ارتباط بی‌ پولی و ترس از مرگ در دوران بازنشستگی

براساس تحقیقات،‌ عدم داشتن تمایل مردم برای پیش‌بینی طول عمر خود،‌ برنامه‌ریزی آنها را برای دوران بازنشستگی شان به تعویق می‌اندازد. پژوهشی جدید نشان می‌دهد دلیل اینکه مردم در زمان بازنشستگی‌شان به مقدار کافی پول پس‌انداز نمی‌کنند، ترس از مرگ است. پژوهشگران به دنبال کشف این هستند که چرا بسیاری از افراد مقرری سالانه خود را که می‌تواند درآمدی برای زندگی پس از بازنشستگی آنها باشد، پس‌انداز نمی‌کنند.

اکراه مردم در پیش‌بینی طول عمرشان، زمانی که پرداخت‌های سالانه خود را محاسبه می‌کنند، به‌عنوان دلیلی کلیدی برای پایین بودن میزان پس‌اندازشان شناخته شد. پژوهشگران می‌گویند تاثیرات منفی ترس از مرگ، باعث به تعویق افتادن تصمیم گیری‌های مردم درباره امور مالی زندگی دردوران بازنشستگی می‌شود. «پروفسور سالیزبری» استاد بازاریابی کالج بوستون و از نویسندگان این تحقیق می‌گوید: «مردم باید درباره توقع خود از طول عمرشان فکر کنند تا بتوانند از پس مدیریت مقرری و هزینه‌های خود برآیند.» «یافته‌های ما نشان می‌دهد که احتمالا شیوه‌های مالی برنامه‌ریزان می‌تواند اثرات ناشی از فکر کردن به مرگ در این موقعیت‌ها را کاهش دهد.»

شرکت‌کنندگان در این پژوهش به دو گروه تقسیم شدند و از آنها خواسته شد وانمود کنند 65 ساله و بازنشسته هستند. به گروه‌ها آموزش داده شد تا هزینه‌های پس از بازنشستگی‌شان را بین حقوق سالانه و از طرف دیگر حساب پس‌انداز بازنشستگی در نظر بگیرند. در حالی که مقرری سالانه، درآمد تضمین شده ثابتی را برای زندگی فراهم می‌کند، حساب پس‌انداز بازنشستگی این گونه نیست، همچنین مستلزم برآوردی از توقع طول عمر هم نیست. طرز تفکر شرکت‌کنندگان در این مطالعه مورد تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها نشان داد تنها یک درصد از کسانی که گزینه‌های حساب پس‌انداز بازنشستگی را مدنظر داشتند، به مرگ خود فکر کرده بودند. در حالی که 40 درصد از افرادی که در گروه حقوق سالانه بودند، به زمان تقریبی مرگ اندیشیده بودند. در مرحله‌ای دیگر، شرکت‌کنندگان درباره مرگ خود یا یک تجربه دردناک دندانپزشکی نوشتند. پس از آن دوباره از آنها خواسته شد تا انتخاب‌های سرمایه‌گذاری بازنشستگی خود را در نظر بگیرند: گروهی که درباره مرگ نوشته بودند 50 درصد کمتر مایل به انتخاب مقرری سالانه بودند. پروفسور سالیزبری می‌گوید: «شاید راهبرد‌هایی برای کمک به مردم وجود داشته باشد تا بر اضطراب ناشی از این اندیشه‌ها غلبه کنند.» 

پژوهشگران با تغییر کلمات بروشور‌های مقرری‌های سالانه سعی کردند توانایی مردم را در تاثیر گرفتن از تصمیمات اندازه‌گیری کنند. یکی از بروشور‌ها توضیح داده بود که مبلغ پرداختی سالانه مقدار مشخصی به ازای هر سال تا زمان مرگ است. دیگری نیز مبالغ پرداختی به ازای هر سالی که زندگی کرده‌اید را پیشنهاد می‌داد. شاید تعجب برانگیز نباشد که بیشتر افراد به مقرری سالانه‌ای که مبالغ پرداختی تا هر سالی که زندگی کرده‌اید را ارائه می‌داد، رأی داده بودند. 

پژوهشگران می‌گویند: «این یافته‌ها همچنین می‌تواند کمکی برای تصمیم‌گیری درباره برنامه‌ریزی مالی، وصیت‌نامه‌ها و بیمه‌های عمر باشد.»

* منبع: Indipendent