نقش کلیدی دستفروش ها دراقتصاد شهری / کسب و کاری به وسعت یک شهر

14نوامبر روز جهانی دستفروشان است. در این روز از دستفروشان حمایت می شود تا سهم شان در توسعه ملی و اقتصادی به رسمیت شناخته شود.

دستفروشان خیابانی غالبا از حق سازمان بخشی به شغل شان محرومند، هیچ اتحادیه ای برای تصمیم گیری مؤثر بر زندگی خود ندارند و در امنیت نیستند؛ شاید شعار روز ملی آنها شرایط شان را بهتر توصیف کند: «دستفروشان کارگرانی هستند با حقوق ایجاد تشکل، داشتن صنف، نماینده  و بیمه اجتماعی؛ همچون دیگر کارگران!»

دستفروشان بخش جدایی ناپذیری از اقتصاد شهری در سراسر جهان هستند که دسترسی آسانی به طیف گسترده ای از کالاها و خدمات را در فضاهای عمومی فراهم می کنند.  اقلام مختلفی از سبزیجات تازه و غذاهای آماده گرفته تا مصالح ساختمانی و لباس و صنایع دستی، از لوازم الکترونیکی مصرفی تا لوازم آرایشی.

فروشندگان خیابانی نیروهای کار گسترده ای در شهرها هستند که در عین حال برآورد تعدادشان بسیار دشوار است. آماری که برخی کشورها به طور رسمی در دسترس قرار می دهند به نظر می رسد کمتر از آنچه در واقعیت است، تخمین زده شده باشد.

دستاورد دستفروش ها برای اقتصاد

اغلب اوقات از چندین استدلال برای توجیه تداوم و گسترش فروش خیابانی استفاده می شود. مفاد استدلال ها از کشوری به کشور دیگر،  از شهری به شهر دیگر و با توجه به ویژگی های فروشنده، کالا و محله متفاوت است.

دستفروشان خیابانی به لطف معاملات شان به طور مستقیم در سطح کلی فعالیت های اقتصادی و ارائه کالا و خدمات مؤثرند.  آنها بخش جدایی ناپذیری از اقتصاد محسوب می شوند و حذف آنها موجب کاهش رقابت و فعالیت های اقتصادی می شود.  تمام کسب و کارهایی که به فروشندگان خیابانی اجناس خود را می فروشند،  در صورت نبودشان دچار خسارت زیادی شده و دیگر قادر به ادامه شغل خود نخواهند بود.

در بسیاری از کشورها، شهروندان مطابق قانون اساسی برای انتخاب شغل خود و شرکت در فعالیت های کارآفرینی دارای حق و حقوقی هستند. دستفروشی در خیابان هم یکی از گزینه هاست و سرکوب آن طیف وسیعی از گزینه های در دسترس برای شهروندان را تقلیل می دهد.

فروش خیابانی یکی از منابع حقیقی یا بالقوه برای درآمدهای مالیاتی دولت از طریق هزینه های صدور پروانه،  فروش اجناس، مالیات بر ارزش افزوده است که توسط فروشندگان به دولت پرداخت می شود و از طریق هرگونه مالیات وضع شده برای مصرف، درآمد یا دارایی های فروشندگان خیابانی  است.

این افراد تنها از طریق دستفروشی، زندگی شان را می گذرانند و در صورتی که نتوانند در خیابان دستفروشی کنند، بیکار شده، خانواده های شان بی بضاعت می شوند و حتی ممکن است به جرم و جنایت، شورش و بلوا یا آشوب روی آورند.  بنابراین، دستفروشی از دید مؤسسه استاندارد های ملی آمریکا،  برای دولت بسیار ارزان تر از ایجاد یک سیستم رفاه وسیع یا افزایش تعداد پلیس،  دادگاه و زندان هاست.

فروش اجناس در کنار خیابان، به نوعی کارگاهی برای کارآفرینی، کسب وکار خانوادگی و تعامل اجتماعی است. ارتباط فروشندگان و مشتریان به سیستم اقتصادی و اجتماعی نیز وارد می شود. بسیاری از مهارت های دشوار کارآفرینی در کوچه و خیابان فرا گرفته می شود.

افرادی که نمی توانند از عهده خرید یا اجاره محلی ثابت برای کارآفرینی برآیند،  می توانند از فروش کنار خیابان آغاز کنند. این کار به عنوان پله ای حیاتی از نردبان اقتصاد برای صعود است و برخی فروشندگان خیابانی حتی موفق شده اند کسب و کارشان را از خیابان به مغازه منتقل کنند.

این فروشندگان تا حد زیادی به گسترش مکان ها و زمان هایی که کالاها و خدمات می توانند ارائه شوند کمک می کنند و گاهی اوقات کالاها و خدماتی را ارائه می دهند که در مغازه ها در دسترس خرید نیست.

در نتیجه آنها زحمت مصرف کنندگان را برای جست و جو کم و تقاضای شان را برآورده کرده و موجب جنبش و تحرک فعالیت اقتصادی می شوند. با افزایش رقابت نیز به کاهش قیمت مصرف کننده کمک می کنند.

دستفروش ها رنگ و بوی زندگی را به خیابان های کسل کننده بازمی گردانند. آنها همانند علائم حیاتی فعالیت های اقتصادی اند. البته علاوه بر این، می توانند شاهد و گزارش دهنده جنایات باشند، آنها می توانند این اطلاعات را به عابرانی که مشغول تماشای بساط آنها هستند، منتقل کنند، می توانند با غرفه های رنگارنگ، لباس و کالاهای مختلف، فضای متفاوتی را فراهم کرده و مناظر توریستی و مناسب عکاسی را افزایش دهند.

از آنجا که این کار سرمایه کمی نیاز دارد و بالقوه پویاست، دستفروشی راهی بسیار مؤثر برای آذوقه و خواروبار های فصلی و اجناس پراکنده و خاص است مانند پرچم روز بزرگداشت استقلال، چتر در طول یک رگبار سیل آسا یا هات داگ پس از یک بازی مهم ورزشی.

فروش در خیابان به فروشندگان انعطاف پذیری قابل توجهی برای انتخاب ساعت و سطح فعالیت و گزینه های مختلفی برای انتخاب مکان می دهد.

گاهی می توان آن را به عنوان شغل دوم برای افزایش درآمد در نظر گرفت. کارمندان، به عنوان مثال می توانند درآمدی اضافی در شب یا در تعطیلات آخر هفته داشته باشند و معلمان و دانش آموزان نیز می توانند در تعطیلات مدرسه کسب درآمد کنند.

در آفریقا بین 10 تا 20 درصد از جمعیت به دنبال امرار معاش از طریق فروش کالا و خدمات در اماکن عمومی هستند. با این حال، حق آنان برای کار اغلب سلب می شود، به این معنی که با آزار و اذیت مداوم، تبعیض و مصادره اموال خود مواجه هستند.

اما در لس آنجلس وضعیت کمی فرق دارد؛ دستفروشی در خیابان های لس آنجلس درآمدی چند ده میلیون دلاری دارد. سه چهارم از کالاهای فروخته شده، لباس و لوازم جانبی تلفن همراه هستند، باقی دستفروشان نیز به فروش هات داگ و بستنی مشغولند. برآورد مطالعات از فروش در پیاده رو ها این است که در هفته به طور متوسط 204دلار و در سال 10098 دلار درآمد دارند.