براساس مطالعاتی که اخیرا انجام شده، 44 درصد از بزرگسالان آمریکایی نمیتوانند بدون گوشیهای همراهشان زندگی کنند. 61درصد 18 تا 35 سالهها و نیز 23 درصد 36 تا 50 سالههای آمریکایی میگویند زندگی بدون تلفن همراه برایشان از زندگی بدون تلویزیون یا کامپیوتر شخصی سختتر است.
اما برای 51 تا 69 سالهها و افراد 70 سال به بالا در آمریکا اوضاع کمی تفاوت دارد. برای آنها به ترتیب کامپیوتر و تلویزیون اولویت دارند و تلفن همراه در رده بعدی قرار گرفته است. نتایج این نظرسنجی نگرانکننده است چون طبق آنها این امکان وجود دارد که وسواس افراد روی گوشیهای هوشمندشان روابط را عمیقا تحتتاثیر قرار دهد.
همانطور که شرلی تورکل، استاد دانشگاه MIT در زمینه جامعهشناسی فناوری، در کتابش با عنوان «Alone Together»و Reclaiming Conversation مینویسد، استفاده همیشگی از تلفن همراه باعث کم شدن احساس همدلی و در نتیجه باعث درهمکوبیدهشدن روابط بین فردی میشود. هرکسی که با همسر بهصورت پیامکی دعوا میکند، خوب میداند که پیامکها برد لازم را برای ارتباط ندارد و ممکن است بسیاری از منظورها درست برداشت نشود. بر این اساس، تورکل دریافته که بشر نیازمند تنهایی است تا بتواند تجربیات تازه را در قالب اطلاعات بیشتری از خود یکپارچه کند.
تنها در زمان تنهایی است که هرکس میتواند نوعی از بررسی را روی خود انجام دهد و به این نتیجه برسد که روابطش با وجود تلفن همراه و سایر دستگاههای فراگیر فناوری چه تغییراتی کرده است. بنابراین به اعتقاد خانم تورکل، بزرگترین احترامی که میتوان به گوشی همراه گذاشت این است که بیشتر وقتها آن را خاموش کرد یا دستکم روی حالت هواپیما قرار داد.