آیا واقعا همه جا حضور دارید یا اینکه صرفا بهانه تراشی می کنید؟

حضور در همه جا، به معنای حضور پیوسته و همیشگی در همه جا است. این دقیقا همان تفکر عظیمی است که فقدان آن در انتظارات مردم از خودشان و رویاهای شان دیده می شود.

اگرچه که حضور همیشگی در همه جا به نظر غیرمنطقی می آید و یا شاید حتی غیرقابل دستیابی باشد، اما برای کسب و کار من، این مساله در حکم هدف، تفکر، طرح ریزی و مفهوم است. تعهد برای انجام چیزی به این بزرگی به نوبه خود یک ماجراجویی بزرگ است.

چیزهایی که مردم بیش از هر چیز دیگر به آنها وابسته هستند، در همه جا حضور دارند: از اکسیژنی که تنفس می کنید و آبی که می نوشید و سوختی که در خودروی تان می سوزانید و برقی که خانه تان را روشن نگاه می دارد تا تاثیرگذارترین برندهای کالا.

شما می خواهید مردم اغلب اوقات شما را ببینند، چرا که به شما فکر می کنند و به سرعت نام، چهره و لوگوی شما را تشخیص بدهند و به پیشنهادات مشابه با پیشنهادات شما پاسخ منفی بدهند.

بسیاری از مردم به اشتباه فرض می کنند که می توانند چندین تماس تلفنی برقرار کنند، به یک یا چند جلسه حضوری بروند و تعدادی ایمیل بفرستند و به هر حال توجه مردم را به خود جلب کنند، اما حقیقت این است که هیچ کدام از این کارها موجب جلب توجه مردم نخواهد شد و به تاثیرات قابل توجه نخواهد انجامید.

تمام شرکت ها، ایده ها، محصولات و افراد قدرتمند، در همه جا حضور دارند.

اگر بودن در همه جا برای تان هدف نباشد، صرفا بهانه سازی می کنید.

مطلب مرتبط:چگونه می توانیم چرخه کاهلی را بشکنیم

بهانه، منطق سازی در مورد انجام دادن و یا انجام ندادن کاری است. هرچند معمولا در واقعیت، یک بهانه چیزی علی رغم دلیلی است که انگیزه لازم برای فعالیت ها را تامین می کند. برای مثال فرض کنید که بهانه شما برای دیر رسیدن به محل کارتان، ترافیک سنگین باشد. خب، این واقعا دلیل به موقع نرسیدن شما نیست. دلیل دیر رسیدن شما این است که هنگام خروج از منزل مدت زمان لازم برای ترافیک را در نظر نگرفته بودید.

بهانه ها هرگز دلیلی برای انجام دادن و یا انجام ندادن کاری ارائه نمی کنند. بهانه ها صرفا نوعی بازنگری حقایق با هدف کمک کردن به خود برای داشتن احساس بهتر نسبت به انجام دادن و یا انجام ندادن کار خاصی است. شما نمی توانید به خودتان، تیم تان، اعضای خانواده تان و یا هر کس دیگر در سازمان تان اجازه دهید که از یک بهانه برای توضیح چرایی عدم بهره وری اش استفاده کند.

بهانه صرفا تغییر شمایل واقعیت است؛ هیچ جنبه ای از بهانه تراشی شما را در وضعیت بهتری قرار نخواهد داد. اگر می خواهید کسب و کارتان را رشد و توسعه دهید، دست از بهانه تراشی برداشته و به خاطر داشته باشید به جز مردمی که شما را می شناسند هیچ کس دیگری به چیزی که ارائه می کنید، اهمیت نخواهد داد.

شما باید زمینه ای را فراهم کنید که مردم شما را بشناسند، به بیان دیگر باید جلب توجه داشته باشید. هرچه توجهات بیشتری را به خود جلب کنید، در جاهای بیشتری حضور خواهید داشت، با افراد بیشتری همراه می شوید و بیشتر می توانید همه جا حضور داشته باشید. مشکل دیگری که علاوه بر بهانه تراشی وجود دارد، ابهام است.

سال ها پیش غر زدن و بهانه تراشی در مورد دلیل سودآور نبودن کسب و کار کوچکم را رها کردم. در واقع شکایت و بهانه سازی های بیهوده مرا فرسوده کرده بود. من تصمیم گرفتم که به حضور در همه جا متعهد شوم و کاری کنم که 7میلیارد انسان نامم را بشنوند.

اگرچه که این حرف غیرواقعی و دست نیافتنی به نظر می رسد، اما با این حال هدف، تفکر، نقشه راه و مفهوم کسب و کار من برای حضور در همه جا است.

تمام تصمیماتی که در شرکت من اتخاذ می شود، مبتنی بر یک ماموریت است:

برند گرانت کاردون را به تمام کره زمین معرفی کنید.

ما نمی پرسیم که میزان هزینه های یک پروژه چقدر است و یا اینکه با بودجه بندی و برنامه های زمانی شرکت تناسب دارد یا نه. سوال ما این است: آیا این پروژه در رسیدن به هدف حضور در همه جا کمک حال مان است؟ ما اجازه نمی دهیم که هر بهانه ای به سادگی بتواند مانع رشد و توسعه کسب و کارمان بشود.