سالانه حدود یک میلیون و 500هزار کودک در ایران متولد میشوند و با توجه به این میزان ولادت، بازار خوبی برای تولید پوشاک نوزادان مهیا است و برای هر نوزاد سالانه بیش از 30 قطعه انواع لباس مورد استفاده قرار میگیرد. اگر تا سن 11سالگی را هم بهعنوان دوران کودکی به حساب بیاوریم، بیش از 10میلیون نفر در این سنین قرار دارند و هر کودک سالانه حداقل به 20قطعه لباس نیاز دارد. شاید همین اعداد و ارقام بتواند انگیزهای برای سرمایهگذاری در بازار پوشاک کودک باشد، البته به شرط آنکه معضل قاچاق لباس بچگانه حل شود و امنیت سرمایهگذاری بهوجود بیاید.
اما برای راهاندازی یک کارگاه کوچک به 100میلیون تومان سرمایه اولیه نیاز است و در چنین کارگاهی میتوان برای حداقل پنجنفر اشتغالزایی کرد. اما راهاندازی یک کارخانه بزرگ و دارای برند به بیش از 10میلیارد تومان سرمایه اولیه نیاز دارد و میتواند برای بیش از 100نفر اشتغالزایی داشته باشد. در کشور ما 25 تا 30درصد تولید پوشاک مربوط به پوشاک کودک است و سالانه حدود 30هزار تن لباس بچگانه تولید میشود.
«فرصت امروز» در گفتوگو با احمد صادقی، عضو هیاتمدیره اتحادیه تولید و صادرات صنایع نساجی و پوشاک ایران و مدیرعامل کارخانجات تولیدی پوشاک قهرود، سرمایه مورد نیاز، میزان اشتغالزایی، چگونگی اخذ مجوزهای لازم برای راهاندازی واحد تولید پوشاک کودک و... را بررسی کرده است.
اشتغالزایی قابل قبول
صادقی با اشاره به اینکه در بازار پوشاک کودک یکی از معضلات اصلی قاچاق است، میگوید: این موضوع اجازه نمیدهد سرمایهگذاران، سرمایهگذاری درستی داشته باشند و در کشور ما باید امنیت سرمایهگذاری برای افرادی که تمایل به تولید لباس کودکان دارند، به وجود بیاید. وی در مورد سرمایه مورد نیاز برای راهاندازی واحد تولید پوشاک کودک اظهار میدارد: برای راهاندازی یک کارگاه کوچک به 100میلیون تومان سرمایه نیاز است و در چنین کارگاهی میتوان برای حداقل پنجنفر اشتغالزایی کرد، ولی برای راهاندازی یک کارخانه بزرگ و دارای برند شبیه آنچه در ترکیه وجود دارد، به بیش از 10میلیارد تومان سرمایه نیاز است و میتواند برای بیش از 100نفر اشتغالزایی داشته باشد.
بازگشت سرمایه در 5 سال
به گفته این عضو هیاتمدیره اتحادیه تولید و صادرات صنایع نساجی و پوشاک ایران، مدت زمان بازگشت سرمایه در این بازار حدود پنج سال است اما بهتر است فردی که میخواهد اقدام به سرمایهگذاری در این زمینه کند، کار صنعتی انجام دهد. پیشنهاد صادقی این است که سرمایهگذاران در گام نخست از تولید و بازار پوشاک کودک شناخت داشته و از مشکلات آن آگاه باشند. همچنین سرمایهگذاران باید اعتماد به نفس داشته و اصول یک کار صنعتی را بلد باشند و سعی کنند تحصیلات دانشگاهی را با تجربه تلفیق کنند تا شکست نخورند.
وی در مورد نحوه اخذ مجوز برای راهاندازی واحد تولید پوشاک کودک میگوید: سرمایهگذاران باید مجوز صنعتی را در هر استان از سازمان صنعت، معدن و تجارت دریافت کنند و برای اخذ مجوز صنفی باید به صنف و اتحادیه مربوط مراجعه کنند.
سهم 30درصدی پوشاک کودک در بازار
مدیرعامل کارخانجات تولیدی پوشاک قهرود با بیان اینکه 25 تا 30درصد بازار پوشاک مربوط به پوشاک کودک است، عنوان میکند که سالانه در کشورمان 30هزار تن لباس بچگانه تولید میشود. اما در تولید پوشاک کودک هم تولیدکنندگان زیرپلهای به وفور وجود دارند و در عین حال تعداد تولیدکنندگان رسمی هم کم نیست، ولی به گفته صادقی تعداد آنهایی که حرفی برای گفتن دارند و مجوز صنعتی دارند و تولید انبوه انجام میدهند، بین 20 تا 30تولیدکننده است.
ماشینآلات متنوع برای یک کار ظریف
دوخت هر یک از قطعات پوشاک کودک ماشینآلات خاص خود را میخواهد زیرا دامنه لباس بچگانه مانند سایر سنین از لباس خانه تا لباس مجلسی را در برمیگیرد. این در حالی است که هیچ یک از ماشینآلات مورد نیاز در داخل کشور تولید نمیشود زیرا دانش فنی آن را در اختیار نداریم و از همین رو تولید این ماشینآلات کار مقرون به صرفهای نیست و سرمایهبر است. صادقی با بیان این جملات، اضافه میکند: قیمت ماشینآلات از 2میلیون و 500هزار تومان تا 100میلیون تومان متغیر است و اغلب از چین، ژاپن، آلمان، سوییس و ترکیه وارد کشور میشوند.
تولید 60درصد مواد اولیه در کشور
اما در این بازار دامنه واردات فقط محدود به ماشینآلات نیست و بخشی از مواد اولیه مورد نیاز وارداتی است. عضو هیاتمدیره اتحادیه تولیدکنندگان و صادرات صنایع نساجی و پوشاک ایران در این رابطه میگوید: 50 تا 60درصد مواد اولیه در داخل تولید میشود و پارچههای تریکویی اغلب در کشور تولید میشوند. اما پارچههای نساجی غیرتریکو و پارچههای تکمیلی اغلب وارد میشوند.
تخصص مهم است
اما آنطور که صادقی میگوید در تولید پوشاک کودک تخصصهایی مانند طراحی و برشکاری بسیار مهم است و در خط تولید هم حضور مهندسان صنایع از اهمیت زیادی برخوردار است. صادقی در پایان اضافه میکند: تولیدکنندگان پوشاک کودک از دولت انتظار حمایت مالی ندارند اما خواستار حمایتهای معنوی هستند.
انتظار آنها این است که دولت موانع را از سر راه آنها بردارد و بوروکراسیهای اداری متعدد و دستوپاگیر را رفع کند. چون اعتقاد تولیدکنندگان این است که دولت اگر قصد کمک به تولیدکنندگان را دارد تسهیلات بانکی را با نرخ سود کمتر از نرخ تورم در اختیار آنها قرار دهد.