زلزله اجتماعی

درد، گاهی در جامعه آنقدر زیر پوستی نفس می‌کشد که شاید هیچ‌یک از ما از آن خبر نداشته باشیم. شاید جز خود افراد دردمند و چند نفری از مسئولان هیچ‌کس نداند در دل این شهر و زیر پوست سیاهش چه بر سر بچه‌های این سرزمین می‌آید. همیشه تیتر یک خبر می‌تواند دنیا را تکان دهد چه رسد به یک جامعه چند میلیونی. اما حیف. حیف که ما مدت‌هاست انسان را از یاد برده‌ایم و برای همه این خبرها فقط شانه بالا می‌اندازیم. همین یکی دو روز پیش بود که خبری آمد در شبکه‌ها که «معاون امور اجتماعی بهزیستی کشور گفت شروع 50 درصد از اختلالات روان‌پریشی در سنین زیر 14 سال است.»

متن خبر ساده است. یک اطلاع‌رسانی جامع و دقیق. اما عمق فاجعه را چه کسی می‌فهمد؟ 14 سالگی و کمتر از آن یعنی ابتدای نوجوانی، عشق، شادی، بازی، شناختن زیبایی‌ها، آغاز استقلال و شروع زندگی در یک دنیای جدید. دنیای نوجوانی همان روزهای سبز و زیبایی است که در خاطر همه ما تا ابد می‌ماند. همان روزهایی که می‌دانیم یک روز برای بچه‌هایمان از شیطنت‌هایش می‌گوییم و شلوغ‌بازی‌های مدرسه و دوستان جانی. اما حالا یک فاجعه در دل شهر در حال رخ دادن است که پی بردن به آن تنها کار ما نیست. پیگیری می‌خواهد و دسترسی به اماکنی که در دلش بچه‌های ما ذره ذره نابود می‌شوند.

ما در کنار گود نشسته‌ایم و می‌خواهیم فقط بپرسیم چرا سن اختلالات روانی اینقدر پایین آمده و دامنگیر نوجوانان ما شده؟ چرا بچه‌های ما رنگ شادی و امید را سیاه می‌بینند و درگیرودار تلخی بیماری و ناامیدی و ترس دست‌وپا می‌زنند. در این بین دختران در معرض خطر بیشتری هستند. همان دخترکانی که عروسک‌های‌شان را عاشقانه دوست دارند، همان دخترهایی که آرزوی مادر شدن دارند و در دل‌شان به عشق‌های فردای سفیدشان فکر می‌کنند. اما حالا در بند بیماری اسیرند. تمام اینها یعنی یک فاجعه. یعنی یک زلزله اجتماعی که در گسل زندگی مردم لانه کرده و ذره‌ذره تکان می‌خورد و یک روز می‌رسد که همین زلزله اجتماع ما را با خطر روبه‌رو می‌کند. یک روز که ما نمی‌دانیم چرا از همه دنیا جا ماندیم و هیچ انسان سالمی در دل شهرمان قدم نمی‌زند. یک روز که جوانی معنی خودش را از دست داده و تب تند بیماری در پوست و خون شهر خانه کرده. هیچ فکر کرده‌اید که آن روز باید با فردای سرزمین‌مان چه کنیم؟ بهتر نیست حالا که این زلزله زنگ خطرش را برای ما به صدا درآورده و دارد به ما هشدار می‌دهد که خیلی به ما نزدیک است با دقت عمل بیشتری جلوی وقوع آن را بگیریم؟ سخت است اما ناممکن نیست. تنها کافی است مسئولان و مردم با هم کمی فقط کمی همکاری کنند تا بتوانند جلوی هر اتفاق بدی را بگیرند.

* روزنامه نگار