سیر تكاملى تلویزیون / تبلیغ سازان را راضى كنید، موفق شوید

همزمان با سلطه اینترنت در ارسال محتوا به مخاطب، مرز میان تلویزیون سنتی و شبکه های تلویزیونی آنلاین هم محوتر می شود. برای مخاطب البته موقعیتی برد - برد است، چراکه با حجم وسیعی از محتوا مواجه است که می تواند به انتخاب خودش به تماشای آنها بنشیند.

بالا رفتن حجم تولید برنامه های سرگرم کننده و گسترش دسترسی به آنها به این معناست که مخاطب دیگر برده دستگاه های تلویزیون خانه اش نیست؛ یعنى دیگر این تلویزیون نیست كه به آنها بگوید چه روز و چه ساعتى سریال مورد علاقه شان را ببینند؛ با هر گجتى كه خودشان دوست دارند یا روى صفحه تلویزیون ال اى دى كیفیت اچ دى ٤٨ اینچى خانه شان یا صفحه گوشى همراه هوشمندشان، وقتى كه دارند مسیر خانه تا محل كار را طى مى كنند.

تقاضا براى برنامه سازى در تمام سكوهاى رسانه تصویرى بالا رفته و برنامه سازان مثل شبكهScripps (شبكه هایى كه صاحب یك یا چند كانال تلویزیونى از جمله food network و travel channel هستند) و پخش كنندگان (سرویس دهندگانى كه شبكه هاى تلویزیونى مثل Google Fiber و DirecTV  را در دسترس مخاطب قرار مى دهند) حالا همان محتواى تلویزیون را به مخاطب ارائه مى دهند؛ بازارى است كه با سرعت در حال رشد است و حالا عرصه رقابت را تنگ تر هم کرده است.

برنامه هاى تلویزیونى كه مخاطب مى تواند با هر صفحه نمایش و گجتى به آن دسترسى داشته باشد براى مخاطب اتفاق خوبى است اما براى شركت هاى تبلیغاتى چنددستگى مخاطب را به وجود آورده و مشكلات به مراتب پیچیده ترى را بر سر راه برنامه سازان و پخش كنندگان قرار داده است.

حالا دیگر برنامه سازان و پخش كنندگان نمى توانند به راحتى برنامه بسازند و امیدوار باشند كه حتما از آن كسب درآمد مى كنند و اگر بخواهند مقیاس مخاطب خود را افزایش دهند كارشان سخت تر مى شود.  وضع شركت هاى تبلیغاتى هم كه دارند سعى مى كنند با مخاطب خود همگام شوند، بهتر از این نیست. 

براى اینكه تلویزیون بتواند مثل اینترنت همه جا در دسترس باشد باید پول سازى كند. برنامه سازان و پخش كنندگان نیاز به یك مدل تجارى پایدار دارند كه از اینترنت عقب نمانند؛ براى این كار هم باید شركت هاى تبلیغاتى را راضى نگه دارند و نیازهاى آنها را در پس ذهن داشته باشند. همین چند سال پیش هیچ كس تصورش را هم نمى كرد كه صنعت تلویزیون بتواند برنامه هایى را بسازد كه همه جا در دسترس مخاطب قرار بگیرد.

حالا تلویزیون آنلاین در دسترس مخاطب است و آنها مى توانند به عنوان مثال از نتفلیكس که یک شرکت جهانی رسانه سیال و تولیدکننده مجموعه های تلویزیونی است که تا آغاز سال ۲۰۱۶ بیش از ۷۵میلیون مشترک دارد و یا فروشگاه رسانه دیجیتال مثل Google Play برنامه هاى مورد علاقه خود را تماشا كنند. (البته در اینجا بیشتر منظور مخاطب غربى است.)

اما تمام این گزینه هاى متنوع كار تبلیغ سازان را سخت تر كرده است. به عنوان مثال در گذشته یك آگهى تبلیغاتى حین پخش برنامه تلویزیونى كه مخصوص ١٨ تا ٣٤ ساله ها بود پخش مى شد و هم برنامه ساز و هم آگهى دهنده مطمئن بود كه همین گستره سنی مخاطب را مى تواند به خود جذب كند اما حالا چون مخاطب مى تواند با گوشى هوشمندش همان برنامه تلویزیونى را از شبكه فاكس یا بعدها با گوگل پلى ببیند، دیگر جذب گستره سنی ١٨ تا ٣٤ ساله كار دشوارى است.

برنامه سازان و صاحبان شبكه ها و پخش كنندگان براى رسیدن به موفقیت باید آنچه را كه نیاز تبلیغ سازان است در اختیارشان بگذارند؛ مقیاس مخاطب یك شیوه مشترك براى سنجش مخاطب دارد (اینكه چطور كدام آگهى تبلیغاتى را لابه لاى كدام برنامه جاى دهند) و سنجش محتوا از جمله اقداماتى است كه باید براى جلب رضایت شركت هاى تبلیغاتى انجام شود. البته كه اینها در حرف آسان تر است تا در عمل، چرا كه مى توان گفت فناورى مربوط به تلویزیون اینترنتى تازه متولد شده و به سرعت دارد فراگیرمى شود.

در حال حاضر نتفلیكس به ٥٠ كشور دنیا و از طریق بیش از ١٠٠٠ ابزار فناورى به مخاطب سرویس مى دهد و یوتیوب هم در دسترس ٦١ كشور دنیا است. با گسترش تلویزیون آنلاین برنامه سازان، پخش كنندگان و تبلیغ سازان فرصت بزرگى را در اختیار دارند تا بتوانند با همكارى و یكپارچگى بستر یك تجربه تلویزیونى غنى را براى مخاطب فراهم كنند؛ براى این كار باید به چالش هایى كه به حجم زیاد اطلاعات و محتوا كه از طریق صفحه هاى نمایش و ابزارهاى رنگ  و وارنگ فناورى در دسترس مخاطب قرار مى گیرد، فائق آیند.