«تصمیمی به وسعت یک شهر»

دیروز صبح وقتی یه سری به تلفن همراهم زدم متوجه شدم به چند گروه تلگرام جدید دعوت شدم که هر کدوم مربوط به یک نامزد انتخابات شورای شهر است.

با خودم فکر کردم انتخابات شورای شهر حداقل مزیتش این است که هر چهارسال یک بار یادی هم از این شهر بی زبون می شه.وقتی کانال های تبلیغاتی را باز کردم و یه گشتی داخل شون زدم تنها موضوع مغفول خود تهران بود اما من دیگه فقط به شهرم فکر می کردم.یادم می یاد چند سال پیش کوچه بالایی مون افتاد تو مسیر یه بزرگراه؛ دوست من مرتضی خیلی خوشحال بود كه خونشون دقیقا وسط طرح قرار گرفته. می گفت خونشون را با قیمت خوبی می خرند ولی پدربزرگش خیلی ناراحت بود، می گفت داریم خونه خراب می شیم.

من هم خیلی راضی نبودم، اون کوچه ساخته شده بود برای گل کوچیك، البته مادربزرگ من از همه بیشتر ناراحت بود، می گفت مسجد افتاده اون طرف بزرگراه دیگه غروب ها نمی تونم برم مسجد خودمون.از همون روزها به بعد محلمون دیگه محله نبود. هرچند به جاش بزرگراه خوبی احداث شده بود ماشین ها خیلی راحت حرکت می کردن و حالشون خیلی خوب بود.الان دیگه کوچه پدری خیلی عوض شده؛ همه خونه ها شده ساختمون های چهار، پنج طبقه. یکی از ساختمون ها شش طبقه است البته جریمه طبقات اضافه پرداخت شده و مشکل قانونی نداره.سر محلمون هم یه مرکز تجاری خیلی شیک باز شد.

اوایل مادرم می گفت آدم هاش غریبه اند ولی الان دیگه عادت کرده، البته هنوز که هنوزه خیلی راحت نیست برای خرید بره اونجا. از نظر برادرم ولی این مجتمع همه چیزش خوبه، فقط تنها ایراد کوچکی که داره اینه که وقتی از پارکینگش میای بیرون باید دو بار فرمون بگیری که البته کاریش نمی شه کرد.

عرض کوچه پشت مجتمع خیلی کمه، بالاخره دیوار خونه مردم رو که نمی شه عقب برد.از اون روزها به بعد آهسته آهسته شهر من دیگه جایی برای خوش و بش آدم ها نبود. حالا دیگه این شهر با من غریبست؛ شهر دوران کودکی و نوجوانی نیست. خیلی وقت نمی گذره از روزهایی که کوچه های این شهر میزبان من، توپ پلاستیکی، تیر دروازه و بچه محل ها بود.

نفهمیدم چی شد که دیگه نه توپ پلاستیکی هست، نه بازی تو کوچه، نه بچه محل. کوچه دیگه جای دوچرخه سواری بچه ها نیست، نفهمیدم چی شد که ماشین ها جای دوچرخه های توی کوچه رو گرفتن.

صبح های پاییز و زمستون دیگه لشکر بچه مدرسه ای های قد و نیم قد تو خیابون ها نیست و به جاش تا دلمون بخواد هجوم و ترافیک ماشین هاست. حریم امن بچه ها از محله ها به کوچه ها و از کوچه ها تا چهاردیواری خونه ها عقب نشسته.

دیگه از سر محل تا خونه نصف نون سنگک هایی که گرفتی را تو گپ و گفت با اهالی محل تقسیم نمی کنی، دیگه اصلا تو محل با کسی سلام علیک نمی کنی، دیگه اصلا محله ای وجود نداره.شنیدم برادر مرتضی کاندیدای انتخابات شورای شهر شده، تصمیم دارم بهش بگم اگه قراره بزرگراهی ساخته بشه یه جور ساخته نشه که بین آدم ها جدایی بیاره.

اگه قرار مجتمعی ساخته بشه جایی، جوری ساخته بشه که برای آدم ها راحتی بیاره اگه قراره خیابونی کشیده بشه جایی برای پیاده ها و درد دل هاشون باشه، جایی برای معلولان باشه، جایی برای گل کوچیک باشه، جایی برای نشستن زیر سایه چنار باشه، جایی هم برای زندگی باشه.

می خوام بگم می شه به جای اینکه بقیه شهر را فروخت، یک چیزهایی مثل محبت آدم ها و زندگی را برای شهر خرید.می خوام بگم نظارت و مدیریت یک شهر کار سختیه. تخصص و دانش لازم داره، می خوام بگم انصراف بده و همون کار و شغل خودش را که خوب بلد هست ادامه بده.

عضو هیات‌مدیره انجمن مشاوران مدیریت ایران