ریبوک، بزرگ‌ترین کمپانی ورزشی

سابقه ریبوک به دهه 1890 برمی‌گردد که شخصی به نام جوزف ویلیام فاستر خود را به‌عنوان نخستین سازنده کفش‌های ورزشی میخ‌دار معرفی کرد. تا سال ۱۸۹۵ کفش‌های او به‌صورت دست‌دوز برای دوندگان مشهور ساخته می‌شد. جوزف، در همان سال شرکتی در شهر بولتون با نام اصلی جی. دبلیو فاستر و پسران تأسیس کرد و پس از مدتی این کمپانی کفش‌های خود را به کلیه ورزشکاران سرتاسر جهان عرضه ‌کرد. در سال ۱۹۸۱، جمع فروش ریبوک ۵/۱ میلیون دلار بود و نقطه عطف در سال بعد به وجود آمد که ریبوک نخستین کفش ورزشی طراحی شده برای بانوان را عرضه کرد که به نام کفش‌های  «فری استایل» معروف شد.

در سال بعد میزان فروش به‌طور غیرمنتظره با بیش از سه برابر افزایش به ۹۱۹ میلیون دلار در سال ۱۹۸۶ رسید. میزان فروش در سال ۱۹۸۷ به ۴/۱ میلیارد دلار و در سال ۱۹۹۱ به ۷/۲ میلیارد دلار بالغ شد و به‌عنوان بهترین و نوآورترین شرکت سازنده وسایل ورزشی در جهان شناخته شد.در سال ۱۹۸۷ ارزش سهام ریبوک در صنعت کفش‌های ورزشی به لحاظ فروش ۴/۱ میلیارد دلاری، از رقیب اصلی‌او، یعنی نایک بالاتر رفت، ولی پس از مدتی سرعت رشد فروش ریبوک کم شد و در سال ۱۹۹۰ فروش شرکت نایک نسبت به ریبوک افزایش یافت.

در این زمان ناگهان ریبوک شروع به ازدست دادن تدریجی موقعیت خود در بازار کرد و زمینه نگرانی سهامداران را فراهم ساخت. بخشی از جابه‌جایی موقعیت رقابتی ریبوک به لحاظ سرمایه‌گذاری سنگین نایک در تبلیغات و استفاده از ستاره‌های ورزشی گران‌قیمت بود. پل فایرمن، توزیع‌کننده لوازم ورزشی ریبوک در آمریکای‌شمالی برای بازگرداندن موقعیت ریبوک، ابتدا از بخش بسکتبال آغاز کرد. در این زمان، مایکل جردن در بسکتبال بازنشسته شد و در غیاب مایکل جردن که در فروش کفش‌های نایک تأثیر زیادی داشت، ریبوک با ستاره معروف، یعنی شکیل اونیل قراردادی امضا کرد که باعث افزایش چشمگیر فروش این شرکت در آن سال‌ها شد.

در جریان مسابقات NBA در سال ۱۹۹۴ ریبوک به عرضه کفش‌های طرح جدید و بدون بند و قابل شارژ به‌وسیله گاز کربنیک پرداخت. قیمت این کفش‌ها ۱۳۰ دلار بود که بسیار معقول تعیین شد و فایرمن انتظار داشت که با این نوآوری سهم بازار خود را در طول سه سال تا۱۰ درصد افزایش دهد. ریبوک همچنین در ژانویه ۱۹۹۳ کفش‌های بنددار مخصوص را برای ورزشکاران دبیرستانی عرضه کرد.

این شرکت در سال ۱۹۹۴ با ۱۲ نوع کفش و انتظار فروش۱۰۰ میلیون دلار وارد بازار‌ هاکی شد. فایرمن پیش‌بینی کرد که با افزایش میزان فروش، درآمد آنها سه برابر شود، ولی تلاش‌های گسترده او برای نوسازی شرکت برای مقابله با شرکت نایک و نیل به پیشگامی ‌در بازار با اقبال مواجه نشد و پاره‌ای مشکلات در رابطه با قیمت بالای محصولات ریبوک ظاهر شد. در شش ماه اول ۱۹۹۳ نیز فروش کفش‌های بسکتبال به‌رغم تبلیغات شکیل ۲۰ درصد کاهش یافت. در سال ۱۹۹۵ هزینه‌های عملیاتی شرکت افزایش یافت. ریبوک پذیرفت که بخشی از افزایش هزینه‌ها ناشی از عقد قرارداد با ستارگان ورزشی و پرداخت پاره‌ای هزینه‌های مسابقات است؛ بنابراین برخلاف چهار سال قبل و به جای ۴۰۰ نفر، ریبوک با ۳۰۰۰ ورزشکار برای پوشیدن کفش‌های ریبوک در جریان المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا قرارداد منعقد کرد.

از طرف دیگر با مسئولان سان‌فرانسیسکو و فدراسیون‌های تیم‌ها و ستارگان بسکتبال برای پوشیدن کفش ریبوک قراردادهای جداگانه بست. تا سال ۱۹۹۵ ر‌یبوک با فروش ۲۲۸ میلیون دلاری در رده سوم بزرگ‌ترین فروشندگان کفش‌های ورزشی قرار گرفت، دو سال بعد فروش کفش‌های نایک به ۷۵۰ میلیون دلار افزایش یافت. شرکت آدیداس در اواخر سال 2005 میلادی با پرداخت مبلغ 8/3 میلیارد دلار اقدام به خریداری تمام سهام شرکت آمریکایی ریبوک کرد.

مدیران آدیداس پس از خریداری ریبوک نام این شرکت را تغییر ندادند و فقط تکنولوژی آدیداس را در خطوط ساخت محصولات ریبوک جایگزین کردند، زیرا نمی‌خواستند با این اقدام بازار فروش خود را از دست بدهند. ادغام آدیداس با ریبوک در ژانویه سال 2006 را می‌توان فصل جدیدی در تاریخ ریبوک دانست. ادغام این دو برند مطرح با یکدیگر به آنها این فرصت را می‌داد که با ایجاد ویژگی‌های مکمل در این دو برند به بازار گسترده‌تری دست یابند و توانایی ارائه محصولات متنوع‌تری را به بازار داشته باشند.