استون مارتین برندی که به جیمز باند هویت داد

استون مارتین یکی از نام‌های شناخته شده در صنعت خودروسازی جهان محسوب می‌شود. این شرکت در سال 1913 توسط «رابرت بمفورد» و «لیونل مارتین» و با نام «بمفورد‌ اند مارتین» افتتاح شد اما یک سال بعد، عملکرد موفق لیونل مارتین در جاده «استون هیل کلایمب» موجب شد تا موسسان بمفورد ‌اند مارتین تصمیم به تغییر نام شرکت گرفته و در سال 1914 استون مارتین را برگزینند. در سال 1915، نخستین خودروی استون مارتین شماره‌گذاری شد. حجم تولید محصولات این شرکت در آن دوران به واسطه جنگ جهانی اول پایین بود. پیامدهای جنگ نیز برای تعطیلی استون مارتین در سال 1925 کافی بود، اما این شرکت در سال 1926 و با نام «استون مارتین موتورز لیمیتد» به دنیای خودرو بازگشت. 

مانند بسیاری از شرکت‌های اروپایی، دهه‌های 1930 و 1940 دوران سختی برای استون مارتین بود. این شرکت چندین‌بار تغییر مالکیت را تجربه کرد اما در سال 1937 موفق شد آمار تولید 140 خودرو را ثبت کند که بیشترین میزان تولید سالانه از زمان آغاز فعالیت‌های استون مارتین بود. 

جنگ جهانی دوم شرایط تولید را برای استون مارتین دشوارتر کرد و خرید این شرکت به همراه لاگوندا توسط «دیوید براون» به نوعی موجب احیای آن شد. در دوران مالکیت او تمام خودروهای تولید استون مارتین حروف اول نام و نام خانوادگی مالک خود یعنی DB را نشان می‌دادند. در سال 1949، دو نمونه اولیه DB2 وارد مسابقات موسوم به لومان شده و در سال 1950 تولید این مدل آغاز شد. در سال 1951، نام استون مارتین DB2 در تاریخ مسابقات لومان و خودروهای اسپورت با کسب جایگاه‌های اول تا سوم در کلاس خود جاودانه شد. 

مدل DB4 در سال 1958 از خط تولید استون مارتین خارج شد و برخی از بهترین سال‌های حیات این شرکت را رقم زد. این خودرو در چندین مسابقه به پیروزی دست یافته و موجب شد مدل‌های بیشتری توسط استون مارتین روانه بازار شود. یکی از مهم‌ترین اتفاقات آن دوران حضور استون مارتین DB5 در دو فیلم اولیه جیمز باند با بازی «شون‌کانری» بود اما حتی فیلم‌های جیمز باند نیز توانایی نجات استون مارتین را به واسطه بحران سوخت در سال‌های 1970 و ارائه مقررات ایمنی جدید نداشتند. 

دیوید براون مجبور شد شرکت استون مارتین را در سال 1972 به فروش برساند. در سال 1975، تولید این شرکت به پایین‌ترین میزان خود برابر با 21 دستگاه در سال رسید. ارائه مدل‌های V8 ولانته و ونتیج تداوم فعالیت‌های استون مارتین تا دهه 1980 را امکان‌پذیر کرد اما استون مارتین بار دیگر تغییر مالکیت را شاهد بود تا سرانجام در سال 1987 فورد بخش اعظم این شرکت را خریداری کرد. در سال 1994، فورد به طور کامل استون مارتین را خریداری کرد. 

مدل DB7 با مالکیت شرکت فورد معرفی شد. این خودرو نسبت به مدل‌های دهه 1980 از پیشرفت قابل توجهی برخوردار شده و تا سال 2001، پنج هزار دستگاه از آن تولید شده بود. در همین سال استون مارتین مدل V12 ونکوئیش را معرفی کرد که در فیلم جیمز باند به نام «روز دیگر بمیر» با بازی «پیرس‌برازنان» از آن استفاده شد. در سال 2003، استون مارتین ساختمان مرکزی خود را از نیوپورت پگنل به گایدون منتقل کرد. این شرکت اعلام کرد که با مدل DBR9 به مسابقات اتومبیلرانی باز خواهد گشت و با معرفی مدل‌های DB9 و V8 ونتیج طراحی خودروهای خیابانی خود را نیز بهبود بخشید. 

استون مارتین با معرفی مدل DBS بار دیگر به پرده نقره‌ای بازگشت. این خودرو در یکی از فیلم‌های جیمز باند به نام «کازینو رویال» با بازی «دنیل کریگ» استفاده شد. در سال 2007، استون مارتین به کنسرسیومی از 2 شرکت سرمایه‌گذاری بین‌المللی فروخته شد. رهبری این کنسرسیوم برعهده «دیوید ریچاردز» و «اولریش بز» بود. استون مارتین در مسیری درست حرکت می‌کرد و موفق به کسب پیروزی‌های بیشتر در مسابقات لومان و معرفی مدل‌های بیشتر به بازار شد. 

در سال 2008، مدل DBS در فیلم دیگر جیمز باند به نام «ذره‌ای آرامش» با بازی دنیل کریگ حضور یافت. سال 2009 یکی از فعال‌ترین دوران استون مارتین بود که با معرفی مدل‌های V12 ونکوئیش و DBS ولانته همراه بود. همچنین مدل رپید در نمایشگاه خودروی فرانکفورت رونمایی و خبرهایی مبنی بر احیای برند لاگوندا منتشر شد. اما یکی از شاهکارهای مهندسی استون مارتین معرفی مدل وان-77 در سال 2009 بود که نیرومندترین خودروی تنفس طبیعی جهان بود. 

در سال 2010، استون مارتین خودرویی با طراحی کاملا متفاوت نسبت به نمونه‌های تولیدی خود را به نام سیگنت معرفی کرد که در کلاس خودروهای کوچک قرار می‌گرفت. معرفی خودروی لوکس و چهار در استون مارتین رپید در سال 2011 دامنه محصولات این شرکت را کامل کرد. استون مارتین در سال 2013، صد سالگی خود را جشن گرفت.