آیا مردم برای مبارزه با تغییر اقلیم همراه خواهند شد / امیدواری به بازگرداندن غول به درون چراغ

مایوس شدن در موضوع تغییر اقلیم آسان است. این مسئله طی دوران مبارزات هجده ماهه انتخابات ریاست جمهوری امریکا که صبر هرکسی را مورد آزمون قرار داد تقریبا هیچ توجهی جلب نکرد.

دونالد ترامپ به عنوان نامزد ریاست جمهوری گفت که توافق اقلیمی پاریس در سال 2015 را لغو خواهد کرد و بسیاری از تلاش های دولت اوباما برای کاهش گازهای گلخانه ای را به وضعیت قبل بازخواهد گرداند. انتخاب فرد مورد نظر او برای ریاست آژانس حفاظت از محیط زیست در وهله اول برای فعالیت های مبارزاتی علیه تغییر اقلیم شناخته شده است. در خارج، برگزیت توانایی اروپا برای متحد شدن علیه این مسئله هولناک را زیر سؤال برده است.

بله، توافق پاریس یک نقطه عطف بزرگ در دیپلماسی اقلیمی بود اما هیچ ضمانت اجرایی برای آن وجود ندارد؛ بدون هیچ تنبیهات واقعی برای کشورهایی که به تعهدات خود پایبند نباشند. بالاتر از همه اینها، دشواری ممانعت از افزایش درجه حرارت کره زمین، صداهایی را بالا برده است که برای قطع امید کردن مردم کاملا کافی است.

ما از زاویه ای متفاوت نگاه می کنیم. به واسطه کارمان با شهرها، کسب وکارها و اجتماعات، معتقدیم که اکنون برای متوقف کردن تغییر اقلیم در موقعیتی بهتر از هر زمان دیگری قرار داریم. و اعتقاد داریم که در سال های پیش رو، فشارهایی از خارج از واشنگتن می تواند و باید سطوح جدیدی از پیشرفت را ایجاد کند.

اجاره بدهید با چند چشم انداز شروع کنیم. بیش از یک دهه از وقتی که فیلم پرفروش «یک حقیقت ناراحت کننده» به توده مخاطبان خطر تغییر اقلیم را نشان داد و درباره آینده ای تاریک و ترسناک هشدار داد گذشته است. در یکی از تبلیغات فیلم گفته می شد «بشریت روی یک بمب ساعتی نشسته است» و ادامه می داد:

«اگر حق با اکثریت غالب دانشمندان جهان باشد، ما تنها ده سال برای جلوگیری از یک مصیبت بزرگ وقت داریم که می تواند کل سیاره ما را به گردابی از تخریب های افسانه ای ناشی از آب وهوای بد، سیل، خشک سالی، موج گرمای همه جایی و کشنده فراتر از هرچیزی که قبلا تجربه کرده ایم فرو برد.»

خوب، این ده سال آمده و رفته است اما پنجره برای عمل بسته نشده و همه چیز از دست نرفته است. خیلی مانده تا آنجا برسد. در واقع، طی دهه گذشته ما به طور اساسی به پیشرفت های مهمی دست پیدا کرده ایم که این امکان را برایمان فراهم ساخت تا چیزهایی را ببینیم که در سال 2006 نمی توانستیم ببینیم: مسیری واقع گرایانه به سوی پیروزی.

هردوی ما عمیقا به توانایی جهان برای طی کردن این مسیر خوش بین هستیم اما بنا به دلایلی که به ندرت مورد توجه عموم بوده است. در امریکا، بیشتر پوشش رسانه ای تغییر اقلیم روی واشنگتن متمرکز شده است، جایی که طی دو دهه گذشته بحث ها به زحمت تغییر کرده اند. دموکرات ها هنوز جمهوری خواهان و متحدان آنها در صنایع سوخت های فسیلی را به بی اعتنایی به مصیبتی که در حال ساخته شدن است متهم می کنند، در حالی که جمهوری خواهان دموکرات ها و متحدان آنها در جنبش های زیست محیطی را به ایجاد رعب و وحشت و اغراق در یافته های علمی متهم می کنند. در هر دو طرف بخشی از حقیقت قرار دارد اما یک حقیقت بزرگ تر پوشانده می شود: شهرها، کسب وکارها و شهروندان بیش ازپیش خودشان در حال دست زدن به عمل هستند و این تنها شروع پرواز آنهاست.

هیچ یک از ما دو نفر علاقه ای به بحث های قدیمی خسته کننده ای که هنوز در کاپیتال هیل (ساختمان کنگره امریکا) در جریان است نداریم. علاقه ما معطوف به برنده شدن یک استدلال یا انتخابات نیست. علاقه ما معطوف به نجات جان ها، افزایش خوشبختی و جلوگیری از گرم شدن جهانی است.

ما این کار را می نویسیم چون اعتقاد داریم که زمانِ شکل جدیدی از صحبت درباره تغییر اقلیم که همه روش های معمول نگاه کردن به مسئله را برعکس می کند فرارسیده است. به جای بحث کردن درباره پیامدهای طولانی مدت، اجازه بدهید درباره تهدیدات آنی صحبت کنیم. به جای استدلال درباره تاوان پس دادن، اجازه بدهید درباره اینکه چطور می توانیم پول دربیاوریم حرف بزنیم. به جای اینکه محیط زیست را در مقابل اقتصاد قرار بدهیم، اجازه بدهید اصول بازار و رشد اقتصادی را ارزیابی کنیم. به جای توجه به خرس های قطبی، اجازه بدهید به کودکان مبتلا به آسم توجه کنیم. و به جای امید بستن به دولت فدرال، اجازه بدهید شهرها، مناطق، کسب و کارها و شهروندان را قدرتمند کنیم تا پیشرفتی را که خودشان همین حالا هم به آن دست پیدا کرده اند افزایش دهند.

ما اعتقاد داریم که با تغییر روش فکر کردن و صحبت درباره تغییر اقلیم، می توانیم درجه حرارت بحث را پایین بیاوریم و بعد به پایین آوردن درجه حرارت کل قضیه برسیم. سرهای خنک تر می توانند دنیایی خنک تر را درست کنند.

ایجاد شکل جدید صحبت درباره تغییر اقلیم با ارزیابی دوباره خود مسئله آغاز می شود. هر دو دسته رهبران سیاسی و زیست محیطی تمایل دارند که به تغییر اقلیم به عنوان یک مسئله عظیم نگاه کنند که تنها تعهدنامه های جهانی می تواند آن را حل کند. اما این نکته را در نظر بگیرید: وقتی که دانشمندان سعی می کردند که جهان را از بیماری ها بزدایند، تلاش نمی کردند که همه بیماری ها را یک جا مداوا کنند و از یک تیم تحقیقاتی انتظار نداشتند که به همه جواب ها برسد.

در عوض، با کار کردن در بسیاری از آزمایشگاه های مختلف در سراسر جهان و به اشتراک گذاشتن اکتشافاتشان، تیم های دانشمندان توجه خود را روی یک نوع واحد اختلال متمرکز کردند، ویژگی های آن را مطالعه کردند، علت هایش را مورد پژوهش قرار دادند و راه های مداوایش را امتحان کردند. در این میان، تیم های دیگری از دانشمندان در حال از بین بردن بیماری های دیگری بودند. این استراتژی ای بود که برای رسیدن به نقاط عطف بی شماری به کار برده شد و همین روش است که ما باید برای روبه رو شدن با تغییر اقلیم به کار ببریم.

به تغییر کردن اقلیم باید در قالب یک سری از مسائل مجزا و قابل مدیریت نگاه کرد که می تواند از همه زوایا به طور هم زمان مورد حمله قرار بگیرد. هر مسئله ای یک راه حل دارد. و حتی بهتر از آن، هر راه حلی می تواند جامعه ما را سالم تر و اقتصاد ما را قوی تر بکند.

ارزش این را دارد که تکرار کنیم: هر بخش از مسئله تغییر اقلیم راه حلی دارد که می تواند جمعه ما را سالم تر و قوی تر کند. این ایده – که راه خود را در میان صفحات این کتاب باز می کند – عمدتا در مناظره سیاسی بر سر تغییر اقلیم فراموش می شده است. در امریکا، این بحث در اغلب موارد معطوف به این بود که سناریوهای گوناگون احتمالا همراه با بدبختی و بیچارگی هستند و چه وقتی اتفاق خواهند افتاد. اما ترساندن مردم فایده ای ندارد.

یک پژوهش در سال 2009 به این نتیجه رسید که در واقع، ترس مردم را برای مبارزه با تغییر اقلیم برنمی انگیزد. «با اینکه ارائه شوک آور، مصیب بار و بزرگ مقیاس تاثیرات تغییر اقلیم ممکن است به خوبی نقش قلاب اصلی برای جذب توجه و نگرانی مردم را بازی کند، اما روشن است که این کار نوعی درگیری شخصی با مسئله ایجاد نمی کند و مسلما ممکن است باعث ایجاد مانع برای این درگیری هم بشود.» تحقیقات دیگری نیز دریافته اند که استفاده از پیام های صرفا هولناک درباره تغییر اقلیم، در واقع می تواند بدبینی و انکار مسئله را افزایش دهد.

همچنین حامیان ممانعت عملی در برابر تغییر اقلیم تمایل دارند روی ایده هایی انتزاعی تمرکز کنند که معنی زیادی برای بیشتر مردم ندارد؛ موضوعاتی همچون اینکه ما تا سال 2100 میلادی باید گرم شدن را در حد 2 درجه سلسیوس بالاتر از سطح پیشاصنعتی محدود کنیم یا اینکه حد بالای گرمایش باید 1.5 درجه باشد. واقعیت این است که عدم اطمینان مربوط به این مسائل به معنی این است که ما به طور واضح نمی دانیم آیا می توانیم به این اهداف برسیم یا نه؛ و همچنین با اطمینان نمی دانیم که اگر به این اهداف نرسیم، چه پیامدهایی در بر خواهد داشت.

گذشته از اینها، بیشتر مردم اطمینان کمی به پیش بینی هایی این قدر دور دارند؛ امری که قابل درک است. دانشمندان قبل از این، در مورد بسیاری از موارد در اشتباه بوده اند. آنچه مردم می خواهند بدانند این نیست که در هشتاد سال بعد از حالا دقیقا چه اتفاقی برای زمین می افتد بلکه آنها می خواهند بدانند چه اتفاقی برای خانه شان، شغلشان و اجتماعاتشان در همین امسال می افتد.

گفتن این به مردم که آنها ممکن است احتمالا کره زمین را از یک تخریب دور و نامطمئن نجات بدهند، راه جالبی برای متقاعد کردن آنها به حمایت از یک سیاست خاص نیست. اما چه اتفاقی می افتد وقتی به مردم بگویید که آنها می توانند قطعا، همین حالا، تعداد حملات آسمی را که بچه ها از آن رنج می برند کاهش دهند، خانواده ها و دوستان خودشان را از بیماری های ریوی نجات دهند، امید به زندگی خود را زیاد کنند، قبض های انرژی خود را کاهش دهند، این طرف و آن طرف رفتن در داخل شهر را برای خودشان راحت تر کنند، کیفیت زندگی شان را بالا ببرند، تعداد شغل های جامعه شان را افزایش دهند و امنیت انرژی ملی ما را تقویت کنند؟ همه اینها در حالی است که ثبات بلندمدت اقلیم جهانی را نیز افزایش می دهد. حالا موضوع فرق می کند. و همین طور، داستان ما هم فرق می کند.

مزایای دست زدن به عمل در حوزه تغییر اقلیم قابل لمس، فوری و گسترده است اما رهبران سیاسی خیلی کمی هستند که درباره آنها حرف می زنند. بنا به تجربه ما، مبارزه با تغییر اقلیم دست در دست بهبود بهداشت عمومی، تقویت رشد اقتصادی و افزایش استانداردهای زندگی پیش می رود و وقتی رهبران به این فواید توجه نشان دهند، عموم مردم با نظر مساعدی به آن واکنش نشان می دهند. مردم نیازی به این ندارند که یک سخنرانی گوش بدهند درباره اینکه چه اتفاقی احتمالا برای کره زمین در صد سال بعد از این خواهد افتاد، زمانی که همه ما مرده و درگذشته ایم. آنها به دلایلی خوب برای حمایت از تغییر امروز نیاز دارند.

هر دوی ما از دو نقطه کاملا متفاوت و از دو زمینه کاری کاملا متفاوت به این نتیجه گیری رسیده ایم. یکی از ما، بعد از پیش دانشگاهی وارد موسسه «پیس کورپز» شد و دیگری به دانشکده کسب وکار هاروارد رفت. یکی از ما دهه ها در کالیفرنیا در موسسه «باشگاه سیِرا» کار کرد و در نهایت به ریاست آن رسید و دیگری پانزده سال در وال استریت کار کرد، قبل از اینکه یک شرکت تاسیس و مدیریت کند و بعدتر برای سه دوره شهردار بزرگ ترین شهر امریکا شود. در سال 2004، یکی از ما یکی از دو نویسنده کتابی بود که به سیاست های زیست محیطی جورج دابلیو بوش حمله می کرد و یکی دیگر، به او رأی داده بود.

با این حال، ما از یک چشم انداز کلی مشابه با تغییر اقلیم مواجه می شویم. ما در همه امور با هم موافق نیستیم – یک نیویورکی و یک کالیفرنیایی چه می توانند با هم بکنند؟ - اما در به عهده گرفتن حسی محکم از مسئولیت در قبال این مبارزه و حس عمیقی از خوش بینی به اینکه می توانیم پیروز شویم اشتراک داریم، حتی در حال وهوای سیاسی کنونی. این کتاب تلاش ماست برای متقاعد کردن افراد بیشتری که به ما ملحق شوند؛ افرادی از زمینه های گوناگونی و به همان اندازه از همه عقاید سیاسی.