12میلیون پتو؛ نیاز سالانه بازار ایران

بازار پتو یکی از بازارهای مورد توجه در فصل سرد است. بازاری که مشتریانی میلیونی دارد. در واقع همه جمعیت کشور مشتریان این بازار هستند، از بدو تولد ‌و در تمام دوران زندگی. بنابراین باید با بازار گسترده‌ای روبه‌رو باشیم. بازاری که هیچ‌گاه نباید نگران مشتری و فروشش باشد اما معذوریم از اینکه باید همان حرف‌های تکراری در مورد اوضاع تولید در ایران را در مورد این کالای اساسی هم بگوییم. اینکه واردات بی‌رویه مانع رشد تولید است. اینکه هزینه‌های تولید در ایران بسیار بالا رفته و اینکه حمایت نمی‌شویم و کلی فعل‌های دیگری که همگی با پیشوند منفی باید به انتهای جملات‌ اضافه شوند. با همه این اوصاف باید به این نکته اشاره کنیم که هستند تولیدکننده‌هایی که هنوز ایستاده‌اند، تولید می‌کنند و حرف‌های زیادی برای بازار ایران دارند.

می‌توانیم نیاز داخلی را برآورده کنیم

اما نیاز سالانه پتو در ایران چند تخته است؟ چه میزان در ایران تولید می‌شود و مابقی از کجا و به چه صورت وارد مرز‌های کشور می‌شوند؟ بنابر اظهارات تولیدکنندگان نیاز سالانه بازار ایرانی بین 10 تا 12 میلیون تخته پتو است. در این میان بیش از 9تولیدکننده پتو در حال حاضر در بازار کشور فعالیت می‌کنند که قدمت بعضی به بیش از 60سال می‌رسد.

مجید نیکو، مدیرعامل برند نیکو و عضو کمیته پتوی انجمن نساجی ایران در این باره به «فرصت امروز» می‌گوید: خانواده من بیش از 60سال در کار تولید این کالا بوده‌اند. این صنعت می‌تواند نیازهای بازار داخلی را برطرف کند. اما تنها دوسال است که برای ممانعت از واردات بی‌رویه اقداماتی صورت گرفته است. اما طی سال‌های گذشته چیزی به نابودی این صنعت نمانده بود. واردات بی‌رویه به‌ اندازه‌ای بوده که یکی از سرمایه‌گذاران که برای خط تولید یک‌میلیون و 200هزار تخته پتویی سرمایه‌گذاری کرده است، هنوز نتوانسته آن را به تولید برساند. چون مشتری و فروش در اختیار وارداتی‌ها قرار گرفته است.

قاچاق، قاچاق و باز هم قاچاق

عضو کمیته پتو همچنین تعجب می‌کند که چگونه پتو که تعرفه وارداتش 65درصد است اینقدر وارد می‌شود. مجبورم یادآور شوم که قاچاق این کالا در مرزهای ایران به‌وفور انجام می‌شود. بنابر مشاهدات و اطلاعات حاصل از شهرهای مرزی در غرب و جنوب، شغل بسیاری از افراد در شهر‌های مرزی انتقال غیرقانونی پتو به شهرهای مرکزی است. تا جایی که بعضا یک ماشین پژو با بیش از 300پتو به سمت شهرهای مرکزی حرکت می‌کند. به همین دلیل هم هست که مدیرعامل برند نیکو می‌گوید: آنقدر واردات پتو در استان‌هایی چون کردستان، خوزستان، هرمزگان و سایر شهرهای آن مناطق زیاد است که اصلا پتوی ایرانی به آن شهرها ارسال نمی‌شود و ما جایی در آن بازارها نداریم. وی اضافه می‌کند که این در حالی است که پتوهای وارداتی نه کیفیت‌سنجی می‌شوند و نه سلامت‌شان تایید شده است. اما ما محصولات خود را برای آزمایش‌های گوناگون ارسال می‌کنیم.

نیکو همچنین اضافه می‌کند که اشتغال‌زایی بیش از 110نفری کارخانه‌اش تنها نمونه کوچکی از ایجاد فرصت شغلی در این صنعت است و کارخانه‌هایی هستند که تنها در خط تولیدشان بیش از هزار نفر مشغول به کار شده‌اند که اگر زنجیره توزیع و فروش را هم در نظر بگیریم این رقم افزایش قابل توجهی می‌یابد. وی از برندهایی مانند نیلگون، محبوب یزد، گلبافت، لانا ‌(نرمینه)، شادیرانو و... به‌عنوان تولیدکننده‌های موفق بازار نام می‌برد.

دانش، تجربه و 30میلیارد تومان سرمایه

نیکو در ادامه به وفور مواد اولیه این کالا در ایران اشاره می‌کند و می‌افزاید: پلی‌استر مواد اولیه این کالا است که توسط پتروشیمی‌های داخلی تامین می‌شود . مثل اینکه نکته جدیدی را به خاطر آورده باشد با حرارت اضافه می‌کند: همین تبدیل پلی‌استر به نخ خود نوعی سرمایه‌گذاری میلیاردی به حساب می‌آید که بیش از 6هزار نفر در این زمینه در ایران فعالیت می‌کنند.

وی همچنین حداقل سرمایه برای راه‌اندازی یک واحد تولیدی پتو را 30میلیارد تومان برآورد و این نکته را هم گوشزد می‌کند که تنها داشتن سرمایه ضامن موفقیت نیست. بلکه تجربه، دانش و گذر زمان نیز در این میان مؤثر هستند. در پایان این گزارش باید اشاره‌ای هم به قیمت پتوها در بازار شود. نیکو در این مورد می‌گوید: جنس‌های گوناگون و اندازه‌های متفاوت پتو در تعیین قیمت‌شان مؤثر است. ارزان‌ترین پتوی یک‌نفره تولیدی ما بین 34 تا 70هزار تومان است. دونفره‌ها هم بین 46 تا 70هزار تومان است. البته قیمت پتو در بازار با توجه برندهای مختلف برای یک نفره تا 120هزار تومان و برای دو نفره تا 190هزار تومان هم بالا می‌رود.

***

ساختار بنگاه‌داری ایران مناسب تولید انبوه نیست

علیرضا حسین‌زاده نیک، مدیر بازرگانی گروه صنعتی گلبافت می‌گوید: در بازار کالاهای خواب ایران سال‌هاست که چندین نام به گوش می‌خورد. همین امر نشان می‌دهد که این صنعت در ایران پایه و اساسی محکم دارد و تنها باید گسترش یابد. یکی از نام‌های آشنای بازار گلبافت است که مدیر بازرگانی‌اش در مورد این صنعت و اوضاع بازار توضیحاتی داده است: اکنون شاید بیش از نیم قرن است که برخی تولیدکنندگان کشورمان به‌صورت صنعتی در این زمینه مشغول به فعالیت بوده و محصولات خود را وارد بازار می‌کنند.

حسین‌زاده نیک در ادامه می‌افزاید: به‌عنوان مثال گروه صنعتی گلبافت از سال 1348 در این زمینه با تولید پتو و کالای خواب مشغول به کار بوده و همواره به توسعه تولیدات خود فکر کرده است. این درحالی است که هستند شرکت‌های قدیمی‌تر از گلبافت که در این صنعت مشغول به کار بوده‌ و هستند چون به‌طورکلی نساجی در ایران فعال بوده و این صنف هم شاخه‌ای از نساجی است.

این مدیر بازرگانی همچنین به موضوع رقابت سنگین کشورهای مطرح در تولید این کالاها اشاره کرده و می‌گوید: امروز کشورهایی چون ترکیه، پاکستان و چین در زمینه تولید کالای خواب مطرح هستند و با استفاده از سیاست‌های اقتصادی توانسته‌اند موقعیت‌های خاصی برای خود دست‌وپا کنند. هرچند امروزه با توجه به انبوه تولید و البته موضوع بازاریابی حتی کشورهایی چون ترکیه و پاکستان نیز به‌نوعی وابسته به تولیدات چین و مواد اولیه آن شده‌اند.

هم تولید مشکل دارد و هم فروش

وی درباره معضلات این صنعت در بازار کشورمان نیز تصریح می‌کند: به‌طورکلی مشکلات و معضلات تولید کالای خواب در ایران به دو بخش عمده تقسیم‌ می‌شود؛ یکی در زمینه خود تولید دچار مشکل هستیم و پس از آن بحث فروش محصولات است و چون این دو موضوع مکمل یکدیگر هستند بدون تردید اگر بخشی دچار مشکل باشد، بخش دیگر نیز گرفتار می‌شود.

به گفته این فعال صنفی در مقوله تولید کالای خواب شاید مشکل اصلی مربوط به برخی ملزومات تولید و ماشین‌آلات باشد به این صورت که تهیه پارچه با گراماژ مناسب، چاپ مناسب و رنگ‌های مورد قبول برای تولید محصول باکیفیت از مهم‌ترین مشکلات در بخش تولید است. به‌عنوان مثال درباره موضوع چاپ امروز در ایران چاپ «فلت» بسیار محدود است و فقط یک یا دو شرکت برای تولید محصولات‌شان از این دستگاه استفاده می‌کنند درحالی‌که این نوع چاپ با استفاده از مرکب مناسب، بهترین کیفیت را برای محصولات به ارمغان خواهد آورد و خریداران هم خواهانش هستند. در حوزه فروش هم بسیاری از تولید‌کنندگان داخلی درگیر مشکلاتی هستند که واردات بالای کالای خواب به‌ویژه از چین موجب آن شده است.

همه ظرفیت‌ها به‌کار گرفته نمی‌شوند

حسین‌زاده با تأکید بر پیشگامی ایران در زمینه صادرات برخی کالاهای این صنف به کشورهای همسایه می‌گوید: شاید مدتی پیش بسیاری از محصولات اینچنینی مثل پتوی ایران در کشورهای همسایه (عراق، یمن و عربستان) بسیار معروف بود و خریداران برایش هزینه می‌کردند اما با درنظر گرفتن مشکلات تولید و البته نبود دسترسی به سیستم بانکی بین‌المللی امروزه کالای خواب ایرانی مغلوب کشورهای کره جنوبی، ترکیه، چین و پاکستان شده است و بسیاری از کارخانه‌های شناسنامه‌دار در این زمینه با حداقل ظرفیت تولید خود کار می‌کنند.

وی درباره بازارهای سنتی ایران می‌افزاید: همان‌طور که اشاره شد قبلا محصولات ایرانی در بازارهای یمن، عربستان و عراق به خوبی صادر می‌شد و برخی از تولیدکنندگان مانند همین گروه صنعتی گلبافت در کشورهای هدف دفتر داشتند و مشغول فعالیت تجاری بودند یا اینکه در زمانی که هنوز بازارهای بین‌المللی در عراق فعال نبودند، فروش‌ مرزی کشورمان به تجار عراقی قابل ملاحظه بود اما امروز که بازارهای بین‌المللی با عراق وارد معامله شده‌اند جایگاه تولیدات ایران کمرنگ‌تر شده است.

تولید زیرپله‌ای را تشویق می‌کنیم

این فعال صنفی یکی از نکات تعیین‌کننده در تجارت بین‌المللی این محصولات را در قیمت تمام شده کالا دانسته و تصریح می‌کند: در بازارهای بین‌المللی خریداران به دنبال تهیه محصولات با کیفیت و قیمت مناسب هستند درحالی‌که هزینه تولید در کشورمان بالاست و این امتیاز را در اختیار محصولات باکیفیت ایرانی قرار نمی‌دهد. چون سیاست‌های اقتصادی به‌نوعی تنظیم شده‌اند که تولید را برای فعالان واقعی صنف گران‌تر کرده و هزینه‌‌های آنها را افزایش می‌دهند.

حسین‌زاده نیک درباره موضوع قیمت تمام شده کالاهای ایرانی می‌گوید: همه می‌دانیم قیمت تمام شده محصولات تابعی از موارد مختلف است که حقوق کارگران، حمل‌و‌نقل، مواد اولیه و هزینه‌های انرژی مواردی از این دست است. این درحالی است که وقتی یک واحد تولیدی در ایران ثبت می‌شود همه سازمان‌ها و ارگان‌های مربوطه برای دریافت هزینه‌های خود به آن واحد تولیدی مراجعه خواهند کرد، اما وقتی کارگاهی زیرپله‌ای فعالیت خود را آغاز می‌کند از تمامی این هزینه مبرا می‌شود. به‌عنوان مثال اصلاً لزومی ندارد که برای کارگران حقوق تعیین‌شده وزارت کار را درنظر بگیرد یا اینکه مالیات بپردازد و صرفاً هزینه‌های مواد اولیه و هزینه انرژی را خواهد پرداخت که با توجه به سیاست‌های موجود به‌نوعی تشویق به تولید زیرپله‌ای است نه حمایت از تولید. هرچند این یک روی سکه است و مشکل اصلی در پراکندگی تولیدات و ناتوانی در تولید انبوه است. دقیقا سیاستی که در دولت گذشته پیگیری شد و هیچ نتیجه عملی برای صنعت کشورمان به ارمغان نیاورد. پس کارگاه‌های شناسنامه‌دار و تولید انبوه در ایران هرگز شکل نخواهد گرفت، حال آنکه مزیت رقابتی به‌ویژه در مورد قیمت محصولات در تولید انبوه است.

مشوق صادراتی بدهید

مدیر بازرگانی گروه صنعتی گلبافت اهمیت توجه دولت به موضوع مشوق‌های صادراتی را مهم توصیف کرده و می‌گوید: کشور ترکیه و چین به‌طورکلی برای صادرات مشوق‌هایی در نظر می‌گیرند که تولیدکننده را مشتاق به صادرات می‌کند و با استفاده از این مشوق‌ها تولیدکننده می‌توانند برخی از ریسک‌های اقتصادی خود را پوشش دهد. به‌عنوان مثال ترکیه و چین 15درصد مشوق صادراتی برای صادرکنندگان خود درنظر گرفته‌اند. به همین دلیل است که اکثر تولیدکنندگان در این کشور مشتاق به صادرات هستند و وقتی خریداری از کشور دیگر به آنها مراجعه می‌کند آنها به گرمی از آن استقبال می‌کنند و ضیافت شامی هم در بهترین رستوران که ممکن است در طول ماه حتی یکبار هم به آن سری نزده باشند ترتیب می‌دهند چون دولت و اتحادیه‌های مربوطه کلیه هزینه‌های آنها را می‌پردازد درحالی‌که تولیدکننده ایرانی از این امتیاز بی‌بهره است.

وی درباره اهمیت موضوع صادرات برای تولیدکنندگان خارجی و البته حمایت‌های دولت از آنها با ارائه مثالی درباره ترکیه گفت: با توجه به موضوع ارزآوری مقوله صادرات در صنایع مختلف دولت‌ها با تمام امکاناتی که در اختیار دارند برای صادرکنندگان تسهیلات درنظر می‌گیرند به‌عنوان مثال در ترکیه امروز اگر تولیدکننده‌ای خریداری در ایران را بشناسد که خوشنام و باسابقه باشد در صنف کالای خواب هرگونه سفارشی را که داشته باشند با پیش‌پرداختی اندک و بازپرداخت 9ماهه بدون دریافت ال‌سی برای وی ارسال می‌کند چون مطمئن است که حمایت‌های دولت شامل حال صادرکننده است و در صورت نوسان نرخ ارز می‌تواند هزینه‌هایش را جبران کند. اما نکته مهم درباره مدت‌زمان بازپرداخت است چون همان زمان 9ماهه می‌تواند جنس خریداری شده توسط واردکننده را برایش ارزان‌تر کند و به این صورت است که امروز انواع و اقسام محصولات ترکیه در ایران با قیمت مناسب به فروش می‌رسند.

کمپلکس‌های تولید، کلید کاهش هزینه

حسین‌زاده نیک درباره کاهش ‌هزینه‌های تولید نیز معتقد است که ساختار بنگاه‌داری ایران به‌گونه‌ای نیست که بتواند به تولید انبوه بیندیشد چون اگر با این سیاست گام در راه تولید بگذاریم هرسال 20 تا 30درصد افزایش هزینه‌ را تجربه خواهیم کرد و به این ترتیب مزیت رقابتی در بازارهای بین‌المللی را از دست می‌دهیم.

به گفته این فعال صنفی این موضوع یکی از سیاست‌های دولت چین است که به‌خوبی از آن استفاده کرده و هر منطقه یا استان را مختص یک صنف و کالاهای مربوطه درنظر گرفته است. به‌عنوان مثال در مورد کالای خواب تولیدکننده پارچه، چاپ و تولید کالای خواب و حتی صادرکننده در کنار یکدیگر هستند. به این ترتیب زنجیره‌ای از تولید ایجاد می‌شود که همه لازم و ملزوم یکدیگر بوده و براساس سفارش کار می‌کنند ازاین‌رو هزینه‌های حمل‌و‌نقل و برخی از هزینه‌های دیگر نیز کاهش خواهد یافت اما در ایران این موضوع به هیچ عنوان رعایت نشده و یکی از عوامل افزایش قیمت تولید است. به عقیده وی ساخت شهرک‌های صنعتی در این زمینه نه‌تنها می‌تواند در کاهش هزینه‌های تولید مفید باشد بلکه باعث پیشرفت و قدرت گرفتن تولیدکنندگان نیز خواهد شد چون تولید براساس سفارش‌های موجود خواهد بود و نیازی به استفاده از سیستم سعی و خطا نیست.

***

نمایشگاه‌های تخصصی بیانگر آینده روشن این صنعت است

تاکید بر تغییر فرهنگ استفاده از کالای خواب مسئله‌ای است که قدیانی،  رئیس اتحادیه کالای خواب، حرف‌هایش را با آن آغاز می‌کند: دور از ذهن نیست که بگوییم کالای خواب از بدو تولد بشر همراهش بوده چون استراحت و خواب راحت یکی از نیازها و خواسته‌های انسان از همان دوران ابتدایی بوده و دائم به دنبال استفاده از لوازم بهتر برای خوابی راحت‌تر بوده است.

حسین قدیانی با اشاره به توسعه روزافزون این صنعت در سراسر دهکده جهانی افزود: بنابراین امروز اگر از کالای خواب نام می‌بریم، کالایی را می‌بینیم که نتیجه فعالیت و کنجکاوی قرن‌های متمادی بشر بوده و روزبه‌روز شاهد توسعه و متنوع شدن در سطح جهانی آن هستیم که همین موضوع نه در ایران بلکه در سراسر جهان سوژ‌ه‌های گسترده سرمایه‌گذاری را برای صاحبان سرمایه یا علاقه‌مندان و متخصصان ایجاد خواهد کرد. وی درباره تعداد واحدهای صنفی فعال در این زمینه نیز می‌گوید: با توجه به گسترده بودن صنف در شاخه‌های مختلف آمار دقیقی در این زمینه نداریم، اما با توجه به ارتباطات صنفی و نتایج تحقیقاتی که انجام شده اکنون نزدیک به 7 یا 8هزار واحد صنفی در این زمینه چه در تولید و چه در توزیع فعالیت می‌کنند.

قدیانی در ادامه تصریح می‌کند: به‌طورکلی با توجه به امکانات مورد نیاز تولید کالای خواب بیشتر باید به دنبال واحدهای تولیدی بزرگ و شناسنامه‌دار باشیم تا تولیدکنندگان زیرپله‌ای، زیرا این صنف برای به‌روز ماندن و حفظ تنوع، نیازمند فضای کافی چه در بخش تولید و چه در بخش فروش است و با فروشگاه‌های چندمتری کوچک یا تولیدکنندگان سنتی نمی‌توان آنچه را مورد نیاز است، برای فروش و ماندگاری در سطح جهان ارائه کرد.

وی با اشاره به رونق نسبی موجود در صنعت کالای خواب می‌افزاید: با توجه به اینکه امروز شاهد تغییر نگاه افراد جوامع مختلف به کالای خواب هستیم و دیگر نگاهی سنتی همانند دوره‌های گذشته به این کالا وجود ندارد، می‌بینیم که صنعت تولید کالای خواب رشد و توسعه مناسبی را به خود دیده و می‌توان آینده مناسبی را برای این صنعت چه داخل مرزهای ایران و چه خارج از آن درنظر داشت که شاهد مثال آن برگزاری سالانه نمایشگاه‌های تخصصی بسیار بزرگ در سراسر جهان است.

رئیس اتحادیه کالای خواب در ادامه با تأکید بر جوان بودن صنعتی شدن روند تولید کالای خواب در کشورمان تصریح می‌کند: با توجه به توسعه گسترده صنعت تولید کالای خواب و البته رشد تقاضای خرید این کالا در سراسر جهان لازم است که مسئولان، این صنعت را به‌عنوان صنعتی ساده درنظر نداشته باشند و برای ایجاد اشتغال و گردش مالی مناسب در کشورمان به آن بها داده و برایش برنامه‌ریزی کنند، چون زمینه تولید این محصولات در کشورمان مهیا است و می‌توان با استفاده از توانمندی و البته مواد اولیه مناسبی که در ایران موجود است، زمینه صادراتی مناسب و البته ارزآوری قابل توجهی را فراهم کرد.

وی همچنین می‌افزاید: براساس اطلاعات و آماری که درباره میزان مصرف کالای خواب مدرن توسط شهروندان در اختیار داریم مشخص شده است که امروز تنها 30درصد از هموطنان کشورمان از کالای خواب مدرن استفاده می‌کنند. بنابراین هنوز ظرفیت‌های خالی بسیار زیادی در کشورمان باقی مانده و اگر به بازارهای بین‌المللی هم فکر کنیم صنعتی گسترده را خواهیم دید.

برند بسازید تا جهانی شوید

حسین قدیانی مهم‌ترین راهکار توسعه این صنعت در کشورمان را برندسازی عنوان کرده و می‌گوید: یکی از مهم‌ترین عواملی که باعث شده این صنعت خیلی مورد توجه مسئولان برای ایجاد اشتغال قرار نگیرد این است که به‌جز چند برند بین‌المللی و قدیمی هنوز برندسازی قوی و تازه‌ای در این زمینه نداریم و همین نقطه ضعف باعث شده تا توجه مسئولان نیز متوجه اهمیت این صنعت در اقتصاد کشور نباشند، درحالی‌که اگر برندسازی دقیقی همانند یکی دو برند معتبر فعلی داشته باشیم نه فقط در بازار داخلی شاهد افزایش تقاضا خواهیم بود بلکه خارج از مرزهای ایران نیز تقاضای گسترده‌ای شکل می‌گیرد.

این مقام صنفی یکی از موانع موجود در زمینه سرمایه‌گذاری در این صنف را هزینه‌های مختلف تولید می‌داند: همه می‌دانیم که هزینه تمام شده یک کالا به عوامل مختلفی از جمله ماده اولیه، هزینه کار‌گر، هزینه محل کار و منابع انرژی بستگی دارد که بسیاری از این مواد در کشورمان باعث افزایش هزینه تولید خواهند شد. به‌عنوان مثال اکنون هزینه‌هایی چون بیمه و مالیات یکی از دغدغه‌های اصلی تولیدکنندگان است چون قانون دقیقی نداریم که از تولید حمایت کند بلکه بسیاری از این قوانین ناخودآگاه به‌عنوان مانعی بزرگ برای سرمایه‌گذاری شناخته می‌شود. این درحالی‌ است که بسیاری از کشورهای مطرح چون ترکیه یا چین با استفاده از راهکارهایی کاملاً اصولی و علمی این دو هزینه را برای تولیدکنندگان به حداقل رسانده‌اند که رقابت‌پذیری تولیدات‌شان را بالا برده است. بنابراین اگر بتوان به تولیدکنندگان امتیازات منطقی و علمی داد بدون تردید سرمایه‌گذاری شکل خواهد گرفت و کم‌کم اشتغال گسترده‌ای را در پی خواهد داشت.

***

حضور چینی‌ها در خواب ایرانیان

چینی‌ها در خواب ایرانی هم حضور دارند. این مسئله را حضور گسترده کالای خواب چینی در بازار ایران تأیید می‌کند. کمااینکه نماینده فروش شرکت گلریس با اشاره به ورود انبوهی از محصولات چینی به بازار می‌گوید: شرکت‌های فعال ایرانی در این زمینه سرمایه‌گذاری مناسبی انجام داده‌اند و کالاهای باکیفیتی روانه بازار می‌کنند اما به دلیل اینکه واردات این کالاها سودآور است شاهد هجوم کالا‌های عمدتا چینی به بازار مصرفی داخلی هستیم.

امیررضا بهنام با اشاره به تعرفه‌های گمرکی کالای خواب می‌افزاید: براساس قانون تعرفه واردات محصولات مربوط به کالای خواب تقریباً 75درصد تعیین شده است که با جمع کردن هزینه‌های حمل‌ونقل و غیره تا 100درصد خواهد بود اما بازهم می‌بینیم وقتی ست روتختی چینی وارد بازار ایران می‌شود قیمت تمام شده آن برای واردکننده آنچنان است که می‌تواند رقیبی سخت برای تولیدات داخلی باشد. این درحالی است که اکنون واردکنندگان غیرقانونی، این کالاها را با کمترین هزینه وارد می‌کنند چون تقاضا دارد.

این فعال صنفی تصریح می‌کند: امروزه به نام ایران و به کام خارج کار می‌کنیم چون گاهی نمونه‌های مشابه محصولات خوشنام ایرانی مانند پتوی گلبافت را از چین وارد می‌کنند و می‌فروشند درحالی‌که این شرکت با سرمایه‌گذاری و اشتغال‌زایی مناسب به جامعه خدمت می‌کند اما هیچ قانون یا مسئولی نیست که جلوی این روند را بگیرد. به عقیده بهنام چون قوانین برای مقابله با مجرمان و واردکنندگان غیرقانونی کالا به‌ویژه در این زمینه سختگیرانه نیست در خوشبینانه‌ترین حالت کالای قاچاق ضبط شده و جریمه اندکی متوجه افراد سودجو خواهد شد اما دقیقا یک ماه بعد همان فرد با محموله تازه‌ای وارد بازار می‌شود.

ویتنام به جای ایران

نماینده شرکت گلریس همچنین به ترفندهای واردات محصولات بی‌کیفیت ویتنامی به نام ایرانی اشاره کرده و می‌گوید: برخی از کسانی که به دنبال سودجویی هستند به جای اینکه در ایران تولید کنند با ثبت شرکت در کشورهایی چون بنگلادش و ویتنام محصولات کالای خواب و پوشاک را در حجم انبوه تولید می‌کنند و بدون بسته‌بندی کاملاً قانونی وارد می‌کنند بعد در ایران آن را به نام یک شرکت ایرانی با نام‌های مشابه کالای خارجی‌ بسته‌بندی کرده و با قیمتی بالا روانه بازار می‌کنند چون معتقد هستند که هزینه تولید و موانع تولید در ایران زیاد است و این روش سودآورتر است.

به گفته این مدیر فروش، تولیدکنندگانی که تقریباً سه دهه از عمر خود را در این زمینه سپری کرده‌اند اکنون چون موانع تولید در کشورمان بسیار است و قوانین دست‌وپاگیر همواره باعث از بین رفتن منافع تولیدکنندگان مختلف شده، به سمت واردات روی آورده‌اند و هیچ تمایلی به تولید ندارند چون هزینه‌کارگر، اجاره محل تولید یا فروش، هزینه حمل‌ونقل و انرژی در کنار تغییر دائم قیمت مواد خام، همه و همه می‌تواند در زمین‌خوردن تولیدکننده نقش قابل توجهی داشته باشد.

تجمیع تولید و فروش یعنی راه موفقیت

وی که ایجاد زنجیره تولید و فروش را چاره اقتصادی شدن قیمت تمام شده محصول می‌داند تصریح می‌کند: اکنون کارگاه‌های پراکنده که هرکدام به‌نوعی خودشان را رکنی در تولید می‌دانند، سم تولید در ایران هستند چون نه‌تنها این کارگاه‌ها قدرت رقابت با تولیدکنندگان انبوه را ندارد بلکه باعث انباشت سرمایه و در نهایت ضایع شدن منابع مالی و انسانی می‌شوند درحالی‌که در دیگر کشورها مثل بنگلادش و ویتنام کارگاه‌های کوچک در قالب زنجیره تولید در راستای یکدیگر لینک شده و در نهایت محصولی کامل روانه بازار می‌شود به‌عنوان مثال چند کارگاه کوچک کنار یکدیگر همانند یک کلونی تولید جمع شده‌اند و براساس سفارش فقط در حجم انبوه یک محصول تولید می‌کنند و به‌نوعی مواد اولیه کارگاه بعدی را تهیه می‌کنند و در نهایت یک کارگاه بزرگ‌تر کل محصول را در قالب یک برند به بازار ارسال می‌کند با این روش نه‌تنها بسیاری از هزینه‌ها مثل حمل‌ونقل و البته کارگر کمتر می‌شود بلکه قدرت تولید آنچنان بالاست که نمی‌توان با آن رقابت کرد درحالی‌که در ایران اینچنین امکانات یا سیاستی در تولید نداریم.

این موضوع در فروشگاه‌های زنجیره‌ای توزیع نیز کاملاً صدق کرده و اکنون درحال اجراست ولی چند برند ایرانی اکنون فروشگاه زنجیره‌ای مخصوص به خود را دارند؟