنم تا آخرین لحظه زندگیام.