رودررو با افرادی که به سختی ادامه می دهند / مصائب داشتن یک آموزشگاه بادیگاردی

در بالا چکیده ای از شرایط عمومی و چگونگی برگزاری دوره های آموزش بادیگارد در کادر آموزشگاه های خاص در سطح شهر تهران را ارائه کردیم. اینجا طبق روال معمول قرار است درباره چند و چون احداث یک آموزشگاه بادیگاردی صحبت کنیم.

البته با توجه به مشکلات قانونی بسیاری که در مسیر راه اندازی این آموزشگاه ها وجود دارد بسیای از گروه ها که معمولاً توسط برخی افراد باتجربه و صاحب سبک در هنرهای رزمی ایجاد شده است معمولاً در یک باشگاه  یا یک مکان خصوصی برگزار می شود؛ نکته ای که ممکن است در آینده صدماتی به صاحبان این کسب و کار وارد کند.

می خواستیم کاری جدید کنیم

یک مقام مسئول در یکی از آموزشگاه های ارائه دهنده این خدمات در شهر تهران که نخواست نامش فاش شود دغدغه تأمین امنیت و انتقال دانش خود به قشر جوان علاقه مند در این حوزه را انگیزه اولیه خود برای راه اندازی آموزشگاه بیان کرد و با اعلام اینکه مدت زمان مشخصی برای برگشت سرمایه گذاری در این حوزه وجود ندارد به «فرصت امروز» می گوید: سال 84 پس از اینکه از مالزی به ایران برگشتم به واسطه هنرهای رزمی که در طول سالیان آموخته بودم و همچنین دوره های حرفه ای بادیگاردی که در مالزی گذرانده بودم، تصمیم گرفتم یک آموزشگاه ایجاد کنم تا جوانان علاقه مند و بسیار مستعد کشور را جذب کنم.

در ابتدا بحث مجوز گرفتن و طی کردن روال قانونی مطرح نبود، به این علت که اصولاً  ساز و کاری برای این مسئله در ایران تعریف نشده است. بالاخره با مشکلات فراوان توانستیم محلی را در یکی از مناطق تهران با قیمت 50 میلیون رهن و 3 میلیون تومان اجاره در اختیار بگیریم. استقبال بسیار خوب بود و حتی در دوره ای آموزش های تیراندازی را در یک کلوپ تیراندازی برگزار می کردیم و فارغ التحصیلان خوبی داشتیم که وظیفه محافظت بسیاری از چهره های مشهور سینمایی را بر عهده گرفتند.

به عنوان نمونه هم می توان به تیم محافظان یک هنرپیشه مرد مشهور اشاره کرد که دو نفر از شاگردان ما در این تیم چهار نفره حضور داشتند که آموزش های رزمی حرفه ای دیده بودند و دو بار توانستند در درگیری حساس این شخصیت را از مهلکه فراری دهند.

این فعال حوزه حفاظت مهم ترین مانع ادامه فعالیت خود را نبود سازوکار قانونی مشخص در این حوزه می داند و معتقد است ادامه این روند به از بین رفتن کامل آموزشگاه های تربیت محافظ شخصی و زیرزمینی شدن این موضوع می انجامد.

وی می افزاید: زیر زمینی شدن و تأمین نیروی انسانی از کانال های غیر معمول مسئله ای است که باعث ایجاد حساسیت در این موضوع می شود. نمی توانیم انکار کنیم که افراد بسیاری در کشور نیاز به تأمین امنیت بیشتر را حس می کنند و به دنبال افراد مطمئن می گردند. البته هم اکنون نیروی انتظامی آموزشگاه هایی را ایجاد کرده که نگهبان محله و افراد محافظتی تربیت می کند اما سطح آموزشی که گروه هایی شبیه ما ارائه می دهند بسیار متفاوت و حرفه ای تر است.

امنیت جان سخت تر از تأمین نان

وی درباره مشکل تیراندازی و تأمین امنیت جانی افرادی که در تیم های تشریفات فعالیت می کنند، گفت: گروه فعلی ما چهار استاد هنرهای رزمی دارد که در سبک های مختلف فعالیت کرده اند و دو نفر آنها به عنوان مسئول آموزش تعقیب و گریز و رانندگی در شرایط حساس در ترکیه و تایلند مشغول بوده اند.

مسئله آموزش های تیراندازی موضوع قابل تأمل و مهمی است. چطور می توان از کسی که تنها وسیله حفاظتی همراهش شوکر است انتظار مراقبت و تأمین امنیت یک فرد حساس را داشت. ما اجازه برگزاری دوره تیراندازی نداریم و افراد فعال نیز اجازه حمل سلاح ندارند. اگر در یک اتفاق به عنوان مثال یک شخصیت هنری درگیر مسئله تیراندازی شد محافظان باید با جان خود از او مراقبت کنند؟ به ما گفتند نخستین چیزی که باید بیاموزیم چگونگی فراری دادن شخصیت از محل است.

در هنگام تیراندازی شدید چطور می شود فرد را فراری داد؟ ما مدتی است با افرادی که قصد دارند به آموزشگاه جذب شوند اتمام حجت می کنیم که هیچ مسئولیتی برای تأمین شغل و جان شما نداریم. چون توان امکان چنین کاری برای ما ممکن نیست. 

استاد هنرهای رزمی و مدیر آموزشگاه تربیت بادیگارد می گوید: ما در حال حاضر ماهانه 3 میلیون تومان به اساتید دستمزد می دهیم و جدا از هزینه های جاری آموزشگاه ماهانه حداقل 10 میلیون تومان هزینه تأمین باشگاه و پاساژ و تمرین با افراد است که با توجه به کاهش شدید متقاضی به خاطر هشدارهای نیروی انتظامی کنترل اوضاع به شدت سخت و فرسایشی شده است. هر هنرجو به طور متوسط پس از ثبت نام یک تا 2 میلیون تومان به آموزشگاه می پردازد درحالی که ما میزان بیشتری برای آموزش او هزینه می کنیم.

مواد اولیه و تجهیزات

مدرس هنرهای رزمی و صاحب آموزشگاه ادامه می دهد: در دوره های آموزشی فارغ از منابع درسی و کلاسی به تجهیزات خاصی نیازمندیم که بخش زیادی از آنها را از وسایل شخصی خودم و دوستانم تأمین کردم.

دستبند، باتوم، باتوم برقی، تشک محافظ ارتفاع و بسیاری دیگر که امکان تأمین قانونی آن وجود ندارد و مشکلات بسیاری در این مسئله داریم. معمولاً وسایل را از بازار آزاد یا افراد می خریم که طبیعتاً به صورت قاچاق و غیرقانونی وارد کشور شده است. باز هم باید اشاره کنم که قبول دارم کار غیرقانونی انجام می دهیم اما برای بقا تا زمانی که ساز و کار مشخصی به وجود نیاید، ناچاریم ادامه دهیم.