نیویورک با دستفروشان مهربان تر می شود؟

فروشندگی در خیابان ها کار سختی است. فرقی نمی کند دستفروشی کیف های دستی باشد یا دونات، غذاهای کبابی باشد یا آثار هنری؛ مهم این است که دستفروشی کار آدم های سرسخت است. ساعات کار دستفروش ها زیاد و درآمدشان پایین است. همین درآمد پایین هم گاهی هست و گاهی نیست. رقابت در آن سخت است و همیشه یک پلیس یا مامور وجود دارد که بساط دستفروش را جمع یا او را جریمه کند.

از همه اینها بدتر اما این است که فضای قانونی موجود برای دستفروشی دائم کم و کمتر می شود. به همین دلیل است که در یک بعدازظهر بارانی تابستانی همین چند روز پیش، ده ها نفر از دستفروشان در میدان تایمز لندن جمع شدند تا جایگاه خود در این شهر را طلب کنند.

برخی از این معترضان تقاضاهای ساده ای داشتند، مثل اینکه مجوزهای بیشتری داشته باشند، کمتر با محدودیت حضور در خیابان ها و جریمه روبه رو شوند و دیگر منع قانونی برای فروشندگی در ورودی ساختمان ها نداشته باشند. برخی دیگر از آنها هم اصرار داشتند دیگران بدانند دستفروش ها کارگرانی هستند که خانواده دارند و باید خانواده شان را از نظر مالی تامین کنند.

براساس اعلام موسسه عدالت، یکی از نهادهای غیرانتفاعی حقوقی در آمریکا، دستفروش ها سالانه سهم 293 میلیون دلاری در اقتصاد این کشور دارند. دستفروش ها اما در چند جبهه باید بجنگند؛ از یک سو طرف حساب شان پلیس است که اجازه فعالیت به آنها نمی دهد، از سوی دیگر صاحبان مغازه ها آنها را رقبای بی انصاف می دانند و از یک طرف هم گرفتار کاغذبازی های اداری هستند. آنها معتقدند وسط این مثلث گیر افتاده اند و نمی توانند از توانایی خود برای تامین زندگی شان استفاده کنند.

جریمه های پلیس برای دستفروش ها در نیویورک به حدی است که می تواند نیمی از در آمد آنها برای خانواده های شان را از آن خود کند. مناطق BID یا محدوده های خوب برای کسب وکار معمولا به دستفروشان نمی رسد. این مناطق نواحی هستند که صاحبان کسب وکار برای آنها مالیات اضافه می پردازند تا خدمات موردنیازشان تامین شود. پس از آن از لابی و نفوذ خود برای کاهش تعداد خیابان های مجاز برای دستفروش ها استفاده می کنند.

برای مناطق مناسب کسب وکار، دستفروش ها حکم مگس های مزاحمی را دارند که آرامش قلمرو شرکت ها و کسب وکارهای بزرگ را به هم می زنند. اما برای دستفروش ها که عمده شان از قشر کارگر و مهاجر هستند، شغل شان نبردی فراتر از دست و پا زدن برای باقی ماندن است. آنها حالا در نیویورک برای اینکه به بلندپروازی های شان برسند، می جنگند.

دستفروش های نیویورک با یک کاغذبازی پرپیچ وخم اداری روبه رو هستند که کارشان را در این شهر بزرگ سخت کرده است. یک قانون 54صفحه ای برای غذافروش ها وجود دارد که قوانین بهداشتی را شامل می شود، دستفروش ها را از فروش در بعضی خیابان ها بازمی دارد و حتی آنها را از اینکه مجوز کارشان را روی لباس شان بزنند، منع می کند. اگر دستفروش ها گاهی اوقات درک کاملی از این قوانین ندارند، پلیس بدتر از آنهاست و خطاهای زیادی در باب اجرای این قوانین، به حاشیه بردن آنها و جریمه کردن شان از آنها سر می زند.

در سال 2015 هیأت نظارت بر محیط شهری نیویورک 18 هزار و 744 جریمه برای دستفروش ها به خاطر ایجاد آشفتگی در شهر نوشت.

سین باسینسکی، یکی از دستفروش های معترض در میدان تایمز دراین باره می گوید: «دستفروش ها یک جور سیبل هستند که همیشه به آنها حمله می شود. آنها هر روز در همان نقطه ای هستند که قبلا بودند.»

او رئیس «پروژه دستفروشان خیابانی» یا (SVP)  در نیویورک است. این گروه که تظاهرات میدان تایمز را سازماندهی کرد، در سال 2001 تاسیس شد. یکی از عمده ترین اهداف SVP در نیویورک متقاعد کردن مقامات شهری برای افزایش تعداد مجوزهایی است که صادر می کند.

براساس قوانین این شهر کتاب فروش ها و هنرمندان نیاز به هیچ مجوزی برای فروش کالاهای خود در خیابان ندارند. معلولان هم در این شهر می توانند بدون نیاز به هیچ گونه مجوزی دستفروشی کنند، اما هر کس دیگری بخواهد این کار را انجام دهد نیاز به مجوز دارد. جالب اینکه در نیویورک بازار سیاه این مجوزها داغ است و برای مثال یک مجوز 200 دلاری تا 20 هزار دلار هم در بازار سیاه به فروش می رسد.

گروه SVP که دو هزار نفر عضو دارد، یک گروه فعال، یک انجمن حرفه ای و یک جامعه کمکی برای دستفروش هاست. این گروه یک صندوق اضطراری برای دستفروش ها دارد، یک برنامه اعطای وام به کسب وکارهای کوچک ارائه می دهد و یک سبد خرید سالانه مواد غذایی دارد که دستفروش ها سالانه برای خریدش رقابت می کنند. در جلسات ماهانه این گروه دستفروش ها همه نارضایتی های خود را بیان می کنند و به هم قوت قلب می دهند.

به نظرمی رسد حضور گروه SVP به دستفروش های نیویورک کمک زیادی می کند تا راحت تر بتوانند از حق خود در این شهر بزرگ دفاع کنند.