صنعت خودروی ایران در مسیر مشارکت های خارجی

این روزها صنعت خودرو فارغ از حواشی انتخابات مسیر خود را می پیماید؛ مسیری كه در فراز و نشیب تاریخ سیاسی ایران دگرگونی های فراوانی را تجربه كرده اما با هر مشقتی خود را به پیچ حساس توسعه رسانده است. به رغم آنكه در برهه هایی از زمان، مسیر غلطی برای توسعه انتخاب شده اما خوشبختانه در چهار سال گذشته اگرچه با سرعت محدود اما همواره مسیر درستی طی شده است.

به جرات می توان گفت در هیچ یك از مقاطع زمانی پس از انقلاب هیجان مشاركت در صنعت خودرو از طرف شركت های خارجی به شدت امروز نبوده است؛ به طوری كه اگر فضای مساعدی برای جذب سرمایه های خارجی وجود داشت تعداد قراردادها بیش از آنی بود كه امروز شاهدیم.

این روزها و با توجه به محدودیت های نقدینگی در صنعت خودروسازی و قطعه سازی ایران، اگر بخواهیم رشد اقتصادی در این صنعت از جنس توسعه باشد نیازمند سرمایه ای معادل 10 میلیارد دلار هستیم كه جذب این میزان سرمایه برای تامین سرمایه در گردش صنعت خودرو، همچنین سرمایه گذاری در بخش های زیرساختی مرتبط با تحقیق و توسعه و نیز تامین تكنولوژی در بخش های  های تك صنعت قطعه سازی بسیار ضروری است.

همان طور كه می دانیم به دلیل زیان ده بودن صنعت خودرو در زمان تحریم ها كه نتایج آن تا اكنون نیز ادامه یافته، آن دسته از شركت های خودروسازی و قطعه سازی كه توانسته اند وضعیت خود را از شرایط ورشكستگی در دوران تحریم ها به مرحله سود آوری در دوران فعلی تغییر دهند، تقریبا به لحاظ سرمایه در گردش و نقدینگی در شرایط بسیار بحرانی قرار گرفته اند؛ به طوری كه حتی رونق تولید طی دو تا سه سال گذشته نیز نتوانسته شرایط اقتصادی این شركت ها را بهبود بخشد، بنابراین تامین سرمایه خارجی از طرف بخش خصوصی و مهم تر از آن از طریق شركت های بزرگ خودروسازی و قطعه سازی دنیا، در سال های پیش رو از اهمیت بسیاری برخوردار است.

در چهار سال گذشته همواره بر اهمیت جذب سرمایه های خارجی تاکید شده است، به طوری كه حتی در تبلیغات انتخاباتی نیز بر لزوم برنامه برای جذب سرمایه های لازم به ویژه در بخش های زیرساختی تاكید شده است؛ بنابراین به نظر می رسد اگرچه صنعت خودرو فارغ از هیجان انتخابات به مسیر خود ادامه می دهد، اما نگران نوع تفكری است كه قرار است در چهار سال پیش رو سكان توسعه در كشور را در دست گیرد.